Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

στη νεα παλια πόλη


βαδίζω στην πόλη
εχει βροχή κι ομίχλη οπως τη θυμάμαι
μέσα μου κυκλοφορεί μια μουσική
εχω χαρά και περιέργεια
περνάω να δω τα μέρη που νομιζα πως ειχα λησμονήσει
με θυμούνται- με αγαπούν - με αγκαλιάζουν
με γενναιόδωρες αγκαλιές και φιλιά ζεστά
στα παγωμένα μαγουλά μου
πίνω καφέδες και σφηνακια calvados
στον Θερμαικό η Πία βάζει τις πιο τζαζυ χριστουγεννιάτικες
εικόνες
να με ζαλίζουν
πίνουμε με τον Τασο χορεύοντας στα ασπρόμαυρα πλακάκια
σαν παιδιά ντυμένοι όλοι μας, στα μαύρα με χρωματιστα χαμόγελα
Angels in sin για πάντα κι όταν στο γύρισμα πέφτει το εβραικό ρεφρέν
απογειώνουμε τους έκπληκτους θαμώνες
συνεχίζω στην Καρόλου Ντήλ τσίκνες απο μπριζόλες και λουκάνικα και τα χάλκινα της Γουμένισας γιορτάζουν τα 15 χρόνια του Streto
αλλες αγκαλιές ,αλλα φιλιά 2 3 δάκυα απο την παγωνιά
η μουσική μας δυναμώνει τραγουδάμε δυνατα στο δρόμο
ειμαστε μαζι σα να μη πέρασε ο χρόνος
γιορτάζουμε με αισιοδοξία την επόμενη απελπισία μας
που έρχεται καταφτάνει στα πρόσωπα των αλλων φίλων
που ψελλίζουν τους φόβους τους
αλλά η μουσική ειναι δυνατή κι εμεις
δε θελουμε πια να ακούσουμε
γυρνάω να δω τους δακρυσμένους πίνακες του Σίμου στο De Facto
με τα χαρούμενα χρώματα
σα τη ζωή που ξεθωριάζει μεγαλώνοντας
και μόνο η μνήμη συντηρεί τα αισθήματα
κολάω με τον Ρεμπώ
τον αγοράζω να τον κοιτώ τη νεα χρονιά
καθε που θα ξυπνώ πιο αισθηματικός πιο γέρος
να θυμάμαι οτι ο χρόνος είναι σχετικός
δεν μπορει πια να μετριέται με τα χρόνια
αλλά με τα συναισθήματα που αφήνω να ζήσω
και μόνο τοτε δικαιούμαι να πώ οτι έζησα
όταν στα συναισθήματα μου αφεθώ κι ας καώ για πάντα.
Ο Κώστας μου αφιερώνει το Βαλιουμ στην Ηλιαχτίδα
ξέρει καλά με διαβάζει με μια ματιά
χειροκροτώ τις επιλογές απο μακρια
κοιτιόμαστε φευγαλέα
ξέρουμε καλά κι οι δυό
γιατί να μιλάμε?
Ο Πέτρος κι Αννα μου μιλούν
καπου μακρια συναντω το βλέμμα μιας παλιας μου αγάπης
το κρατω για λίγο
το πετώ μετά ελεύθερο
οτι αφήνεται να τελειώσει
ας μη υπάρχει παρά σαν ανάμνηση
give me some good
τραγουδάμε
φτάνει ο Αντρεας
μια μεγαλύτερη αγκαλιά για την τόση σιωπή
τρανταζεται κλεισμένος στον κόρφο μου
του ελειψα , το ξέρω.
Χαιδεύω τρυφερα το γόνατο του δεν ομιλώ ακούω
που μάθαμε να αγαπάμε με αυτόν τον τρόπο σκέφτομαι
στην μυστική πόλη να κυκλοφορούμε με τα alarm σβυστά
κι όμως να μας ανακαλύπτουν τα πιο λάθος άτομα
φαινόμενα προς χρήση
Νυχτώνει
οι προύχοντες στολίσανε την πόλη με την αισθητική του ξιπασμένου βλάχου
παγοδρόμια για μετανάστες και φαντάρους
