η Aνάληψη του Rufus

Το Σάββατο στο Λυκαβηττό η πρωινή βροχή είχε αφήσει τα σημάδια της στα βράχια και τα γερμένα πεύκα.
Μια αχλή δροσιάς λες κι όλα ήταν έτοιμα για την Ανάληψη. Ο κόσμος άρχισε να μαζεύεται λίγος μα προετοιμασμένος
Και μόλις το σκοτάδι συμπληρώθηκε, το παραδείσιο πουλί βγήκε από τα αριστερά για να θρηνήσει με τον δικό του τρόπο την αγάπη.
Μια ψύχρα κι ένα μούδιασμα ένιωσα πριν ακουστεί η νότα στο πλήκτρο και μετά το παραδείσιο πουλί έβαλε μπρος γεννήτριες αόρατες κι όλο το θέατρο του Λυκαβηττού απογειώθηκε σε άλλη διάσταση. Ο Rufus στην πρώτη του εμφάνιση πολέμησε με την εικόνα αφέθηκε στα βαριά μάτια της οθόνης κι εκστασιάστηκε με τούτη του την έκθεση. Απόλυτος νάρκισσος σε παραφορά με την σιγουριά ότι η αλήθεια του είναι πιο δυνατή από την κατασκευή του. Σαμάνος ιερέας, μας παρέσυρε στη δίνη του ανείπωτου, τελετουργικά κι αθώα. Θα μπορούσε να ήταν μια ακόμη συναυλία αν δεν ήταν μια εμπειρία των συναισθημάτων του καθένα, όταν απροστάτευτα παραμένουν μετά το φλεγόμενο πάθος. Οι λέξεις του κάνανε βουτιές η σκαρφάλωναν ψηλά, ποτέ δε σταμάτησε να μας προκαλεί ποτέ δε σταμάτησε να μας υπενθυμίζει το μετά …
Αλλάζοντας κοστούμι και φαινομενικά διάθεση, μας μίλησε για όλα όσα τον κυνηγούν μας μίλησε για τις απώλειες του, για την ορφάνια του , γελώντας και κανιβαλλίζοντας όπως μόνο ένας που έχει κυλιστεί στα πατώματα από πόνο μπορεί και μας έπεισε.
Το θέατρο προσγειώθηκε ξανά κι εμείς κατεβήκαμε στην πόλη της άγνοιας πιο λυτρωμένοι πιο σίγουροι λίγο κουρασμένοι από το ταξίδι και πολύ πιο έτοιμοι μεγάλες αποφάσεις να πάρουμε σιωπηλά κι ανομολόγητα μαθητές καλοί αυτού του μοναδικού καλλιτέχνη, ίσως του πιο σπαρακτικού της εποχής μας και αλίμονο του πιο εκλεκτού συναισθηματικά .