Πέμπτη 6 Αυγούστου 2009

με το αυγουστιάτικο φεγγάρι συντροφιά

...στο Νομισματικό Μουσείο στις 9.30 , εκεί στην αυλή με τα αγάλματα, καταμεσής της Πανεπιστημίου, γι΄αυτούς που αγαπούν τον Αύγουστο την πόλη και για τους άλλους, τους πιο μυστικούς στο μικρό ξύλινο στασίδι, τελευταία σειρά στα αριστερά, στο θεατράκι της Δώρα Στράτου, μετά το τελευταίο πονεμένο ήχο του ζουρνά, καθώς θα σκάει το αυγουστιάτικο φεγγάρι , και τα τζιτζίκια κουρασμένα θα σιωπούν, εκεί, για να σκεφτούν στα σκοτεινά,τα φωτισμένα αυριανά όνειρά τους...

(βαριεμαι γρήγορα τους πολυάσχολους, κοινωνικούς, "επώνυμους" ανθρώπους, η σιωπή μου πάντα με καθοδηγεί σωστά και λέω να την εμπιστευτώ για μια φορά ακόμη)



7 σχόλια:

Μαντάμ Αστέρω Κουλίδου είπε...

σε είδα...να γεμίζεις τους άδειους δρόμους της Αθήνας με την παρουσία σου. λεκτική, φαινομενική ή πραγματική δεν έχει σημασία...ήξερα πως ήσουν εκεί

Ανώνυμος είπε...

Πίστευα ότι έλεγες ιστορίες, αλλά όταν σε είδα κατάμαυρο και δακρυσμένο στα..ορεινά,τότε πραγματικά με σόκαρε η ειλικρίνια των κινήσεών σου. Είσαι πέραν του κόαμου τούτου. Κι όποιος επιτρέπεις να είναι φίλος σου, είναι πραγματικά πολύ τυχερός. Είναι εκλεκτός. Από ντροπή δε σε πλησίασα. Σπάνια έχω νιώσει αυτή την αίσθηση πληρότητας που εκπέμπεις, όντας ολομόναχος σε ένα μισοάδειο θέατρο. Την άλλη φορά όμως αν δεις να σου χαμογελάνε απο μακριά, ανταποκρίσου. Πιστεύω να καταλαβες ότι είμαι αυτός με την βερμούδα που άλλαξε 5 φορές θέση, ώσπου να έρθει στην αποκάτω σειρά και γύρναγε να κοιτάξει το φεγγάρι, ενώ με την άκρη του ματιού σε έβλεπα. Πραγματικά πρώτη φορά είδα ανθρωπο να κλαίει σε δημοτικά τραγούδια. Αν θες απάντησέ μου.

ολα θα πανε καλα... είπε...

υπάρχει ένα δημοτικό που με κάνει πάντα να κλαίω,αν και κλαίω σπάνια και γι αυτό το αναφέρω.Είναι το "κόκκινα χείλη εφίλησα...",το τέλος κυρίως:"...κατέβη αετός να πιεί νερό,ματώσαν τα φτερά του".
Αυτός ο Αύγουστος είναι περίεργος.Μου φαίνεται πως περνάει άλλοτε πολύ γρήγορα κι άλλοτε πως είναι μακρόσυρτος,αν και στην ουσία,είναι ένας άλλος μήνας και τίποτε άλλο.

logia είπε...

όταν ήμουν μικρή, στις γιορτές της οικογένειας μαζευόντουσαν οι Χαλκιάδες γύρω από την ξύλινη τραπεζαρία, στο μικρό σπιτάκι του Θείου, στο Θησείο και μεις τριγύρω χορεύαμε Ηπειρώτικα...
κι όταν αργότερα φτιάξαμε εξοχικό, ο μπαμπάς αγόρασε ένα μικρό πικάπ, γέμισε τα ράφια 45άρια ηπειρώτικα κι οι τέσσερίς μας, μαμά , μπαμπάς εγώ και η αδελφή μου χορεύαμε τους ήχους της πατρίδας του μπαμπά, μ' αυτόν μπροστά να σέρνει το χορό με το χέρι πίσω απ' το κεφάλι, με ένα αργό σχεδόν σταματημένο βήμα και ένα σσσσ να βγαίνει απ' το στόμα...
πως να μην κλαίει κανείς με τον ήχο ενός παραπονιάρικου ζουρνά!!!

natasha hassiotis είπε...

εμένα μ' αρέσει η παραλογή του Κωσταντή που τρέχει αποθαμένος. είναι πιο chic από κάτι παπάκια στις ποταμιές. επίσης τα βαριά τα ηπειρώτικα και τα κλαρίνα τα παθιάρικα.
δεν αντέχω τα νησιώτικα και τα πελοποννησιώτικα.
αμαρτωλή ιστορία το θέατρο δώρα στράτου φίλε μου. έχω αναρτήσει στο μπλογκ μου, το άρθρο-έρευνα για τον πρόεδρο. είχε δημοσιευτεί προ διετίας σχεδόν στο Ballet/Tanz.

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@Μαντάμ Αστέρω Κουλίδου
χαθήκαμε , νόμισα αυτό ήταν
δεν είναι όμως και χαίρομαι διπλά

@ολα θα πανε καλα
βλέπεις ακόμη και οι μήνες χρειάζονται τα σωστά ηχοχρώματα, τα σωστά βήματα
πότε γρήγορα, πότε αργά
που και που χρείαζεται επίσης κι ενα στάσιμο
να στεγνώνει ο ιδρώτας
η τα δάκρυα...


@logia
Σαν άνθρωπος χωρίς χωριό,
σα μετανάστης χρόνια στα ξένα, εικόνες σαν αυτή που περιγράφεις,
συνήθως με συγκλονίζουν κι ένα "συθέμελα" απο κάποιο dna ακάθόριστο με κινητοποιεί σε άγνωστα συναισθήματα.
Αυτή είναι μιά Ελλάδα που αναγνωρίζω, άσχετα αν δεν τη συναντώ σχεδόν πουθενά πιά.

@highvoltagepress
Σε είχα σε παραθεριστικά spa να χαλαρώνεις.
Εισαι όμως εδω.
Για τα αμαρτωλά εσωτερικά ουτε λόγος.
Ομως να, πιστεύω ότι είναι προτιμότερο ενα βράδυ εκεί, παρά στα παραλιακά...
Αυτό.
Μακάρι ναχε κόσμο. Μακάρι να ηταν της μόδας.
Ισως να είμασταν λιγότερο εθνικιστές.
Περισσότερο κοσμοπολίτες...

Ανώνυμος είπε...

ναι, πραγματι χαθηκαμε...

Φωτης