Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

σε νεο σπίτι




Μετριέται η ζωή με τα σπίτια;
νέοι χώροι κι άλλα κρεβάτια
αλλαγή προσανατολισμού
για να διατηρηθεί το όμοιο

Σα μήτρες που κυοφορούν
ξανά και ξανά μέχρι το θάνατό τους
και κάθε φορά πιο λίγα τα όνειρα
λιγότερες οι απαιτήσεις
μέχρι να φτάσεις στο εντελώς απαραίτητο
ένα κιβούρι για το σαρκίο σου
χωρίς θέα και παράθυρα
κάτω από το χώμα
εκεί για πάντα
μέχρι να λιώσεις

και τοσο ασκοπο να μοιαζει
το όποιο μέτρημα

7 σχόλια:

KOSTAS PAP είπε...

Ο θάνατος είναι ο ίδιος είτε θρηνολογείς είτε αντιστέκεσαι. (Philip Larkin).
Δεν πειράζει η μαυρίλα είναι μέρος των συναισθημάτων μας και πρέπει να εκφράζεται.
Καλό βράδυ

penny είπε...

Μήπως αυτό είναι τελικά η ζωή.Ενα τεράστιο Οχι στην φθορά της επανάληψης καιτου φόβου?
Γι αυτό Πονάω ..για να φωνάζω όλο πιο δυνατά αυτό το Οχι .Για να ανακαλύπτω στο κάθετί τα σημάδια Αθανασίας..

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Τελικά ποιό είναι το νόημα της ζωής....ίσως μόνο η ψυχική επαφή με κάποιον που μπορεί να σε καταλάβει...ποιός ξέρει θα μάθουμε ποτέ?
Αυτά που σκέφτεσαι τα έχω σκεφτεί και εγώ ...κιόσο συνεχίζω νομίζω ότι τρελαίνομαι...
σου χαρίζω το παρακάτω ..ταινία και μουσική...

http://www.youtube.com/watch?v=_OBIJ7-f95E

mahler76 είπε...

ναι οκ το τελευταίο σπίτι δεν θα το αποφύγουμε, μέχρι τότε όμως πάω για καφέ στην αίθουσα των κατόπτρων μου χχιχιχι

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

...βγαίνοντας τρ΄τη φορά απο τη σκοτεινή αίθουσα
αντδοτο αυτοκτονίας επιχερω κοντα στη θάλασσα να συγκολήσω τα κομμάτια υου ροσωπικού μο παζλ.

ιστορια που επαναλαμβάνεται μονο γα η σωτηρια στιγμή του τελους

η θαλασσα πιο σκοτεινη απόψε
κι η φωνη οσο πιο πολλα σ΄αγαπω ομολογει
τόσο πιο μακρινή δείχνει

τελικά το ανομολόγητο είναι που βοηθά
στην ελπίδα

κι οχι το δεδομενο που τόσο νεκρο φαντάζει
στην απόσταση

κι η ασφάλεια μια ασφυξία

και το νερο πιο μαυρο απο καθε αλλη νυχτα
να γλύφει τα πόδια μου
και να ποτίζει η μυρωδιά της νυχτας το δερμα μου

...
διαπιστώνω
πως εχω καιρο να κανω επισκέψεις αλλου
να σχολιασω
να εμπλακω

μια αποσταση απο ολα
μεχρι να επανακαθορίσω
το νεο όριο μου
τι όποιο όριο

στιγμές ευτυχίας
ωρες μοναξιάς
μέρες απελπισίας
και αναμεσά τους φλασιές ανακούφισης
κι ανεμελιάς

κι αν αντεξω μόνο εκ του αποτελ΄σματος
που δεν ελέγχω θα φανει

...

celsius33 είπε...

τρεις φορές?? Τις Ώρες πόσες φορές τις είδες αγαπητέ? (μου τις θύμισε πολύ η ταινία, ήταν σαν να βλέπω sequel των Ωρών.)

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Συγκλονιστική η σκηνή που το μαθαίνει απ'το τηλέφωνο.....αλλοίμονο σ'αυτούς που μένουν...