αόρατη παρασκευή

με πήρε από τα μούτρα ο ήχος της καμπάνας
πριν δω το πρόσωπο πίσω από το κερί να με κοιτάει
αθωότητα σκέφτηκα που θα χαθεί στο χρόνο

κόσμος ερχότανε κατανυκτικά κατά πάνω μου
άνθρωποι χωρίς ελπίδα πια , μόνο στη δύναμη του μεταφυσικού
να πιστεύουν σε μια ανάσταση της ζωής τους
ρούχα σκοτεινά, πρόσωπα με ρυτίδες και παιδιά


αόρατος τους προσπερνώ χωρίς κατεύθυνση
μια ανάσταση δική μου κοιτώντας να ξεθάψω
από ζωή που άφησα να με πάει εκείνη
ανεξέλεγκτος μυροβλύτης της πόλης
με λευκά μαλλιά και λίγα δάκρυα


τηλεφωνήματα από τη Σεβίλη ως τη Αίγινα
για ένα μυστικό δείπνο μοναξιάς από απόσταση
Καρυόφυτο κι Αγγίστα Εξαμίλια και Πλατυς Γιαλός
καθένας στη σιωπή των άλλων παγιδευμένος
κι αόριστος

άξαφνα η φωνή του παππού να ψάλλει στ αυτί μου
τον ύμνο που νόμιζα πως είχα ξεχάσει
καταμεσής της κεντρικής οδού γυρεύω μια εκκλησία
να ανάψω ένα κερί
αυτή τη μέρα των νεκρών μου
αυτή την εσπέρα των μακρινών δικών μου


έχει μια γλύκα η μοναξιά του Απριλίου
ακόμη δεν είναι καλοκαίρι
μα ούτε χειμώνας
είναι αυτό το ταιριαστό
του μεταβατικού
που εφάπτεται στην αδικαιολόγητη απουσία μου
από τη ζωή

ο χρόνος που απομένει

για απόφαση

αυτή τη νύχτα που θα ακολουθήσει την ανάσταση

ενος προδιαγεγραμμένου τετέλεσαθαι

προάγγελος ζωής...