δέντρακια και καραβια και λαμπιόνια κιτς σα την ψυχή τους
Φωνάζει ο Στεφανος απ τον Republic, τα λέει χύμα ο Γιώργος κι ο Ακης στην Parallaxi, ο Γιάννης απο τον 9,58 σα να μη τους ακούει κανείς.
Μια πόλη μεσα στην πόλη. Νεα και παλιά να κυκλοφορούνε παραλληλα απο σενα. Εξαρτάται τι θες να δεις. Το αλλο σαν ομφαλιο λώρο το κόβεις και το πετάς. Ρωτάω τη Μαρία και τον Χρήστο άραγε ανήκω εδώ? Με κοιτούν κι απερίφραστα συμφωνούν. Χρειάζομαι λίγη προσπάθεια ακόμη να με πείσουν. Μεχρι το τέλος του Ιανουαρίου. Χρειάζομαι τωρα να μετρήσω εναν εναν όσους με αγαπούν και μόνο τότε θα ξαναρχίσω να αγαπω κι εγω.
Ισως.
Η αγάπη είναι μια φρενοβλάβεια ανίατη κι εγω εχω τα αντισώματα. Ουτε εμβόλιο θα χρειαστω. Νυχτώνει κι αλλο. Γυρνάω στην πόλη . Την ξαναγαπώ. Προσπαθώ. Αργά τα μεσανύχτα στο Art House το party έχει ξεκινήσει. Τα πιο ωραια πρόσωπα, οι πιο γαμάτες μουσικές. Αυτο μου έλειψε το αυθεντικό αυτής της ξιπασμένης πόλης που κυκλοφορεί ερήμην των προύχοντων της. Μια δήθεν πόλη που δημιουργεί τις πιο αυθεντικές σχέσεις.
Παραδοξο.
Σε αγκαλιάζω μετα απο τρια χρόνια. Δεν αντέχεις να μη κλάψεις. Μοιάζουμε σα ζευγάρι που βρίσκεται μετα απο χωρισμό. Κι όμως ειμαστε απλά φίλοι. Φίλοι που τους έλειψε η σαχλαμάρα. Η σαχλαμάρα της αγριας απελισίας μας, που γεννηθήκαμε ετσι κι όχι αλλιώς.
Το φωτορυθμικό μας χρωματίζει σα τους τίτλους τέλους μια μελό παρωδίας που ήταν τα χρόνια της νεότητας μας.
Υπήρξαμε σκληροί γεμάτοι λάθη.
Υπήρξαμε καθαροί θιασώτες των επιλογών μας.
Μαθαμε πόσο πληρώνεται αυτό.
Τώρα αισθηματικοί ασπρομάληδες είμαστε ήρεμοι και μόνοι.
Κοιμαμαι σε ξένα σπίτια. Ξυπνάω σε οικείες αγκαλιές. Προσπαθω ακούγοντας τη μουσική των maps να εγκλιματιστώ.
Πηγαίνω νωρις το πρωι απο τον Πάκη στον Λωτό κι αγοραζω το cd που μου αλλαξε το μυαλό.
Είναι η μουσική της δικής μου ιδιωτικής πόλης. Θέλω να την μοιραστώ μαζί σας κι ας μην είμαι δήμαρχος ούτε νομάρχης. Θέλω να στείλω το τραγούδι μακριά. Ενα τραγούδι ομίχλης. Αισιοδοξία του αόρατου. Δεν ειναι όλα τα ξεκάθαρα σωστά. Πολλές φορές τα μπερδεμένα είαι τα μόνα που αξίζει να επιλέγεις.
Δεν καταλαβαίνει ο παραλήπτης. Δεν θέλει να καταλάβει. Κι όυτε ποτέ θα αφεθεί .
" Στη ζωή δεν κερδίζουν οι καλύτεροι , αλλα οι πιο βολικοί και συμφέροντες" μου λες και θυμώνω σαν έφηβος.
Μόνο βολικός δεν είμαι. Ασε που δεν συμφερω σε τίποτε τόσο άυλος τόσο μποέμ.
Ηρθα πίσω στην αγέρωχα παλιά νέα πόλη.
Βάλτε πιο δυνατα το Fog των Nosaj Thing κι οποιος καταλάβει καταλαβε.
Καλές γιορτές σε όλους
photo εργο του Σίμου

