Κυριακή 4 Απριλίου 2010

χωρίς δίχτυ



βομβαρδισμένες πόλεις ημέρας αργίας
μοιάζουν με εραστές που δεν μπορούν να αγαπηθουν
με την πρώτη ευκαιρία όλοι τρέχουν στις ερωμένες εξοχές
αυτές που έχουν για την πραγματική τους χαλάρωση
αφήνοντας τις πόλεις-συζύγους
στη μοναξιά της κουζίνας τους
στην άδεια άσφαλτο
και στους αλλοδαπούς ταξιτζήδες



κόσμος ανίκανος να μετατρέψει τον έρωτα σε αγάπη
γι αυτό διπλά δυστυχισμένος κι ανάπηρος συναισθηματικά
σαν έφηβος στον πρώτο έρωτα
στο μεταξύ στη σιωπή της πόλης
απλώνω δίχτυ προστασίας για την βραδινή απουσία
που θα σκάσει παρέα με τη μυρωδιά του ολάνθιστου γιασεμιού
και της βιολέτας στο μπαλκόνι

ώρα υγρή της μνήμης
λίγο πριν ο ύπνος ξορκίσει
την περηφάνια μου στην μη παρουσία σου
δεδηλωμένος μη κανονικός στα έθιμα
να διεκδικώ τον πιο κανονικό σου ενδιαφέρον
ξεχνώντας πως οι επιλογές μου
με οδήγησαν εδώ
κι αλίμονο αν αυτό που επιλέγω
θέλει να ζει αλλιώς


κι όμως αφού με φωνή οργής μου πήρες το δίχτυ
με αφήνεις απροστάτευτο στην απουσία σου
καθώς η νύχτα του Απρίλη σκληρά προχωρεί
στην πόλη χωρίς ανθρώπους
να διαχειρίζομαι
στην βεράντα
αισθήματα απόστασης
γεύσεις μιας ζωής που δε θέλησα
κι όμως τη βρίσκω μπροστά μου
πάντα
μια διαρκής κόντρα αυτού που θέλω να είμαι
κι αυτού που οι άλλοι ονομάζοντας κανονικό
ότι τους βολεύει
με απομονώνει
πιο πολύ πιο συχνά πιο άδικα
πάντα σιωπηλά
κατά συνθήκην
σα ψεύτικη απάντηση
σε λόγια αγάπης
σαν επέα πτερόεντα
μιας λάθος επιλογής ζωής ...

(photo by : Kostas Potakides)

8 σχόλια:

One of the people είπε...

σα ψευτικη απαντηση
σε λογια αγαπης...

υποφερω

Aντώνης είπε...

Αμαν αυτά τα έπεα πτερόεντα, αμαν αυτά τα λόγια της αγάπης, μας σταύρωσαν φέτος, μας σούβλισαν και λέω: γιατί το

επιτρέπω;
(σε διάλογο με το υποφέρω του προηγούμενου κόμμεντ το ρήμα αυτό)

Athanasios Int είπε...

Είναι εκείνες οι μέρες.......είναι αυτές οι μέρες...και όλα αυτά που μας έχουν υποσχεθεί και έχουν μείνει υποσχέσεις...και κάνουν τα υπόλοιπα όλα να φαντάζουν όπως και εσύ λες...

penny είπε...

"Κι αλοίμονο αν αυτό που επιλέγω,θέλει να ζεί αλλοιώς.."
Στέκομαι σ αυτό , με αγγίζει , όλο το κείμενο με άγγιξε βαθειά.
Αναρωτιέμαι τελικά ποιοί Εμείς επιλέγουμε
αν όχι τα φοβισμένα μας κομμάτια αυτά που με τόση ευκολία μάς πείθουν ότι είμαστε Εμείς..
Μήπως πάντα αυτό που επιλέγουμε μας οδηγεί στην άλλη "φωνή" ,αυτή που αν την ακούγαμε θα είχε επιλέξει αλλοιώς ή και καθόλου.. θα είχε σιγήσει για να μπορέσει να "Δεί"...Καλημέρα

Leviathan είπε...

xronia pollaaaaaaa! :)

Ανώνυμος είπε...

και Η απουσια ΑΠΟΥΣΙΑ..
χωρις κανενα διχτυ ασφαλειας..μπορει χωρις αυτο το διχτυ ασφαλειας να ειναι..καλυτερα ομως..////

Χάρις είπε...

Και λέγω...
...αν σου πήρε κάποιος το δίχτυ
τι δεν γίνεσαι κι εσύ
ακροβάτης μεθυσμένος
να σωπάσουν οι άγριες ώρες;

Φιλί

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Το να είσαι διαφορετικός είναι κατάρα και ευχή μαζί..σίγουρα δεν μπορούμε να ζήσουμε όπως οι πολλοί γιατί αναγκαστικά πρέπει να προσποιούμαστε.. το δύσκολο είναι πως ν'αντιμετωπίσεις τη μοναξιά...που σ'ακολουθά παντού ιδιαίτερα ανάμεσα στο πλήθος...