view by stereosis

Επιστρέφω από τη Ζευξιδος πανευτυχής και χαρούμενος συνάντησα φίλους που είχα καιρό να δω και ενθουσιάστηκα με την παρέμβαση των παιδιών στον πεζόδρομο της Ζεύξιδος που δεν έχει χάσει ακόμη το μέτρο όπως η Βαλαωρίτου, επιζητώντας να δημιουργήσει μια νέα αστική μυθολογία σε τούτη την πολύπαθη πόλη , την αμετροεπή, την παρολίγον, την φραπεδούπολη.

Σκέφτομαι πατώντας τα σπασμένα μάρμαρα της Πλατείας Αριστοτέλους πως είναι καιρός οι μονάδες να γίνουν ομάδες και οι ονειροπόλοι να αρχίσουν να ακούγονται, τώρα που η σιωπή από τα λαμόγια είναι εκκωφαντική και τα προσωπεία εχουν πέσει.

Γέμισα τόση θετική ενέργεια και δύναμη που τηλεφώνησα σε φίλους στο εξωτερικό να μοιραστώ μαζί τους σχέδια και όνειρα που άφησα να ξεπεταχτούν απο τις μυστικές μου κρύπτες. Τις πολύτιμες θυρίδες ανάγκης που έχω, όταν με εγκαταλείπει πρόσκαιρα η αισιοδοξία μου και το κέφι μου πέφτει στο ναδίρ

Νιώθω τη νέα εποχή να απαιτεί από όλους το ουσιαστικό κι όχι το δήθεν Επίσης αισθάνομαι να ξεκινώ μια νέα μαθητεία σαν ενεργός πολίτης κι όχι ένας μπλαζέ δραπέτης , υπέρμαχος της παρηγοριάς της Τέχνης.

Τώρα ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι ο καθείς πρέπει να πάρει τα όπλα του και να το παλέψει.

Φτάνω σπίτι κι αρχίζω να πετώ από το μπαλκόνι όλα τα περιττά πράγματα και συναισθήματα Ελεύθερος και πολύ πιο ελαφρύς κοιμάμαι.

Στον ύπνο μου σε μεγάλη οθόνη προβάλει η φράση του αγαπημένου κυνικού Άκη Δήμου:

"Να΄χουν ανοίξει τόσες θάλασσες κι εσύ να σκέφτεσαι την καριέρα σου. Να ένας πυκνός ορισμός της αποτυχίας"

οφείλουμε λοιπόν να πετύχουμε.