8 σχόλια:

Roadartist είπε...

Οι φίλοι είναι πάρα πολύ σημαντικοί στην ζωή αισθ.ηλ. Πόσο μάλλον όταν δεν είσαι βολικός :) (παρομοίως) και πόσο αν είναι αληθινοί!
Να τους εκτιμάμε.. :) Είσαι τυχερός που μπορείς να λες "με θυμούνται- με αγαπούν - με αγκαλιάζουν με γενναιόδωρες αγκαλιές και φιλιά ζεστά στα παγωμένα μαγουλά μου πίνω καφέδες και σφηνακια calvados" ΟΜΟΡΦΑ.. πολύ όμορφα! Αλήθειες πολλές γράφεις.
Να είσαι πάντα καλά, να περάσεις τις γιορτές με αγάπη.. !!!! :)

kariatida62 είπε...

"Δεν είναι όλα τα ξεκάθαρα σωστά. Πολλές φορές τα μπερδεμένα είναι τα μόνα που αξίζει να επιλέγεις"
Έγραψε στο μυαλό μου...
Ευχαριστούμε για τις ευχές,τα καλύτερα και για σένα! Πάντα αγκαλιές απο τους φίλους!

ασωτος γιος είπε...

Μικρό αγόρι, πάλι τρέχω μόνος
πιο γρήγορα απ' το μυαλό, πιο γρήγορα απ' το νόμο
ενώ μέσα στο κρύο άλλος ένας περιμένει
την αγάπη, τον οίκτο, ένα ξένο παντελόνι
όλοι είμαστε από σάρκα και αίμα
μα υποκρινόμαστε αγαπώντας περισσότερο το ψέμα
κι αυτή η φωτιά που μέσα μας ανάβει
μας σβήνει στη σιωπή και στο χώμα μάς θάβει
είναι ένας τρόπος να μεγαλώνουν οι πόλεις
οι ταξικές διαφορές, ο ρατσισμός και οι φόροι
χωρίς να το ξέρουμε είμαστε δεμένοι
σ' ένα σύστημα που κανείς δεν καταλαβαίνει
μα δε θα 'μαι για πάντα κοινωνικό μηδέν
εκεί με κατέταξες, πιο κάτω με πέταξες
όμως αυτός είναι ο καιρός μου, τώρα ξέρω τι θέλω
ένα μαύρο τριαντάφυλλο και τη δύναμη για να παλεύω

b|a|s|n\i/a είπε...

με μουσική.
με χαμόγελα.
με πάντα στα πάντα τα αληθινά.
καλές σου γιορτές.
όμορφες. και ξέγνοιαστες.

Tali είπε...

εχω ενα και μοναδικο προβλημα με το μπλοκινγκ

κι ενα απιστευτο κωλυμα ταυτοχρονως

λυπαμαι τετοιες υπεροχες αναρτησεις

οταν τις διαδεχονται οι επομενες και σιγα σιγα κατεβαινουν και χανονται στις πισω σελιδες

ειναι ο λογος που εχω αφησει κι εγω καποιες δικες μου αγαπημενες για μηνες μονες ως πρωτες...

το τραγουδι υπεροχο!

-το κειμενο?(!!!)

πιστεψε με ειμαι απο αυτους ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ!!!

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

Το Στρετο 15 χρονων;
Ο Στεφανος ακομα φωναζει; Για πια μαυρη μοιρα που τον καταδιωκει παντα; Ισως γιατι η Αθηνα δεν του Χαριστηκε και η Σαλονικη παντα θα αγαπα να τον μισει.
Και ο Λωτος; Αυτος ο ναος... ποσα δισκακια ειναι εκει μεσα και πουθενα αλλου. Θυμαμαι ποσο ομορφα ειχα νιωσει οταν μπηκα 1η φορα στο μαγαζι και αγορασα το υπερσπανιο 1ο project του Soumka!!!
Να σαι καλα που μου εφερες στο μυαλο τοοοοοσες αναμνησεις.
Να στε καλα ολοι εκει πανω.
Με βαρια παλτο και κασκολ, λιγο πριν πεσει το πτωτο χιονι...

Caesar είπε...

τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη...

Elijah Barker είπε...

Όμορφο...με ταξίδεψες.Κι ας μην έχω δεί ποτέ την μορφή σου.Μου αρκεί η εικόνα από τον Πύργο,δίπλα στην θαλασσα,που έχω στο μυαλό μου από το καλοκαίρι που σας επισκέφτηκα...
Καλή χρονιά εύχομαι και σε σένα...
Θα διαβάζω κι εγώ τα κείμενα,μήπως σε δώ να αντικατοπτρίζεσαι πίσω από τις λέξεις... ;)