Καθαρτήριοι "Αγγελοι στην Αμερική" στην Πειραιώς 260

Μετάφραση: Γιώργος Δεπάστας
Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία – Μουσική επιμέλεια: Νίκος Μαστοράκης
Σκηνικά – Κοστούμια: Μανόλης Παντελιδάκης
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Αργύρης Καβίδας

Ρόυ Μάρκους Κον: Δημήτρης Λιγνάδης
Τζόζεφ Πόρτερ Πιτ: Θανάσης Ευθυμιάδης
Χάρπερ Άματυ Πιτ: Ζέτα Δούκα
Λούις Άιρονσον: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Πράιορ Γουώλτερ: Χρήστος Λούλης
Χάννα Πόρτερ Πιτ: Μάγια Λυμπεροπούλου
Μπελίζ: Νίκος Χατζόπουλος
Ο Άγγελος: Σοφία Σεϊρλή
Ραβίνος Ίσιντορ Κέμελβιτς: Μάγια Λυμπεροπούλου
Κύριος Ψέμα: Νίκος Χατζόπουλος
Ο Άντρας στο Πάρκο: Νίκος Χατζόπουλος
Η Φωνή: Σοφία Σεϊρλή
Χένρυ: ο γιατρός του Ρόυ: Μάγια Λυμπεροπούλου
Έμιλυ, μια νοσοκόμα: Σοφία Σεϊρλή
Πράιορ Ι: Νίκος Χατζόπουλος
Η Γυναίκα στο Νότιο Μπρονξ: Σοφία Σεϊρλή
Εθελ Ρόζεμπεργκ: Μάγια Λυμπεροπούλου
In a murderous time
the heart breaks and breaks
and lives by breaking
Στάνλεϋ Κιούνιτς, “The Testing – Tree”

Σίγουρα υπήρξε μια εμπνευσμένη στιγμή στη ζωή του Νίκου Μαστοράκη όταν αποφάσισε να παρουσιάσει, εν μέσω οικονομικής κρίσης κι ανάμεσα σε εκατοντάδες καθημερινούς πια φόβους, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, το πλέον προφητικό έργο του Τόνι Κούσνερ. Ένα έργο που στα χέρια του μεταμορφώθηκε σε μια αποστασιοποιημένη γκριμάτσα καγχασμού μιας ολόκληρης γενιάς, της γενιάς μου, που επιβίωσε από τη μάστιγα του AIDS, και εξακολουθεί να ζει λαθραία ουσιαστικά σε μια απολύτως υποκριτική πολιτικά και κοινωνικά κοινωνία.

Κι έτσι η ιστορία των ηρώων του έργου, πολυσήμαντη και πολυεπίπεδη αναμφίβολα ακόμη και για τον πιο άσχετο με αυτό που λέγεται θέατρο, λειτούργησε στο κοινό σα κάθαρση από την ύβρι χρόνων και χρόνων.

Το πιο αξιοσημείωτο είναι η θέρμη στην υποστήριξη των ρόλων από τους ηθοποιούς, κατατάσσοντας στην πρώτη γραμμή τον Χρήστο Λούλη και χρήζοντας τον τον πλέον ταλαντούχο ηθοποιό της γενιάς του. Σας θυμίζω ότι το ταλέντο έχει να κάνει πολύ και με τις επιλογές μας, ε λοιπόν η επιλογή του κου Λούλη να ενσαρκώσει τον βασικό ήρωα ήταν τολμηρή και της αξίζει κάθε υποστήριξη. Αυτό φυσικά δεν μειώνει καθόλου τους υπόλοιπους συντελεστές Με τη Μάγια Λυμπεροπούλου να καταθέτει τη σοφή της πείρα με τρόπο τόσο αφοπλιστικά μοντέρνο που ανατρίχιαζες ως τη νέα Ζέτα Δούκα που πρέπει να δούλεψε ώρες για να μετασχηματιστεί σε μια νεοϋορκέζα ηθοποιό του μπρόντγουεη με εξαιρετικούς κώδικες υποκριτικής . Ο Λιγνάδης , ο Ευθυμιάδης κι η Σειρλη απλά επιβεβαίωσαν την ήδη καλή τους δουλειά και τέλος ο Νίκος Χατζόπουλος ο έτερος χαμαιλέων εντυπωσιακός στην εναλλαγή των ρόλων. Το σκηνικό ήταν συνέχεια του οράματος του σκηνοθέτη μιας κοινωνίας σε κατάρρευση μετά από άκριτη κατανάλωση και τα μικρόφωνα αυτη η πόζα μέσα στη πόζα του δράματος ενίσχυαν το γεγονός που πόσο μορμόνοι σεξουαλικά είμαστε και πόσο ρεμπουμπλικάνοι πολιτικά, σχήμα οξύμωρο και γι αυτό καθαρά μοντέρνο μέσα στην αμφισημία του.

