Οπως ο Αστερίας

"Ο κος Μπρατσαράς διεισδύει με φόρα

το μικρό του ματζαφλάρι μέσα μου, μέσα σε μένα, σε μένα, σε μένα που ’μαι μια σταλιά

Μόνο μια «προσπάθεια» είπε ο σακάτης

Την ώρα που μου έπεφτε το σαγόνι

Χαμογέλα χαμογέλα

Είναι αλήθεια πως πάντα ήθελα η αγάπη να είναι οδυνηρή

κι είναι αλήθεια πως πάντα ήθελα η αγάπη να είναι γεμάτη πόνο

και μώλωπες

Ναι,

κι έτσι το σακάτικο γουρούνι ήταν ευτυχισμένο

Τσίριξε: «Σ’ αγαπάω ολοκληρωτικά!

Και δεν υπάρχει κανένας λόγος

Που αλλάζω σαν τα εποχές

Κοίτα!

Κι αν ακόμη κόψω το δαχτυλάκι μου

Θα φυτρώσει πάλι όπως του αστερία

Θα φυτρώσει πάλι όπως του αστερία

Θα φυτρώσει πάλι όπως του αστερία

Ο κ. Μπρατσαράς , χαζεύει ανιαρά

Και καθώς περνούσε την ώρα του μου έδωσε μία γροθιά

Κι εγώ αναστέναξα και μάτωσα αναπάντεχα

Ευτυχισμένα ματωμένος,

ευτυχισμένα μωλωπισμένος

Είμαι πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό σε παρακαλώ χτύπα με

Είμαι πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό σε παρακαλώ πλήγωσέ με

Είμαι πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό σε παρακαλώ χτύπα με

Είμαι πολύ, πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό έλα, χτύπα με

Θα φυτρώσω πάλι όπως ο αστερίας

Όπως ο αστερίας..."

...καθώς περιμένω τις βροχές, τα σχολεία να ανοίξουν και τους χειμερινούς κινηματογράφους, της αγάπης να παίξουν τις ταινίες των σκοτεινών λυγμών μου,, ξεχωρίζω ένα παλιό τραγούδι γι' αυτό το καλοκαίρι που έπνιξε με τον καπνό του κάποια όνειρα, που μοιάζαν να μυρίζουν γιασεμί, αλλά δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.

Τώρα ετοιμάζομαι να ξαναβάλω γαλότσες με χοντρές κάλτσες και πιο χοντρά αντιανεμικά συναισθήματα ασφαλείας , ετοιμάζομαι να προστατευτώ από περιττές προδοσίες κι ανασφάλειες, μαζεύω τα ψαλίδια που θα κοπώ, αργά τις νύχτες, για να ξαναφυτρώσω το πρωί σαν αστερίας, πρωταγωνιστής ιστοριών που δεν αφορούν κανένα και κανένας ποτέ δε θα θελήσει να μάθει, πόσο αίμα χάνω κάθε φορά, μέχρι να ξαναφυτρώσω ,ολοκληρωτικά γερός. Κι αναμφισβήτητα πιο γέρος.

Οπλίζω συναγερμούς για όσους ετοιμάζονται να μου επιτεθούν με αγάπη. Συναγερμοί που ποτέ δεν λειτουργούν η που την πιο εκλεκτή στιγμή που η εμπιστοσύνη μου επανέρχεται, χτυπούν για να με αφυπνίσουν, να μη παραδοθώ, γιατί πολύ δόθηκα στο περίσσευμα ζωής των άλλων, από το υστέρημά μου και άλλο ας μη ξοδευτώ.

Ευτυχισμένα μωλωπισμένος περιμένω, κομμένες γραμμές επικοινωνίας, προσαρμόζω ωράρια εξυπηρέτησης συναισθηματικών αναγκών, δίνω σε προσφορά με μηνιαίες δόσεις την αγκαλιά που μου ζητούν, κόβω ένα δάκτυλο ακόμη. Θα ξαναφυτρώσει.

Έξω κόβουν δέντρα που ποτέ δεν ξαναφυτρώνουν. Έξω κόβουν σχέσεις που ανάπηρες ταξιδεύουν να ξεχάσουν. Έξω κονιορτοποιούν πέτρινες ασφάλειες , αχρείαστες πια σε τούτη τη φθινοπωρινή κατάρρευση των πάντων.

Παίρνω sms για φίλες που χωρίζουν χωρίς αντίο κι εξηγήσεις. Δεν είμαι ψύχραιμος με όλο αυτό. Είμαι αισιόδοξος όταν καταφέρνω να το μοιραστώ χωρίς να με ρίχνει. Αλλάζω το όνομα μου στην είσοδο. Αλλάζω το σπίτι και τον τόπο διαμονής μου. Υποχωρώ η μόνη επίθεση που ξέρω. Και τραγουδώ το τραγούδι αυτού του καλοκαιριού, μόνο σε όσους μπορούν να το ακούσουν.

Σχίζω τα φύλλα του ημερολογίου. Κάθε μέρα όλο και πιο λίγοι μπορούν Όλο και πιο λίγοι τραγουδούν. Όλο και πιο λίγοι. Δε φοβάμαι. Συνεχίζω. Κάθε κομμάτι μου που κόβεται , ξαναφυτρώνει. Για όσο. Και δε περιμένω πια να νιαστεί κάνεις για αυτό. Ακριβώς όπως ο αστερίας.