...ζω την εποχή που μόνο οι ντομάτες κοκκινίζουν από ντροπή
όλοι οι άλλοι, σα να μη τρέχει τίποτε, εφησυχάζουν
με πολλά λόγια και λίγες πράξεις.
Μαθημένοι σε αυτό που ξέρουν, βαριούνται αφόρητα και γρήγορα
αρνούμενοι να δεχτούν ταυτόχρονα με τη δική τους αλλαγή
και τις αλλαγές που συντελούνται, στον ψυχισμό των άλλων.
Πόση δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία κρύβει αυτή η αντιμετώπιση
της ζωής, σκέφτομαι..
πιάνοντας τα κατακόκκινα μαγουλά μου
μια μέρα πριν την θερινή ισημερία.
5 σχόλια:
Ούτε λόγια, ούτε πράξεις... Έχει κάτι από τίποτα ή λίγο από άγνοια το μεθύσι τους
κι αυτές πλέον κοκκινίζουν υποβοηθούμενες...Καλή σου μέρα αγορίνα μου και με γειά το καινούριο layout (να τι χάνω που εδώ και καιρό διαβάζω από το reader τις αναρτήσεις).
ντοματούλα και συ λοιπόν
και πολύ χαίρομαι γιαυτό!!!
καλό βράδυ
Και πόσο δύσκολα, ανυπόφορα σχεδόν, μπορεί νάναι τα πράγματα για ένα δημόσιο υπάλληλο, που, παρ' όλ' αυτά, κοκκινίζει...
... πολλές στιγμές είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που ξεχνά να κοκκινίσει. έρχεσαι εσύ και μου το ανατρέπεις σε μια μέρα που από μόνη της πονάει. Ευχαριστώ φίλε μου.
Δημοσίευση σχολίου