Είναι η πρώτη παράσταση μετά από αυτή του Λευτέρη Βογιατζή τον χειμώνα που ένιωσα βαθιά περηφάνια για το θέατρο μας.

Ο Κούσνερ με μια πολύπτυχη γραφή - συνεχώς εναλλασσόμενο κράμα ωμά ψυχογραφικού-υπαρξιακού νατουραλισμού, πολιτικοκοινωνικού κριτικού ρεαλισμού, υπερρεαλισμού, ποιητικής υπέρβασης - και με μια σύνθετη πλοκή - που συνεχώς κινείται μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, αίσθησης και παραίσθησης, βιωματικά ζωικής καθημερινότητας και ανησυχαστικής ονειροφαντασιάς, μεταξύ του θολού χτες, του φρικτού σήμερα και του άγνωστου αύριο, με λιγοστά πρόσωπα (σε μερικά, σκόπιμα, με τη μέθοδο του «θεάτρου μέσα στο θέατρο», αναθέτει να υποδυθούν δύο, τρεις και περισσότερους ρόλους) πλάθει την ιστορική, πολυεθνική, πολυφυλετική, πολυθρησκευτική, πολιτική, ηθολογική, κοινωνικοταξική και ανθρωπολογική «τοιχογραφία» των ΗΠΑ. Ενα κράτος που και σήμερα εξοντώνει τους λιγοστούς ιθαγενείς που σώθηκαν από τις αλλεπάλληλες ανθρωποσφαγές των Ισπανών κατακτητών και των εποίκων- ρεμαλιών της ξεπεσμένης ευρωπαϊκής αριστοκρατίας. Ενα κράτος που έγινε «μητρόπολη» του καπιταλισμού χάρη στο μόχθο των μαύρων σκλάβων και των αμέτρητων δύστυχων μεταναστών κατά το 19ο και 20ό αιώνα. Ενα κράτος - μαφιόζικο «τέρας» απάνθρωπης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, πολύμορφου ρατσισμού, πολιτικών τύπου Χούβερ, Μακάρθι, Τζόνσον, Ρίγκαν, Μπους και λοιπών σιχαμερών ομοίων και στυλοβατών τους, όπως διά στόματος Ρόι Κον, λέει ο Κούσνερ. Ο Κούσνερ δεν αποκαλύπτει μόνο τη σκοταδιστική πολιτική των ΗΠΑ, αλλά και το συντηρητισμό, την υποκρισία, την τύφλα, την αχρηστία όλων των θρησκειών (καθολικών, εβραίων, μορμόνων, κλπ.). Νιώθοντας θλίψη για τον ανίσχυρο πάσχοντα άνθρωπο, αποκαλύπτει μια κοινωνία κυνική, εκτροχιασμένη, ανθρωποφαγική, ψυχωσική, ετοιμοθάνατη. Ο Κούσνερ δε δείχνει κάποια διέξοδο, καταθέτει, όμως, την αγωνιώδη απορία του για τα μελλούμενα.

Το θέατρο ως κάθαρση κι ως αποτύπωμα της ιδιωτικής μας ιστορίας στο μέλλον.