στη νεα παλια πόλη

βαδίζω στην πόλη

εχει βροχή κι ομίχλη οπως τη θυμάμαι

μέσα μου κυκλοφορεί μια μουσική

εχω χαρά και περιέργεια

περνάω να δω τα μέρη που νομιζα πως ειχα λησμονήσει

με θυμούνται- με αγαπούν - με αγκαλιάζουν

με γενναιόδωρες αγκαλιές και φιλιά ζεστά

στα παγωμένα μαγουλά μου

πίνω καφέδες και σφηνακια calvados

στον Θερμαικό η Πία βάζει τις πιο τζαζυ χριστουγεννιάτικες

εικόνες

να με ζαλίζουν

πίνουμε με τον Τασο χορεύοντας στα ασπρόμαυρα πλακάκια

σαν παιδιά ντυμένοι όλοι μας, στα μαύρα με χρωματιστα χαμόγελα

Angels in sin για πάντα κι όταν στο γύρισμα πέφτει το εβραικό ρεφρέν

απογειώνουμε τους έκπληκτους θαμώνες

συνεχίζω στην Καρόλου Ντήλ τσίκνες απο μπριζόλες και λουκάνικα και τα χάλκινα της Γουμένισας γιορτάζουν τα 15 χρόνια του Streto

αλλες αγκαλιές ,αλλα φιλιά 2 3 δάκυα απο την παγωνιά

η μουσική μας δυναμώνει τραγουδάμε δυνατα στο δρόμο

ειμαστε μαζι σα να μη πέρασε ο χρόνος

γιορτάζουμε με αισιοδοξία την επόμενη απελπισία μας

που έρχεται καταφτάνει στα πρόσωπα των αλλων φίλων

που ψελλίζουν τους φόβους τους

αλλά η μουσική ειναι δυνατή κι εμεις

δε θελουμε πια να ακούσουμε

γυρνάω να δω τους δακρυσμένους πίνακες του Σίμου στο De Facto

με τα χαρούμενα χρώματα

σα τη ζωή που ξεθωριάζει μεγαλώνοντας

και μόνο η μνήμη συντηρεί τα αισθήματα

κολάω με τον Ρεμπώ

τον αγοράζω να τον κοιτώ τη νεα χρονιά

καθε που θα ξυπνώ πιο αισθηματικός πιο γέρος

να θυμάμαι οτι ο χρόνος είναι σχετικός

δεν μπορει πια να μετριέται με τα χρόνια

αλλά με τα συναισθήματα που αφήνω να ζήσω

και μόνο τοτε δικαιούμαι να πώ οτι έζησα

όταν στα συναισθήματα μου αφεθώ κι ας καώ για πάντα.

Ο Κώστας μου αφιερώνει το Βαλιουμ στην Ηλιαχτίδα

ξέρει καλά με διαβάζει με μια ματιά

χειροκροτώ τις επιλογές απο μακρια

κοιτιόμαστε φευγαλέα

ξέρουμε καλά κι οι δυό

γιατί να μιλάμε?

Ο Πέτρος κι Αννα μου μιλούν

καπου μακρια συναντω το βλέμμα μιας παλιας μου αγάπης

το κρατω για λίγο

το πετώ μετά ελεύθερο

οτι αφήνεται να τελειώσει

ας μη υπάρχει παρά σαν ανάμνηση

give me some good

τραγουδάμε

φτάνει ο Αντρεας

μια μεγαλύτερη αγκαλιά για την τόση σιωπή

τρανταζεται κλεισμένος στον κόρφο μου

του ελειψα , το ξέρω.

Χαιδεύω τρυφερα το γόνατο του δεν ομιλώ ακούω

που μάθαμε να αγαπάμε με αυτόν τον τρόπο σκέφτομαι

στην μυστική πόλη να κυκλοφορούμε με τα alarm σβυστά

κι όμως να μας ανακαλύπτουν τα πιο λάθος άτομα

φαινόμενα προς χρήση

Νυχτώνει

οι προύχοντες στολίσανε την πόλη με την αισθητική του ξιπασμένου βλάχου

παγοδρόμια για μετανάστες και φαντάρους

δέντρακια και καραβια και λαμπιόνια κιτς σα την ψυχή τους

Φωνάζει ο Στεφανος απ τον Republic, τα λέει χύμα ο Γιώργος κι ο Ακης στην Parallaxi, ο Γιάννης απο τον 9,58 σα να μη τους ακούει κανείς.

