Μετριέται η ζωή με τα σπίτια;
νέοι χώροι κι άλλα κρεβάτια
αλλαγή προσανατολισμού
για να διατηρηθεί το όμοιο
Σα μήτρες που κυοφορούν
ξανά και ξανά μέχρι το θάνατό τους
και κάθε φορά πιο λίγα τα όνειρα
λιγότερες οι απαιτήσεις
μέχρι να φτάσεις στο εντελώς απαραίτητο
ένα κιβούρι για το σαρκίο σου
χωρίς θέα και παράθυρα
κάτω από το χώμα
εκεί για πάντα
μέχρι να λιώσεις
και τοσο ασκοπο να μοιαζει
το όποιο μέτρημα
νέοι χώροι κι άλλα κρεβάτια
αλλαγή προσανατολισμού
για να διατηρηθεί το όμοιο
Σα μήτρες που κυοφορούν
ξανά και ξανά μέχρι το θάνατό τους
και κάθε φορά πιο λίγα τα όνειρα
λιγότερες οι απαιτήσεις
μέχρι να φτάσεις στο εντελώς απαραίτητο
ένα κιβούρι για το σαρκίο σου
χωρίς θέα και παράθυρα
κάτω από το χώμα
εκεί για πάντα
μέχρι να λιώσεις
και τοσο ασκοπο να μοιαζει
το όποιο μέτρημα
7 σχόλια:
Ο θάνατος είναι ο ίδιος είτε θρηνολογείς είτε αντιστέκεσαι. (Philip Larkin).
Δεν πειράζει η μαυρίλα είναι μέρος των συναισθημάτων μας και πρέπει να εκφράζεται.
Καλό βράδυ
Μήπως αυτό είναι τελικά η ζωή.Ενα τεράστιο Οχι στην φθορά της επανάληψης καιτου φόβου?
Γι αυτό Πονάω ..για να φωνάζω όλο πιο δυνατά αυτό το Οχι .Για να ανακαλύπτω στο κάθετί τα σημάδια Αθανασίας..
Τελικά ποιό είναι το νόημα της ζωής....ίσως μόνο η ψυχική επαφή με κάποιον που μπορεί να σε καταλάβει...ποιός ξέρει θα μάθουμε ποτέ?
Αυτά που σκέφτεσαι τα έχω σκεφτεί και εγώ ...κιόσο συνεχίζω νομίζω ότι τρελαίνομαι...
σου χαρίζω το παρακάτω ..ταινία και μουσική...
http://www.youtube.com/watch?v=_OBIJ7-f95E
ναι οκ το τελευταίο σπίτι δεν θα το αποφύγουμε, μέχρι τότε όμως πάω για καφέ στην αίθουσα των κατόπτρων μου χχιχιχι
...βγαίνοντας τρ΄τη φορά απο τη σκοτεινή αίθουσα
αντδοτο αυτοκτονίας επιχερω κοντα στη θάλασσα να συγκολήσω τα κομμάτια υου ροσωπικού μο παζλ.
ιστορια που επαναλαμβάνεται μονο γα η σωτηρια στιγμή του τελους
η θαλασσα πιο σκοτεινη απόψε
κι η φωνη οσο πιο πολλα σ΄αγαπω ομολογει
τόσο πιο μακρινή δείχνει
τελικά το ανομολόγητο είναι που βοηθά
στην ελπίδα
κι οχι το δεδομενο που τόσο νεκρο φαντάζει
στην απόσταση
κι η ασφάλεια μια ασφυξία
και το νερο πιο μαυρο απο καθε αλλη νυχτα
να γλύφει τα πόδια μου
και να ποτίζει η μυρωδιά της νυχτας το δερμα μου
...
διαπιστώνω
πως εχω καιρο να κανω επισκέψεις αλλου
να σχολιασω
να εμπλακω
μια αποσταση απο ολα
μεχρι να επανακαθορίσω
το νεο όριο μου
τι όποιο όριο
στιγμές ευτυχίας
ωρες μοναξιάς
μέρες απελπισίας
και αναμεσά τους φλασιές ανακούφισης
κι ανεμελιάς
κι αν αντεξω μόνο εκ του αποτελ΄σματος
που δεν ελέγχω θα φανει
...
τρεις φορές?? Τις Ώρες πόσες φορές τις είδες αγαπητέ? (μου τις θύμισε πολύ η ταινία, ήταν σαν να βλέπω sequel των Ωρών.)
Συγκλονιστική η σκηνή που το μαθαίνει απ'το τηλέφωνο.....αλλοίμονο σ'αυτούς που μένουν...
Δημοσίευση σχολίου