δέκα μέρες Ιουνίου
μέρες μουσικής
διαδικασίες αποδοχής
πρώτης φοράς
δεύτερου ρόλου
συνηθισμένες συζητήσεις αμηχανίας
το καλοκαίρι οι λέξεις μυρίζουν σα φρούτα
το χειμώνα μοιάζουν με βροχή
οι εποχές ενυπάρχουν εντός μου
επιλέγω αυτήν με τους πιο δροσερούς κραδασμούς
φτύνω τις λέξεις σα κουκούτσια καρπουζιού
πιο συχνά τις καταπίνω αμάσητες
δε χρειάζεται να ξέρει κανείς
δεν χρειάζεται κανείς να γνωρίζει
την εντός εποχή μου
για ένα χρόνο σχεδόν
έκανα γενική καθαριότητα
του μέσα κόσμου μου
τα αποτελέσματα φαινομενικά ικανοποιητικά
όμως τρομάζουν πάντα τα σκουπίδια μας τους περαστικούς
ποιος μπορεί να θέλει να τα αγαπήσει και γιατί
-δικά μας πράγματα αμάθητα στο φως των λέξεων και των περιγραφών-
ανοίγω δυνατά τις μουσικές μου
10 μέρες μουσικής
ένα απαραίτητο μεσοδιάστημα
επανένταξης
στους ρυθμούς μιας ζωής
που οφείλω να μη με αφορά
σε βάθος
παρα μόνο
σα παρενδυτική ιδιότητα
σαν ανώφελος έρωτας
σα κουνούπι
που πρόσκαιρα συγκινήθηκε
όχι από το αίμα που η φύση του προστάζει
αλλά από μια σταγόνα σπέρμα
και πέταξε μακριά για να σώσει
την 24ώρη ζωή του
ανήμπορο να διεκδικήσει θέση
στη μη ματαιότητα
του ανέφικτου
(μια παλιά φωτογραφία από το Ενυδρείο του Λονδίνου)
3 σχόλια:
Thanks for dropping by. Pleased that you enjoyed the Shakespeare haiku.
Τα "απορρίμματά" μας τα απορρίπτουμε, άραγε, ποτέ στ' αλήθεια; Το καταφέρνουμε ή απλώς έτσι νομίζουμε; Ή, χειρότερα, αυτό υποκρινόμαστε;
Και γιατί; Μα επειδή έτσι κι αλλιώς είναι κομμάτι του εαυτού μας και τα αγαπάμε, όπως άλλος δεν θα τ' αγαπήσει - κι ούτε έχει δουλειά να τ' αγαπήσει... έχει τα δικά του ο καθένας!
Γι' αυτό σου λέω μη τα πετάς, μόνο βάλτα σε μιαν ακρούλα...
@Asteroid
Αυτό κάνω. Ισως γιατί στην ουσία αυτά τα "σκουπίδια" είναι η μοναδική μου περιουσία. Χρειάζεται να μεγαλώσεις για να καταλάβεις οτι μόνο οι επιλεκτικές κινήσεις μας προσμετρώνται στην ζωή, μετατρέποντας την απο απλή επιβίωση σε κάτι ουσιαστικό και βαθύ. Ολα τ' αλλα χάνονται τόσο ευκολα ανίκανα στα δύσκολα να βοηθήσουν...
Δημοσίευση σχολίου