κουτιά

-στο σινεμά πρέπει να πέσει το πιο γερό δόντι λοιπόν για να ενηλικιωθείς

στην πραγματική ζωή πόσα δόντια πρέπει να χάσει κανείς για να ωριμάσει

και τι να την κάνεις πια την ωριμότητα

φαφούτης άνθρωπος χωρίς προοπτική να δαγκώσεις κανέναν?

Κι εγώ θέλω, μα δε μπορώ να δαγκώσω κούτες ολόκληρες ταξινόμησης συναισθημάτων, που σαν τοίχος είναι τοποθετημένες με οργάνωση και τάξη τέτοια, που όσες κι αν ανοίξω, όσες κι αν εξουδετερώσω, σα Λερναίες Ύδρες ξαναστήνονται - αν κι αμφιβάλλω αν ποτέ κατάφερα κάποιες να εξουδετερώσω

-αμήχανα προσπαθώ να αποδεχτώ το γεγονός αυτών των ιδιότυπων γηρατειών, μοιράζοντας συγγνώμες σαν εξομολογητής,σε μηδεπόποτε εξομολογούμενους η ακόμη χειρότερα κατανόηση, σε σκληρούς αγαπημένους συνανθρώπους, που ούτε το μοίρασμα μου δεν βρήκαν χρόνο να σκεφτούν, ουτε την προσπάθειά μου να εκτιμήσουν, από τη τόση προκοπή τα κουτιά τους μη χαλάσουν , μην τα πάρει ο αέρας κι έτσι τα φορτώνουν με όλα όσα βαριούνται η δε θέλουν να σκεφτούν, τα γεμίσουν ασυμπλήρωτες αυτοκριτικές, από τον καημό μη και δε προλάβουν να ζήσουν.

Μένουν τα κουτιά να στοιβάζονται κι εγώ ως γραφικός Δον Κιχώτης να προσπαθώ να τα ανοίξω, να τα κατανοήσω, αγνοώντας κάτω από το καθεστώς της αφέλειας μου, ότι τελικά αυτά τα κουτιά , είναι η ασφάλεια τους. Αυτά τα κουτιά, είναι η μόνη τους δημιουργία στη ζωή και καμιά επιθυμία ανακάλυψης του συνωμοτικού "μαζί" να μη χρειάζονται.

Εξ ίδιων κρίνω τα αλλότρια.

Αλλοτριωμένος ήδη από την προσπάθεια.

Απαλλοτριωμένος από κάθε αρχικό συναίσθημα κι επιθυμία , στο ρόλο του απολογητή, να ζητώ συγγνώμη που τόλμησα να πλησιάσω τα ιερά και όσια αυτά κουτιά ,ενός εγωισμού που ξέρω καλά που θα οδηγήσει.

Κι αν κάποιες σπάνιες φορές επιμένω, είναι γιατί η μέσα πίστη μου, αυτό που έξω λέμε ένστικτο , μου λέει πως δε μπορεί, κάποια στιγμή η υπέρβαση θα συμβεί σαν αυτονόητη πράξη ωρίμανσης,

Σα δόντι που όπως στο σινεμά πρέπει να πέσει για να ξεφύγει ο ηρωας.

Δε θέλω να σκέφτομαι ότι αυτα μονο στο σινεμα συμβαίνουν. Εχω αισιοδοξία. Πολυ πιο σπουδαια πιο παραξενα και πιο μεγαλειώδη συμβαίνουν στη ζωή. Ειναι αυτα που δεν τα λένε στις ειδήσεις. Κι αν δεν υπάρχει πια προοπτική να συμβεί στα συγκεκριμένα κουτιά, παραμένω επικίνδυνα αφελής να περιμένω οτι θα συμβεί στα επόμενα.

Ο κόσμος αλλάζει. Τα πάντα καταρρέουν. Στοίχημα οτι μαζί με τις κατσαρίδες θα επιβιώσουν και τα κουτιά. Τα κουτάκια των ανθρώπων χωρίς τους ιδιους όμως γιατι αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα σβύσουν ετσι δυσκολοπροσάρμοστοι που μαθανε να ειναι στους μεταβατικούς καιρους του νεου αυτού χάους που δημιουργήθηκε για να νικήσει ομως πάλι η ζωη!

Η ζωή οπως παλιά . Η ζωή του "μαζι" χωρίς κουτιά για εμποδια πιά...