Η φάρσα της οδού Γουόλγουορθ του Έντα Γουόλς

Σε σκηνοθεσία του Έκτορα Λυγίζου
Τη εξαιρετική και ιδιαίτερη μετάφραση του έργου υπογράφουν η θεατρολόγος Κατερίνα Κωνσταντινάκου και ο σκηνοθέτης Έκτορας Λυγίζος,
τα σκηνικά ευρηματικά κι άψογης αισθητικής και τα κοστούμια η Μαγιού Τρικεριώτη,
τους φωτισμούς ο Max Penzel,
την κίνηση η Μαριέλα Νέστορα.
Παίζουν:
Νίκος Γιαλελής,
Γιώργος Ζιόβας,
Θύμιος Κούκιος
και
Ντέμπορα Οντόγκ

Ταυτόχρονα σχεδόν με το ανέβασμά της παράστασης στο Λονδίνο, στο μικρό ,γλυκό ,ανακαινισμένο και με τους πιο ευγενικούς ανθρώπους από την υποδοχή, το ταμείο την ταξιθεσία, μέχρι το κυλικείο το" ΑΠΟ ΜΗΧΑΝΗΣ ΘΕΑΤΡΟ" (στον πεζόδρομο της Ακάδημου 13 απέναντι από την Δημοτική Πινακοθήκη της οδού Πειραιώς κι ακριβώς απέναντι από το θέατρο ΜΕΤΑΞΟΥΡΓΕΙΟ) μια ομάδα απολύτως εκκεντρικών και γι αυτό αξιόλογων νέων καλλιτεχνών, παρουσιάζουν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα της φετινής θεατρικής χρονιάς.

Ενδιαφέρον γιατί είναι ένα έργο σύγχρονης διαλεκτικής πάνω στα όρια, στις σχέσεις , στις φοβίες μας ,αλλά ταυτόχρονα κι ένα οικογενειακό παιχνίδι, όπως παλιά η μονόπολη, μόνο που εμπεριέχει μεγάλη δόση από την κατασκευή της πραγματικότητας ,όπως διαμορφώνεται στο μυαλό του εξουσιαστή πατέρα.

Αν όλο το παραπάνω ακούγεται κι ίσως είναι πολύ θεωρητικό, απλά αναλογιστείτε πως καταγράφεται μια τραγική εμπειρία αλεπάλλων σοκ σε ένα μυαλό απροετοίμαστο για κάτι τέτοιο. Στην περίπτωση των ηρώων η ιστορία κατασκευάζεται από τον μόνο ενήλικα, τον πατέρα, την εξουσία δηλαδή που ζητά εν είδη παιχνιδιού, από τους 2 γιους του να συμμετέχουν στην αναπαράσταση, όντας κλειδωμένοι για 20 χρόνια σε ένα διαμέρισμα του Λονδίνου στον 15ο όροφο.

Είναι μια ιστορία εγκλεισμού κι απομόνωσης, τόσο οικεία στους ιντερνετικούς καιρούς μας με μια επίφαση επιβίωσης που ανατρέπεται στην πρώτη απόπειρα εισβολής κανονικής ζωής στο διαμέρισμα.

Ο πατέρας κι οι δυο γιοι εναλλάσσουν ρόλους μέσα στον ρόλο, ντύνονται και ξεντύνονται τα πρόσωπα, αναπαριστούν την ιστορία που τους σημάδεψε, που τους καθόρισε που τους απομόνωσε ,σχεδόν αυτιστικά, μας δημιουργούν την ψευδαίσθηση της πλάκας, του γελοίου, για να μας αποκαλύψουν στο τέλος το απόλυτο δράμα του σύγχρονου ανθρώπου, για την ανικανότητα να αντιμετωπίσει την πραγματικότητά του με ισορροπία

Η παράσταση είναι πραγματικά από μόνη της τόσο προβοκατόρικη που σου αφήνει αυτό το αίσθημα τους χάους ,να σε κυριεύει. Ασυναίσθητα ανεβαίνοντας την υγρή Πειραιώς , μου ήρθαν τα λόγια από ένα παλιό τραγούδι της Φαραντούρη (που σήμερα έχει τα γενέθλια της)" ποιος τη ζωή μου ,ποιος τη κυβερνά" η φάρσα της οδού Γουόλγουορθ είναι μια αφορμή να τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας στην ηρωική τριάδα, να πάρουμε τα στοιχεία εκείνα που θα μας βοηθήσουν να ανακαλύψουμε τα όρια της βολεμένης μας κατασκευής και να τολμήσουμε με θάρρος να δούμε την πραγματικότητα που χτίσαμε γύρω μας, την πραγματικότητα που μας εγκλώβισε, σε παρενδυτικές συμπεριφορές και πόζες μακριά από την ουσία της ανθρώπινης φύσης που είναι η επικοινωνία και η νόηση.

Γιά όσους αναρωτιούνται που ξέρουν τον συγγραφέα ,τους θυμίζω ότι είναι ο σεναριογράφος της ταινίας Hunger του Στηβ Μακουήν που πήρε τον φοίνικα στις Καννες και παίζεται ακόμη στην Αθήνα και του Disco PIGS που κυκλοφορεί σε dvd. Η νέα του ταινία έχει τίτλο chatrooms (τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά) σε σκηνοθεσία του Hideo Nakata και προβλέπεται να ολοκληρωθεί το 2010.

+ το εισιτήριο των 20e και η ευγένεια των υπευθύνων (έχει γίνει σπάνιο αυτό στα θέατρα των Αθηνών γι αυτό και πάντα θα το τονίζω)

- ότι δεν υπήρχε πρόγραμμα ( τους έστησε ο τυπογράφος) και δεν ξέρω αν το εξαιρετικά μεταφρασμένο κείμενο θα υπάρχει στο πρόγραμμα που αξίζει να το διαβάσετε κι αυτόνομα.