L.G.in memoriam

"Ο ξένος δεν ανήκει σε κανέναν τόπο,σε κανέναν χρόνο,σε κανέναν έρωτα.

Καταγωγή χαμένη, ρίζωμα ακατόρθωτο, μνήμη βυθισμένη, παρόν σε εκκρεμότητα.

Ο χώρος του ξένου είναι το τρένο που φεύγει"

Τζούλια Κρίστεβα απ το βιβλίο της "Ξένοι μέσα στον εαυτό μας"

Μια αιφνίδια άφιξη, μόνο η Νομική με περίμενε κουλουριασμένη στη βεράντα, ανεξάρτητη κι απόλυτα αφοσιωμένη να με περιμένει πάντα, κάθε που ξυπνά το καλοκαίρι στο νησί. Πιο μόνος και ξένος απο ποτέ φτάνω έτοιμος για έναν ακόμη οριστικό αποχαιρετισμό Χωρίς αποσκευές, χωρίς έτοιμες λέξεις αυτό το αίσθημα κενού μπροστά στο ξαφνικό και πάντα άδικο.

Συγκεντρωνόμαστε παίρνοντας πλοία, τρένα, αεροπλάνα διακοπών, γεμάτα τουρίστες και φωνακλάδικα παιδάκια στην παραλία ανάβουμε φωτιά να σπάσει αυτο το κρύο ,πίσω μας το άδειο σπίτι του, μακριά η μουσική απο το κλαμπ.

Δε μιλάμε πολύ. Κανένας δικός του δεν τον ξενυχτά. Είμαστε εμείς από όλα τα σημεία του κόσμου, που αφήσαμε τις δουλειές μας, τις διακοπές μας, τα ήρεμα σπίτια μας, την ψεύτικη επιτυχία μας, τη καλοπέραση μας για να πούμε ένα άχαρο αντίο, σε κάποιον που θα θυμάμαι πάντα δυνατό, χαρούμενο, με τόσο κέφι και ενεργητικότητα με τόσο απόλυτα φιλοσοφημένο τρόπο ζωής. Ο μόνος που τόλμησε ξεχωρίσει το απαραίτητο από το περιττό. Ο μόνος. Κι ας λένε οι άλλοι...

Στο νησί τον φωνάζανε ξένο, εγώ τον έλεγα Λυκ. Υπήρξε δάσκαλος και φίλος. Υπήρξε ο μόνος που στα χρόνια της φαινομενικής μου ανόδου, με προσγείωνε με μια βαρκάδα στη Τέλενδο. Ο μόνος που με άφησε εντελώς ελεύθερο γιατί με αγαπούσε τόσο πολύ. Κι εγώ χαμπάρι...

Νύχτα παγωμένη, κλαίνε μερικοί, δεν έχω δάκρυα ακόμη, χαϊδεύω τη γούνα της Νομικής κι εκείνη γουργουρίζει ικανοποιημένη στη αγκαλιά μου, φοβάται τη θάλασσα, φοβάται τη φωτιά, αλλά με αγαπάει και ξεπερνάει τους φόβους και τη νύστα της. Μένει μαζί μου ως το πρωί

Συνήθως στις ολονυκτίες κάποιοι ζητούν καφέ η αλκοολ για να αντεξουν. Τι παραξένη παρέα ειμαστε , ολοι κουρασμενοι , ολοι ανέτοιμοι γι αυτο το ταξίδι κι όμως δε θελουμε τίποτε. Θυμόμαστε τα καλοκαίρια με τον Λυκ. Τα μαθήματα , τα αστεία μας, μιλάμε για τις εξορμήσεις στα βουνά. Για τα ατυχήματά μας , πόσο μας ειχαν τρομάξει. Πόσο αστεία μοιάζουν τώρα.Μιλάμε κι αλλοι βγάζουνε μαλλιά. αλλες γινονται 18 χρονα κορίτσια, ενα μεταφυσικό βραδυ θρήνου που μας ξανανιώνει. Το πρωι με την Ζενεβιεβ κανονιζουμε τα διαδικαστικά. Ειμαι ο μόνος με ελληνική ταυτότητα, αυτο κανει τα πράγματα πιο ευκολα. Μια τελευταία ανάβαση. Μια τελευταία καταδυση. Μια τελευταια χουφτα χώμα. Δεν εχω δακρυα ακομη.

Στο δρόμο για το Μαγγανάρι, ο αέρας φέρνει τα πολυπόθητα δακρυα. Ενα ακόμη τέλος στη ζωή μου. Ενα ακόμη τέλος εποχής. Μια ακόμη απουσία. Στέλνω ενα μηνυμα. Χωρις απάντηση. Ενας ξένος πάνω σε ενα πλοιάριο της γραμμης. Ενας ξένος με δακρυα. Χωρις παρελθον και το παρον σε εκκρεμότητα. Ενας ξένος μαθημένος να ανεβαίνει σε λαθος τρένα. Αποφασίζω ότι δε θα ξαναδω τη Νομική. Ας μη με περιμένει κανένας. Αποφασίζω οτι ξένος ειμαι. Πόσο μπορει ενας ξένος να σου λείψει αληθινά...