Κυριακή 30 Αυγούστου 2009

Οπως ο Αστερίας

κος Μπρατσαράς διεισδύει με φόρα

το μικρό του ματζαφλάρι μέσα μου, μέσα σε μένα, σε μένα, σε μένα που ’μαι μια σταλιά

Μόνο μια «προσπάθεια» είπε ο σακάτης

Την ώρα που μου έπεφτε το σαγόνι

Χαμογέλα χαμογέλα

Είναι αλήθεια πως πάντα ήθελα η αγάπη να είναι οδυνηρή

κι είναι αλήθεια πως πάντα ήθελα η αγάπη να είναι γεμάτη πόνο

και μώλωπες

Ναι,

κι έτσι το σακάτικο γουρούνι ήταν ευτυχισμένο

Τσίριξε: «Σ’ αγαπάω ολοκληρωτικά!

Και δεν υπάρχει κανένας λόγος

Που αλλάζω σαν τα εποχές

Κοίτα!

Κι αν ακόμη κόψω το δαχτυλάκι μου

Θα φυτρώσει πάλι όπως του αστερία

Θα φυτρώσει πάλι όπως του αστερία

Θα φυτρώσει πάλι όπως του αστερία

Ο κ. Μπρατσαράς , χαζεύει ανιαρά

Και καθώς περνούσε την ώρα του μου έδωσε μία γροθιά

Κι εγώ αναστέναξα και μάτωσα αναπάντεχα

Ευτυχισμένα ματωμένος,

ευτυχισμένα μωλωπισμένος

Είμαι πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό σε παρακαλώ χτύπα με

Είμαι πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό σε παρακαλώ πλήγωσέ με

Είμαι πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό σε παρακαλώ χτύπα με

Είμαι πολύ, πολύ ευτυχισμένος

Γι’ αυτό έλα, χτύπα με

Θα φυτρώσω πάλι όπως ο αστερίας

Όπως ο αστερίας..."

...καθώς περιμένω τις βροχές, τα σχολεία να ανοίξουν και τους χειμερινούς κινηματογράφους, της αγάπης να παίξουν τις ταινίες των σκοτεινών λυγμών μου,, ξεχωρίζω ένα παλιό τραγούδι γι' αυτό το καλοκαίρι που έπνιξε με τον καπνό του κάποια όνειρα, που μοιάζαν να μυρίζουν γιασεμί, αλλά δεν πρόλαβαν να ανθίσουν.

Τώρα ετοιμάζομαι να ξαναβάλω γαλότσες με χοντρές κάλτσες και πιο χοντρά αντιανεμικά συναισθήματα ασφαλείας , ετοιμάζομαι να προστατευτώ από περιττές προδοσίες κι ανασφάλειες, μαζεύω τα ψαλίδια που θα κοπώ, αργά τις νύχτες, για να ξαναφυτρώσω το πρωί σαν αστερίας, πρωταγωνιστής ιστοριών που δεν αφορούν κανένα και κανένας ποτέ δε θα θελήσει να μάθει, πόσο αίμα χάνω κάθε φορά, μέχρι να ξαναφυτρώσω ,ολοκληρωτικά γερός. Κι αναμφισβήτητα πιο γέρος.

Οπλίζω συναγερμούς για όσους ετοιμάζονται να μου επιτεθούν με αγάπη. Συναγερμοί που ποτέ δεν λειτουργούν η που την πιο εκλεκτή στιγμή που η εμπιστοσύνη μου επανέρχεται, χτυπούν για να με αφυπνίσουν, να μη παραδοθώ, γιατί πολύ δόθηκα στο περίσσευμα ζωής των άλλων, από το υστέρημά μου και άλλο ας μη ξοδευτώ.

Ευτυχισμένα μωλωπισμένος περιμένω, κομμένες γραμμές επικοινωνίας, προσαρμόζω ωράρια εξυπηρέτησης συναισθηματικών αναγκών, δίνω σε προσφορά με μηνιαίες δόσεις την αγκαλιά που μου ζητούν, κόβω ένα δάκτυλο ακόμη. Θα ξαναφυτρώσει.

Έξω κόβουν δέντρα που ποτέ δεν ξαναφυτρώνουν. Έξω κόβουν σχέσεις που ανάπηρες ταξιδεύουν να ξεχάσουν. Έξω κονιορτοποιούν πέτρινες ασφάλειες , αχρείαστες πια σε τούτη τη φθινοπωρινή κατάρρευση των πάντων.

Παίρνω sms για φίλες που χωρίζουν χωρίς αντίο κι εξηγήσεις. Δεν είμαι ψύχραιμος με όλο αυτό. Είμαι αισιόδοξος όταν καταφέρνω να το μοιραστώ χωρίς να με ρίχνει. Αλλάζω το όνομα μου στην είσοδο. Αλλάζω το σπίτι και τον τόπο διαμονής μου. Υποχωρώ η μόνη επίθεση που ξέρω. Και τραγουδώ το τραγούδι αυτού του καλοκαιριού, μόνο σε όσους μπορούν να το ακούσουν.

