Passage de Cyclones

Το άλλο πρωί
μετά
απαντάς για μια φορά ακόμη
στη σιωπή μου

μετά
γράφω κι έχω στα δακτυλα
τη μυρωδιά
απο το σημείο εκείνο
του κορμιού σου
που με καταστρέφει

μετά
από μακριά ακούγονται τα κομπρεσέρ
του Αυγούστου
χωρίς ηλεκτρικό
περιμένω να ακούσω
το τραγούδι μας

προάγγελο καταστροφής
μετά το ξύσιμο
μετα το ξεφλούδισαμα
μετά τη λογική

ακριβώς αυτό το Σαββατοκύριακο
που θα δοκιμασω μια νεου τυπου
αντοχή

ανοίγω τα μεγαφωνα και τραγουδω
για να ακουστώ ως τα πιο νότια
ακρωτήρια της Πελοποννήσου :



Je t'oublie mon amour
Je voulais te le dire.
J'ai je crois fait le tour
Du supplice des souvenirs.
Et ma douleur aphone
Ne peut plus me promettre
Une vie contre la fenêtre
Une vie contre la fenêtre
A voir passer les cyclones
A voir passer les cyclones
Les cyclones...


J'ai oublié ta voix
Tes baisers de velours
Et le son de tes pas
Et ton parfum trop lourd.
Je n'ai plus l'amour
Qui te demandait l'aumône.
Tout ca c'est évanoui
Tout ca c'est évanoui
Au passage des cyclones
Au passage des cyclones


On les voyait de loin
Un par un alignés
Echappé de tes mains
Ciel et terre inversé
Lun faisait tout voler
En éclat que déjà
Le suivant arrivait
Pour parfaire les dégâts.


Mais je m'en suis remis
Mon amour, des cyclones.
Et le ciel et la terre
Sont à nouveau en ordre
Comme un roi rêve la nuit
De perdre sa couronne
Tu craignais trop l'amour
Pour ne pas le vouer
Au passage des cyclones

Au passage des cyclones

Des cyclones...

(Σε ξεχνώ αγάπη μου
θέλω να σου το πω
έχω κάνει πιστεύω τον κύκλο
με τις οδυνηρές αναμνήσεις
και ο ατέλειωτος πόνος μου
δεν μπορεί πια να με παρηγορεί
με μια ζωή αντίκρυ σ’ ‘ένα παράθυρο
με μια ζωή πίσω απ’ ένα παράθυρο
να κοιτάζω τους κυκλώνες να περνούν
τους κυκλώνες να περνούν
τους κυκλώνες…

Έχω ξεχάσει τη φωνή σου
τα βελούδινα φιλιά σου
το βαρύ σου άρωμα στο σώμα μου…
Δεν έχω πια άλλη αγάπη να σου δώσω
από φιλανθρωπία
όλα ατονούν
εξασθενούν
με το πέρασμα των κυκλώνων
των κυκλώνων…


Τους βλέπεις από μακριά
έναν έναν
σα σε παρέλαση στοιχημένοι
καθώς ξεφεύγουν απ τα χέρια σου
να φέρνουν ανάποδα τον κόσμο μου
να κάνουν τα πάντα για να προλάβουν
με συνέπεια να σώσουν αυτό που έρχεται
έτοιμο να καταστρέψει τα πάντα


Μα εγώ συγκρατώ αγάπη μου
Τους κυκλώνες
Σε μια τάξη ανάμεσα στον ουρανό και τη γη
σα βασιλιάς τους συγκρατώ, που ονειρεύεται τη νύχτα
να χάνει το πολύτιμο βασίλειο του
την ώρα που εσύ όλο και περισσότερο
φοβάσαι να αφοσιωθείς σε τούτη την αγάπη
που χάνεται ανάμεσα στους κυκλώνες
που επιβιώνει ανάμεσα στους κυκλώνες
στους κυκλώνες … )