lego

σα lego χτιζόμαστε και γκρεμιζόμαστε σε άδειες αποβάθρες αποχαιρετισμού

κρατάμε τα χέρια, χαμογελώντας, κοινότοπες λέξεις εκσφαιδονίζοντας στις ράγες..

τα μάτια μας μακριά σε ένα άλλο αύριο, που σα lego, αφήνουμε να γκρεμιστεί από φόβο

και πίεση για την ώρα της αναχώρησης που τα μεγάφωνα ανακοινώνουν

πιο κάτω άλλα lego καίγονται "τυχαία" από άγνωστους κι άλλα lego θρηνούν ζωές κατασκευασμένες από άχρηστα όνειρα ύλης παντού ο φόβος σα μικρόβιο αέρος να μας μπερδεύει αντι να μας ενεργοποιεί. δεν έχει πιο κεί. κι αν έχει δε το βλέπω τόσο κοντόφθαλμος που γίνομαι με τα χρόνια. μονάχα αυτό. μια μυρωδιά σάπιου που με μαστουρώνει αντι να με θυμώνει. ένα "έχει ο θέος" πιο άκυρο από ποτέ. ένα "και τώρα τι?" ανάμεσα σε τόσα επιτεύγματα κανένα νέο τεχνολογικό θαύμα να μας βοηθήσει να συνεχίσουμε απο την αρχή την κατασκευή ενός καινούργιου lego ζωής από την αρχή. κάποιοι από πολύ μακριά που δεν τους ξέρω προχτές μου είπαν εμπιστευτικά πως τα lego πάλιωσαν δεν έχουν μέλλον αλλά παιχνίδια-κατασκευες ζωής ηλεκτρονικά, μέσα από οθόνες και πληκτρολόγια τώρα κατασκευάζουν τις ιδέες . δύσκολο να το πιστέψω, τόσο παλιός λοιπόν κατάντησα... σκέφτομαι, αν δημόσια ολοι οι συνομήλικοι αποφασίσουμε να αυτοπυρποληθούμε ομολογώντας πως οι επιλογές μας, μας νανούρισαν κι έτσι σαν τις μωρές παρθένες επιβιώσαμε, καταστρέφοντας όλη την προοπτική του αύριο για αυτούς που θάρθουν να ναι μια λύση. 'έτσι σαν τις τραγωδίες ίσως μια συγγνώμη ψελλίσουμε που μια ζωή lego κατασκευάσαμε αρνούμενοι να μεγαλώσουμε. αρνούμενοι να αποδεχτούμε ότι όλα τα παιχνίδια κάποτε τελειώνουν κι η αληθινή ζωή είναι πιο δυνατή από οποιαδήποτε κατασκευή ευημερίας.