χωρίς δίχτυ

βομβαρδισμένες πόλεις ημέρας αργίας

μοιάζουν με εραστές που δεν μπορούν να αγαπηθουν

με την πρώτη ευκαιρία όλοι τρέχουν στις ερωμένες εξοχές

αυτές που έχουν για την πραγματική τους χαλάρωση

αφήνοντας τις πόλεις-συζύγους

στη μοναξιά της κουζίνας τους

στην άδεια άσφαλτο

και στους αλλοδαπούς ταξιτζήδες

κόσμος ανίκανος να μετατρέψει τον έρωτα σε αγάπη

γι αυτό διπλά δυστυχισμένος κι ανάπηρος συναισθηματικά

σαν έφηβος στον πρώτο έρωτα

στο μεταξύ στη σιωπή της πόλης

απλώνω δίχτυ προστασίας για την βραδινή απουσία

που θα σκάσει παρέα με τη μυρωδιά του ολάνθιστου γιασεμιού

και της βιολέτας στο μπαλκόνι

ώρα υγρή της μνήμης

λίγο πριν ο ύπνος ξορκίσει

την περηφάνια μου στην μη παρουσία σου

δεδηλωμένος μη κανονικός στα έθιμα

να διεκδικώ τον πιο κανονικό σου ενδιαφέρον

ξεχνώντας πως οι επιλογές μου

με οδήγησαν εδώ

κι αλίμονο αν αυτό που επιλέγω

θέλει να ζει αλλιώς

κι όμως αφού με φωνή οργής μου πήρες το δίχτυ

με αφήνεις απροστάτευτο στην απουσία σου

καθώς η νύχτα του Απρίλη σκληρά προχωρεί

στην πόλη χωρίς ανθρώπους

να διαχειρίζομαι

στην βεράντα

αισθήματα απόστασης

γεύσεις μιας ζωής που δε θέλησα

κι όμως τη βρίσκω μπροστά μου

πάντα

μια διαρκής κόντρα αυτού που θέλω να είμαι

κι αυτού που οι άλλοι ονομάζοντας κανονικό

ότι τους βολεύει

με απομονώνει

πιο πολύ πιο συχνά πιο άδικα

πάντα σιωπηλά

κατά συνθήκην

σα ψεύτικη απάντηση

σε λόγια αγάπης

σαν επέα πτερόεντα

μιας λάθος επιλογής ζωής ...

(photo by : Kostas Potakides)