Μια πόλη μεσα στην πόλη. Νεα και παλιά να κυκλοφορούνε παραλληλα απο σενα. Εξαρτάται τι θες να δεις. Το αλλο σαν ομφαλιο λώρο το κόβεις και το πετάς. Ρωτάω τη Μαρία και τον Χρήστο άραγε ανήκω εδώ? Με κοιτούν κι απερίφραστα συμφωνούν. Χρειάζομαι λίγη προσπάθεια ακόμη να με πείσουν. Μεχρι το τέλος του Ιανουαρίου. Χρειάζομαι τωρα να μετρήσω εναν εναν όσους με αγαπούν και μόνο τότε θα ξαναρχίσω να αγαπω κι εγω.

Ισως.

Η αγάπη είναι μια φρενοβλάβεια ανίατη κι εγω εχω τα αντισώματα. Ουτε εμβόλιο θα χρειαστω. Νυχτώνει κι αλλο. Γυρνάω στην πόλη . Την ξαναγαπώ. Προσπαθώ. Αργά τα μεσανύχτα στο Art House το party έχει ξεκινήσει. Τα πιο ωραια πρόσωπα, οι πιο γαμάτες μουσικές. Αυτο μου έλειψε το αυθεντικό αυτής της ξιπασμένης πόλης που κυκλοφορεί ερήμην των προύχοντων της. Μια δήθεν πόλη που δημιουργεί τις πιο αυθεντικές σχέσεις.

Παραδοξο.

Σε αγκαλιάζω μετα απο τρια χρόνια. Δεν αντέχεις να μη κλάψεις. Μοιάζουμε σα ζευγάρι που βρίσκεται μετα απο χωρισμό. Κι όμως ειμαστε απλά φίλοι. Φίλοι που τους έλειψε η σαχλαμάρα. Η σαχλαμάρα της αγριας απελισίας μας, που γεννηθήκαμε ετσι κι όχι αλλιώς.

Το φωτορυθμικό μας χρωματίζει σα τους τίτλους τέλους μια μελό παρωδίας που ήταν τα χρόνια της νεότητας μας.

Υπήρξαμε σκληροί γεμάτοι λάθη.

Υπήρξαμε καθαροί θιασώτες των επιλογών μας.

Μαθαμε πόσο πληρώνεται αυτό.

Τώρα αισθηματικοί ασπρομάληδες είμαστε ήρεμοι και μόνοι.

Κοιμαμαι σε ξένα σπίτια. Ξυπνάω σε οικείες αγκαλιές. Προσπαθω ακούγοντας τη μουσική των maps να εγκλιματιστώ.

Πηγαίνω νωρις το πρωι απο τον Πάκη στον Λωτό κι αγοραζω το cd που μου αλλαξε το μυαλό.

Είναι η μουσική της δικής μου ιδιωτικής πόλης. Θέλω να την μοιραστώ μαζί σας κι ας μην είμαι δήμαρχος ούτε νομάρχης. Θέλω να στείλω το τραγούδι μακριά. Ενα τραγούδι ομίχλης. Αισιοδοξία του αόρατου. Δεν ειναι όλα τα ξεκάθαρα σωστά. Πολλές φορές τα μπερδεμένα είαι τα μόνα που αξίζει να επιλέγεις.

Δεν καταλαβαίνει ο παραλήπτης. Δεν θέλει να καταλάβει. Κι όυτε ποτέ θα αφεθεί .

" Στη ζωή δεν κερδίζουν οι καλύτεροι , αλλα οι πιο βολικοί και συμφέροντες" μου λες και θυμώνω σαν έφηβος.

Μόνο βολικός δεν είμαι. Ασε που δεν συμφερω σε τίποτε τόσο άυλος τόσο μποέμ.

Ηρθα πίσω στην αγέρωχα παλιά νέα πόλη.

Βάλτε πιο δυνατα το Fog των Nosaj Thing κι οποιος καταλάβει καταλαβε.

Καλές γιορτές σε όλους

photo εργο του Σίμου