σήμερα του αη Δημήτρη Οικονόμου ηθοποιού κι ανθρώπου

Είχε κάτι ο αέρας από χθες...
Κι οι φίλοι που με περίμεναν είχαν απογοητευτεί από την ακύρωση του ταξιδιού
ήθελα να δω κάτι συγκεκριμένο και να δοκιμάσω μερικές δικές μου αντοχές.
Απόλυτα τυλιγμένος με τον εγωισμό μου και μια σαχλή διάθεση καλοπέρασης, είχα ξεχάσει το τηλεφώνημα με το sos.
Η είδηση ήρθε από κοινό φίλο και μετά από το ιντερνετ και μετά τα δάκρυα για το άδικο μα όχι ξαφνικό φευγιό με κατέβαλαν. Προσπάθησα να μη το σκέφτομαι, το ‘ριξα στη δουλειά, μα επιστρέφοντας, έτσι καθώς άνοιξα τη μπαλκονόπορτα, η μυρωδιά απ τις βιολέτες μου θύμισε την αποψινή απουσία και έπεσα σε μια βουβή θλίψη.

Όχι για αυτόν που χάθηκε, αλλά για τη δική μου επηρμένη απραξία. Όσο κατηγορώ τους άλλους που δε νοιάζονται για τη δική μου ευαισθησία τόσο διαπιστώνω με οδύνη ότι το ίδιο κάνω κι εγώ.

Συναντιόμασταν στο πεζόδρομο του σπιτιού μου, κάποιες φορές τρώγαμε τα μοναξιασμένα γεύματά μας μιλώντας μόνο για θέατρο και μουσική.
Υπήρξε μια συνωμοτική αγάπη μεταξύ μας. Για τα πάθη μας. Τον θαύμαζα πολύ. Το’ξερε. Τον ενοχλούσε. Τον πίστευα.

Τώρα μυρίζω τις βιολέτες στο μπαλκόνι και νιώθω να μου λείπει το δεξί μου χέρι.
Καλά λένε ότι η σπουδαιότητα μιας ανθρώπινης σχέσης κατανοείται στην απουσία της.
Έτσι
Αυτές τις μέρες ενός Μαρτίου που τελειώνει με αμήχανη κρίση, εγώ βιώνω τη σπουδαιότητα της απουσίας του
Και θρηνώ για μένα που απέμεινα εδώ με την ανάπηρη μνήμη μου, ανίκανη να συγχωρήσει τη σιωπή μου σε κείνο το τελευταίο sos

(του άρεσε ο Μπέκετ.ενιωσα ντροπή δε βρηκα πουθενα μια καλη φωτογραφία του να ανεβάσω. ευχαριστώ τη Λουκία για την ιδέα απο το "Ευτυχισμένες μέρες" . σα ξόδι. σα χοή. σαν ενα λουλούδι πριν ΄χαθεί στη γη.)