Ανθολογούν τα κείμενα μου σαν ποίηση
δεν ξέρουν πως μια ανάγκη
που τώρα πια εκλείπει
ήταν
όχι μονάχα λόγια
πόζες λογοτεχνικές
αλίμονο
ανάγκη ήταν
που πλέον δεν υπάρχει
κρατώ μόνο τον στεναγμό ανακούφισης
εκείνον τον κρυφό που έβγαλες
σαν είπα την απόφαση
εκείνον που εκανα πως δεν άκουσα
θα βάραινε ακόμη πιό πολυ
την ατμόσφαιρα
ούτε ένα "μείνε", ένα "όχι" βρε αδελφέ για τα προσχήματα
θα ήταν αλλωστε εκ του ασφαλούς
μα ακόμη κι όταν για λίγο κιότεψα
κι επέστρεψα
βάσει κανόνων με το ζύγι στο χέρι
ακριβοδίκαια να μοιραστείς,
για όσο, για τόσο
ποτέ δε ρώτησες πόσο πονάει
τα δάκρυα τα πέρασες βροχή
η μια διαδικαστική υγρασία
της στιγμής
κρατώ την ανακούφιση σου
ναι
καθώς βυθίζομαι σε ερμητική σιωπή
και συ πετάς
στους παιχνιδότοπους που ψευδεπίγραφα
ονομάζεις ζωή.
με τιμούν οι ανθολόγοι
"να μια αγάπη που γεννήθηκε
για να γίνει λογοτεχνία"
μέσα μου όμως θα 'θελα να γίνει
Ζωή
η Ζωή μας ...
μαζί...
κι ας μη μας ανθολογούσε κανείς
ανώνυμοι ευτυχισμένοι
στους αιώνες των αιώνων
photo : Installation by Charlie Le Mindu
9 σχόλια:
αμην.
Καλο ταξιδακι.καλες γιορτες.
Μεγάλη η ανακουφηση όντως.
πώς γίνεται και αγαπάμε πάντα ό,τι μακρυά μας στέκεται;
Κι απλώνουμε το χέρι να τ' αγγίξουμε
κι "αυτό" ολοένα ξεμακραίνει;
και το χέρι μεγαλώνει ασταμάτητα σαν το μακρύ-μακρύ χέρι του καραγκιόζη, μα ποτέ δεν φτάνει να αγγίξει "αυτό"
που ολοένα φεύγει;
κι ύστερα ρίχνουμε στις πλάτες μας παλτό αξιοπρέπειας, μαζεύουμε το ξεχειλωμένο χέρι μας στην τσέπη και αποφασίζουμε το φευγιό μας, με την κρυφή ελπίδα να μας ρίξουμε απόχη;
όπου κι αν είσαι,
όπου κι αν πας,
ό,τι κι αν κάνεις,
να είσαι καλά
και να περάσεις όμορφα!
Δεν ξέρω για πόσα χρόνια βασανίζεσαι άδικα...Τόσα συναισθήματα..τι κρίμα. Έχεις κλείσει τα μάτια της ψυχής σου που είναι τόσο όμορφη και δεν θα δείς ποτέ το άλλο σου μισό που είναι εκεί έξω και ψάχνει για σένα.
Η πληρότητα της ένωσης αυτής δεν συγκρίνεται με τίποτα!
να λυσσάξεις κι εσύ και τα installations, τα Χριστούγεννα είναι ωραία. μου αρέσει το δέντρο, τα φωτάκια και τα μελομακάρονα. και τα δώρα.
Κίνηση για τη σωτηρία της Μαγείας των Χριστουγέννων
http://www.e-poema.eu/blog.php?id=10&pid=
μα πές μας ότι πρέπει να πατήσουμε στην πρώτη φράση,,,,
@
δεν ξέρω πώς γίνεται
κι εκφράζεις με λόγια, καμιά φορά, όσα έχω στο μυαλό
ή
αμίλητά μου παράπονα...
κι άκου τώρα, λέει :
"κρατώ μόνο τον στεναγμό ανακούφισης,
εκείνον τον δυνατό που έβγαλες
σαν έσβυσα την εικόνα με τους κρίνους της άμμου"
κι ακόμα :
"ποτέ δε ρώτησες πόσο πονάει...
τα δάκρυα τα πέρασες βροχή"
κι ακόμα :
"να μια αγάπη που γεννήθηκε
για να γίνει λογοτεχνία ...
... ας μη μας ανθολογούσε κανείς"
να είσαι καλά,
όπου κι αν βρίσκεσαι,
αισθ.ηλ.
toumikrouadiorthotoumozart
"κρατώ μόνο τον στεναγμό ανακούφισης
εκείνον τον κρυφό που έβγαλες
σαν είπα την απόφαση"
"Την πόρτα σου μονάχα την κουτή
για ρώτα τη
πως έφυγα
νομίζοντας πως θες να με φωνάξεις..."
Τα ποιήματα σου αισθηματική ηλικία μου άρεσαν πολύ.
μέσα σου έξω σου δίπλα σου γύρω σου να είναι πάντα να είσαι πάντα χαμογελαστά ολοκληρωμένος.
καλές σου γιορτές!
Δημοσίευση σχολίου