Έπεσα για να κολυμπήσω
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ν'η αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο
κι άφησα την καρδιά μου πίσω
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο
Πέρασαν όλες οι κοπέλες
με τα μαγιό και τις ομπρέλες
Ύστερα πέρασαν οι φίλοι
κανείς δε βρήκε το κοχύλι
Χρόνους και χρόνους κολυμπάω
που να'ν'η αγάπη για να πάω
Έφαγε η θάλασσα το βράχο
κι έμεινε το νησί μονάχο
(photo By Μελίτα Κάραλη )
15 σχόλια:
με το κοχύλι αγκαλιά
περιμένοντας στην άμμο
τον χορό μίας θάλασσας
σε έναν ουρανό καθάριο
καληνύχτα!
προς καλημέρα!
όμορφη και σοφή ζωή σαν τις σπείρες του μικρού κοχυλιού
καλημέρα!
πολύ πρωινή!
Γεια σου
Στον άνεμο που φυσά
το ξεχασμένο κοχύλι μοιρολογά
είναι ο ήχος των ψυχών
των αιώνιων πικραμένων φιλιών
Εξαιρετικοι οι στίχοι σου, μια ιστορία, μιας ζωής, σε μια "παραλία".
με νοσταλγία, πίκρα και πλούσιες εικόνες.
τα λέμε
Έφαγε η θάλασσα το βράχο,
και πήρε τις ψυχές εκεί,
που η θάλασσα και ουράνος
γίνονται ένα και οι ήχοι σταματούν,
χρόνους και χρόνους κολυμπούν
μέχρι που βρίσκουν ίχνη
και επιστρέφουν
σαν αγέρας
σαν καταγαίδα
σαν κεραυνός
σαν φύση
και το νησί δεν είναι μονάχο
πια!
Την ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΟΥ!!!
μακάρι φέτος να δούμε αυτή την ακριβοθώρητη μαρία βουμβάκη που το τραγουδάει. Και τι ωραία ωτογραφία..
μακάρι φέτος να δούμε αυτή την ακριβοθώρητη μαρία βουμβάκη που το τραγουδάει. Και τι ωραία ωτογραφία..
ήταν μια μικρή αχιβάδα
που όλο έκανε βαρκάδα,
στέγνωνε εις τη λιακάδα,
σιγοπίνοντας σουμάδα.
στα ταξίδια τα μεγάλα,
έπαιρνε μαζί και γάλα,
που άρμεγε απ' τη δαμάλα (α παπα τι βουκολικό!)
που τη λέγανε Παρδάλα.
η μικρή αχιβαδίτσα,
που τη λέγανε Κικίτσα,
χάθηκε μες τη βαλίτσα,
του τουρίστα φον Σαχλίτσα.
Τώρα πάνε τα ταξίδια,
και τα άφτερ και τα "ξύδια",
μαγειρεύτηκε με μύδια,
στου διαόλου τα γαμίδια.
Πάει τώρα η Κικίτσα,
στην κοιλιά του φον Σαχλίτσα,
έγινε πολτός με πίτσα,
μπύρα, μύδια και σοδίτσα.
Υ.Γ. Μα πώς με εμπνέεις έτσι ρε παιδί μου;;;!
Άφησα την καρδιά μου χάμω
σαν το κοχύλι μεσ στην άμμο
Και η άμμος σκέπασε το κοχύλι.....
Την καλησπέρα μου
εγώ το πέρασα το κοχυλάκι
μέσα σε ένα κορδονάκι
να το κοιτώ με τη ματιά μου
να μην ξεχνάω την καρδιά μου
σε χαιρετώ
Με βρεγμένα μαλλιά κι ένα κογχύλι στην γλώσσα για καραμέλα.δικό σου είναι;
Χαιρετώ
Με ενέπνευσες ένα χαζούλι ποιηματάκι στο μπλογκ μου και στο αφιερώνω.
Καλές διακοπέεεεεεες.
μα δεν την βλέπεις; μέσα μας είναι. γύρω μας. παντού. ακόμη και μέσα σε ένα αόρατο κοχύλι
μου θύμισε πολύ στίχους από τον Ήλιο τον Ηλιάτορα.
Έχω ένα κοχύλι,μαζεμένο τυχαία από μια υπέροχη παραλία,έναν χειμώνα πολύ παλιά,μπορεί και 25 χρόνια πριν.Το είχε ξεβράσει η θάλασσα.Ένα υπέροχο,ζεστό σοκολατί χρώμα με άκρες μπεζ και πορτοκαλί.Η φύση κάνει πάντα τους πιο όμορφους συνδυασμούς.Έκτοτε,αναζήτησα πολλές φορές ένα όμορφο κοχύλι να ξαναβρώ αλλά κανένα δεν ήταν ίδιο.
Γιατί μου το κάνεις αυτό, άκαρδε άνθρωπε???? Το αγαπώ!
Δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς πρέπει να 'σαι πολυ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα.
Δημοσίευση σχολίου