Τελικά με πήρε στο λαιμό της η πολλή λογοτεχνία, τι το θελα, διάβαζα και πίστευα πως ξύνοντας φτάνεις στην ουσία των ανθρώπων, στην καρδιά τους. Εξυνα κι εγώ, εξυνα και κατέληξα στο κενό ενός ΕΓΩ τόσο τεράστιου μα και τόσο εύθραυστου ταυτόχρονα, που με ένα άγγιγμα μου, έγινε σκόνη.
Κάτι σαν αποξηραμένη γαρδένια που θρυμματίζεται κι ούτε το άρωμά της πια δε μπορεί να συγκρατήσει, ούτε την αρχική της ομορφιά . Τίποτε. Μόνο σκόνη. Μια σκόνη χρήσιμη στη μνήμη για μελλοντικές καταπραϋντικές αλοιφές παρολίγον συναισθημάτων Στην αρχή απογοητεύτηκα, μα μετά όταν οι αυτονόητες κινήσεις, του "μαζί" άρχισαν να θεωρούνται ...θυσίες και πράξεις ενδιαφέροντος, αυτό που κάποιοι πιο αθώοι ονομάζουν ακόμη αγάπη, τότε το είδα καθαρά σκόνη ήταν από την αρχή, σκόνη που είχε ανάγκη το μυαλό μου κι η απελπισμένη μου αισθηματική ηλικία να το βλέπει για αρωματική μοναδική σπάνια και ευαίσθητη γαρδένια. Σκόνη. Τι να ξύσεις από τη σκόνη? Σκόνη θα παραμείνει. Άσε που μπορεί να σου αφήσει και κανέναν ανεξίτηλο λεκέ...
2 σχόλια:
Άσε το άρωμα να σε κυκλώσει κι ύστερα κατάπιε το . Μπορεί οι τέχνες να ζαλίζουν , δε μεθάνε όμως... ή μόνο πρόσκαιρα το αποτολμούν. Αυτή η σκόνη της γαρδένιας όμως μένει για καιρό, παρατεταμένο το hangover/Καλησπέρα
@hug
ετσι εχει ενδιαφερον η ζωή όταν μπορουμε να βλέπουμε τα γεγονότα με πολλαπλές αναγνώσεις
@marios104
παιρνω το σχολιό σου ως ευχή, αν κι οι μέρες που πέρσαν απεδειξαν οδυνηρά το αντίθετο.
Δημοσίευση σχολίου