Σχίζω τα φύλλα του ημερολογίου. Κάθε μέρα όλο και πιο λίγοι μπορούν Όλο και πιο λίγοι τραγουδούν. Όλο και πιο λίγοι. Δε φοβάμαι. Συνεχίζω. Κάθε κομμάτι μου που κόβεται , ξαναφυτρώνει. Για όσο. Και δε περιμένω πια να νιαστεί κάνεις για αυτό. Ακριβώς όπως ο αστερίας.


7 σχόλια:

b|a|s|n\i/a είπε...

τέσσερα και σαράντα εφτά. αστερίες. πορτοκαλί και άσπροι. σε φόντο μαύρο. με μωβ απόχρωση.
και με ένα κλικ στο άσπρο. να περάσουν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνηθίσω την αλλαγή και να θυμηθώ πως μεγαλώνω. και πώς. και ο ήχος ηχεί ακόμα.
καλημέρα!

mahler76 είπε...

δεν θέλω μελαγχολίες λέμε! Καλημερούδια!!!!

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@basnia
Καλημέρα.ακόμη κι εγω χρειάζομαι μονο 4.47 για μια αλλαγή. αναρωτιέμαι πόσο θα χρειαστεί σ ' αυτούς που πρέπει για να αποφασίσουν μια γενικότερη.


@mahler76
Καλημέρα με μια γκαλιά. Αντίθετα όταν αλλάζω δεν στενοχωριέμαι. Αποφασίζω. Ξέρω να γίνομαι σκληρός. Σαν αστερίας. Ειδικά με μένα.

Unknown είπε...

Λίγο αισιοδοξία μικρέ!

logia είπε...

Ίσως να μην δικαιούμαι να μιλήσω για τον πόνο, που αφήνουν πίσω τους οι χαμένες αγάπες κι ίσως να μην μπορώ να καταλάβω γιατί θρηνούμε για την απώλειά τους. Αλλά η αγάπη είναι κάτι που μπορεί να ξαναγίνει, σαν τους καρπούς των δέντρων, που κάθε χρόνο καρπίζουν. Και αν ποτίζεις το χώμα, όπως έκανε ο Β|a|s|n\i/a με την άδεια γλάστρα του βασιλκού του και ο βασιλικός ξαναφύτρωσε μονάχος, έτσι μπορεί να έρθει και πάλι η αγάπη...
Όμως δικαιούμαι να μιλώ για τον θρήνο, που ξεσηκώνει ο χρόνος που περνά από πάνω μας με την ταχύτητα του ανέμου. Σαν τα δέντρα που τρέχουν προς τα πίσω και μεις είμαστε κρεμασμένοι στο παράθυρο της ταχείας Αθήνα-Θεσσαλονίκη, απλά να τα κοιτάμε χωρίς να προλαβαίνουμε ούτε και το σχήμα τους να συγκρατήσουμε.
Ο χρόνος όμως είναι κάτι σχετικό, το ίδιο και η ταχύτητα. Αν κατεβάσεις το στόρυ στο παράθυρο και επικεντρώσεις το ενδιαφέρον στο εσωτερικό του τραίνου, ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα και μπορεί να γίνει μια αιωνιότητα και μια μέρα ίσως παραπάνω...
Και τότε μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα χωρίς άγχος.
Μήπως είναι προτιμότερο να αποδεχτούμε οτι αυτοί είμαστε, τρωτοί, γερνάμε, αλλά το μυαλό, που μένει παντα αγέραστο και ακούραστο μπορεί να μας οδηγήσει σε νέους δρόμους, μπορεί να ομορφύνει και την ώριμη και τη μεσήλικη ζωή μας, ακόμη και τη γεροντική;
Είμαι γεμάτη από αισιόδοξη σκέψη και θέλω να σου μεταφυτέψω όση περισσότερη μπορώ απ' αυτή...
Μη μου κρατάς κακία!
Μαθαίνω ν' αγαπώ ένα δέντρο, ένα λουλούδι, ένα ταξίδι, ένα όμορφο βιβλίο, μια ταινία, ένα νόστιμο φαγητό, ένα χαμόγελο ενός αγνώστου και απ΄όλα αυτά παίρνω δύναμη και αισιοδοξία...
...και θέλω να στο μεταλαμπαδεύσω...
την καλησπέρα μου

Ανώνυμος είπε...

@
θυμάσαι τι έγραψα εδώ μέσα μιά μέρα για τα μικρά στρείδια ;

ήταν, που λες, ένα μικρό στρείδι.
απ' έξω πολύ σκληρό όστρακο.
κάποιος το περιμάζεψε, το πήρε στη χούφτα του, το χουχούλιασε, το ζέστανε με την ανάσα του, το ξαναζέστανε με την ανάσα του,
ώσπου το στρείδι σιγά σιγά επείστηκε και άνοιξε...

τότε,
εκείνος το περιεργάστηκε,
πρώτος απ' όλους είδε τι έχει μέσα,
κι έπειτα απλά, έδωσε μιά και το ξανάριξε στην άμμο.

είναι γνωστό, ότι τα ανοιγμένα στρείδια ψοφούν...


αυτά, με αφορμή το πολύ καλό σου κείμενο,
και τη μέρα σήμερα που πονάει
(όπως κάθε μέρα δηλαδή...)


φωτεινούλα

Λi είπε...

Με πέθανες!

...Με τον ΛΑΤΡΕΜΕΝΟ Antony...
...με τα τόσο αληθινά σου λόγια...

Τιγροφιλώ σε...