Τετάρτη 26 Νοεμβρίου 2008

Επιστρέφοντας


κρατώ μιά παλιά φωτογραφία
τόσο παλιά
πόσο πίσω στον χρόνο
κατοικεί η αισιοδοξία των προσώπων
αράχνες πιάνει πάνω στα φρέσκα πρόσωπα
αλλάζει το δεδομένο
κι ο εφιάλτης επιστέφει χωρις οίκτο
όσο απομακρύνομαι τόσο πλησιάζω
σε αυτό που επεδίωξα να ξαναζήσω
σε τούτο που χάθηκε πιά
στη στροφή της μνήμης
απόπειρα
που βραβεύτηκε
σχέδιο που κατάργησα
και μια ζωή
που δύσκολα συνεχίζω
απο τις γιορτές απείχα
κι απο τους πανηγυρισμούς
σκόρπιες συναντήσεις
υγρές
με τσιγάρα
και συστάσεις θεραπευτικές
μια διαδικασία να ενταχθώ
στο πραγματικό
η καλοσύνη εκείνης που ξέρει να αναγνωρίζει
τον πόνο
στην παραλία
και μετά
μια βαρειά νυκτερινή τύψη
που πάλι ως δικαιολογία προβάλω υποχρεώσεις
κι όχι τον φόβο
τον φοβο να μιλήσω
σιγανά
αυτό
αναρωτιέμαι στην πραγματικότητα αυτής της χαμένης φωτογραφίας
ποιός απο όλους ζει πραγματικα
ποιός λείπει
ποιός δεν θα αφήσει σχόλιο στο πόστ
ποιός μπορεί να αντικαταστήσει
τα χαμένα συναισθήματα
αυτού του περιπάτου
κάπου

12 σχόλια:

celsius33 είπε...

ομολογώ ότι δεν καταλαβαίνω απόλυτα τον ελλειπτικό σου λόγο αλλά έτσι είναι το ποιητικό το άρμα, προφανώς έχεις άμεση σχέση με τη βραβευμένη ταινία του φεστιβάλ :) ΣΥΧΓΑΡΗΤΗΡΙΑ!

BOSKO είπε...

πολύ ωραίο post, ειλικρινά! Σε κάνει να αναρωτιέσαι για το πόση σημασία έχουν τελικά οι "φυλακισμένες" στιγμές, όπως ένας περίπατος με παρέα προ πολλών ετών. Κατά βάθος, πολύ θλιβερό post...

b|a|s|n\i/a είπε...

ψιθύρισες. ήδη. και συναισθήματα που βιώθηκαν, ποτέ δεν είναι χαμένα. απλά μοιάζουν.

tovenito είπε...

η φωτογραφία απαθανατίζει. και έχοντας αυτό το χαρακτηριστικό εξαλείφει οποιαδήποτε απουσία και φόβο. μόνο μια γλυκιά αίσθηση αφήνει

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@celsius33
τις σχέσεις εμεις τις καθορίζουμε
και μερικές φορές ο ελλειπτικός λόγος είναι βοηθητικός να πείς μεγάλες αλήθειες.

@bosko
είναι ενα post με πολύ βίαιο θάνατο
που με βοήθησε να τον αποδεχτώ ένα βήμα ακόμη.

@b|a|s|n\i/a
Υπάρχει μιά σοφία σ΄αυτό που λες μόνο που ξεσυνήθισα να την βιώνω.

@tovene592
"αποθανατίζει" αναρωτιέμαι πως ακριβώς σκέφτηκες να γράψεις αυτή τη λέξη εδω.
Κάποια υπόγεια συννενόηση υφίσταται στην εκφραση Αποθανατίζω τον θάνατο.
Σκέφτομαι συχνά τελευταία πόσο έντονη επιρροή έχει η αποδοχή του τέλους στην καθημερινότητα μου...
με κ΄΄ανει σοφότερο(?), πιό ήρεμο (?) η απλά είναι μιά διαδικασία που αφορά κι άλλους?

basik-ly είπε...

Τι να σας πω βρε παιδιά; Πολύς θάνατος πλάκωσε.

τ2φ είπε...

'οταν το παρόν ειναι ήδη παρελθόν τότε το μέλλον είναι τώρα,δεν σε ξέρω αλλά μου συστήθηκες τέλεια,και νυχτώνει γαμώτο..

candyblue είπε...

Έλα να τρέξουμε πίσω από τις πλάτες τους και να κρυφτούμε για λίγο πίσω από τα παλιά τους καπέλα. Να πατήσουμε τις γόπες τους στην παλιά άσφαλτο να σβήσουν καλά και να παραγγείλουμε απο το παλιό ΚΨΜ όσα δεν πρόλαβαν.
Ο θάνατος δεν είναι ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί.
Μπορεί να μας σκοτώσουν χωρίς να μας θανατώσουν.
Για αυτό σου λέω, έλα να τρέξουμε πίσω από όλα αυτά. Εκεί μέσα στο βάθος να βρεθούμε, στο σημείο που ακόμα δεν είχε τπτ από όλα αυτά γεννηθεί κι έτσι δεν μπορεί να μας πληγώσει πια.

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@basik
το θέμα είναι να τον αποδεχόμαστε εγκαίρως...

@trempe
καλως σε βρήκα

@candyblue
αργώ αλλά έρχομαι, δεν μπορείς να πείς...

Μεγαλοκοπέλα είπε...

Εγώ πάλι θάβω όσο ζω!

Aντώνης είπε...

Αν και δε με βλέπω στη φωτογραφία, αφήνω σχόλιο στο ποστ... Δε βαριέσαι, εκεί γύρω κι εγώ θα μαι...

ολα θα πανε καλα... είπε...

Τα καλύτερα για τη φωτογραφία τα έχει γράψει η Κική Δημουλά - νομίζω στην Τετράγωνη νύχτα της φωτογραφίας,ψάξτο αν δεν το έχεις πρόχειρο.Που είμαι σίγουρη ότι ήδη ξέρεις για ποιο ποίημα μιλάω.Οι 5 τελευταίες σειρές σε αυτό που διάβασα εδώ,σχεδόν με συγκλόνισαν,για δικούς μου λόγους.