πολλαπλά κατάγματα

με απλότητα και σιωπή

σαν γραφικός ήρωας μυθιστορήματος

πέρασα την Κυριακή

δεν ήθελα τίποτε περισσότερο από

μια απάντηση πριν την ερώτηση

ήθελα πολλά

κι έχασα

αλλά

με πείσμα επιμένω

τίποτε λιγότερο

από το "όλα"

γέρασα να περιμένω τις νέες ανακαλύψεις

να εμφυτεύουν το "μαζί" σα μικροτσίπ

κι όσο αυτό δεν εφευρίσκεται

πρωτόγονα θα διεκδικώ

την ανεξαρτησία της μονάδας

κι όσο ακόμη αντέχω

θα προσπερνώ προσπάθειες

τη νομιμότητα να τη ζω με παρανομία

την χαλαρότητα να την εισπράττω μετά από αφόρητη πίεση

την κανονικότητα να βιώνω με δοσομετρητές δημόσιου υπαλλήλου

τη Ζωή μου να μετρώ με Σαββατοκύριακα

το σπίτι μου να εχει φωνή με αποφάσεις άλλων

κι εγώ να ψάχνω δικαιολογίες

για να καταλάβω

ότι όλοι οι άλλοι βλέπουν καθαρά

Κυριακή μεσημέρι στην παραλία

κυκλοφορεί η γνήσια ανάγκη του "μαζί"

κι όχι σε άλλα παραθαλάσσια σημεία

της πόλης

εκεί απλά συντηρείται ο μύθος μιας εκ του ασφαλούς δέσμευσης

που άλλοι ονομάζουν κοινωνικές υποχρεώσεις

κι εγώ ονομάζω αδικαιολόγητο

συμβιβασμό

γι αυτό νοιώθω ότι τίποτε δε προχωράει

είναι τόσο γερά αυτά τα άτιμα λουριά

δε σπάνε, μόνο για λίγο ξελασκάρουν

μια ανάσα ένα διάλειμμα και μετά ξανά

στο ίδιο μέρος σα ρίζες

που όμως επιφέρουν πολλαπλά κατάγματα

κατάγματα που πόνανε

σα βραδιάζει...