Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

Οδύσσειες Σωμάτων του Αντώνη Μποσκοιτη

Το Σάββατο το βράδυ στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ της Θεσσαλονίκης, θα αρχίσουν να πέφτουν οι τίτλοι από ένα ντοκιμαντέρ που όμοιό του δεν έχει ξαναγίνει. Ο γνωστός για την ευαίσθητη ματιά του και την αναρχική τεχνική του Αντώνης Μποσκοίτης θα παρουσιάσει την ολοκληρωμένη εκδοχή του κινηματογραφικού αφιερώματος που έχει κάνει για τον μεγαλύτερο από τους μύθους του κινηματογράφου μας, τον Νίκο Κούνδουρο. Ένα από τα ξεχωριστά θέματα της ταινίας είναι πως επιτέλους δεν είναι και αγιογραφία κι ένα δεύτερο είναι η συγκέντρωση σπάνιου υλικού από τη φιλμογραφία του πλέον επιδραστικού κινηματογραφιστή μας.
Αναμφισβήτητα ο Νίκος Κουνδουρος είναι κάτι πολύ περισσότερο από ενας σκηνοθέτης. Είναι ένας κατασκευαστής. Πρωτίστως συναισθημάτων και δευτερευόντως μια αλάνθαστη μεζούρα καταγραφής ενός εν υπνώσει κοινωνικού και πολιτικού ασυνειδήτου. Δύσκολο να καταγράψει κανείς την πολυσχιδή του φύση.
Ακτιβιστής, πέρα από οποιαδήποτε σύμβαση, με βλέμμα ποιητικό και στόμα αναρχικό. Ερωτικός και καθημερινός. Απλός κι αβάσταχτα πολυσύνθετος. Υπάρχει ζει και κυκλοφορεί σε μια χώρα που του το αρνείται πεισματικά.
Η κάμερα του Μποσκοιτη με χιούμορ καθαρότητα και γνήσια γκονταρική διάθεση καταγράφει τον άνθρωπο και τον μύθο και δε σταματά εδώ. Συγκεντρώνει ότι πιο αξιόλογο έχει συνεργαστεί μαζί του για να μιλήσει γι αυτόν. Όχι πάντα θετικά. Όχι πάντα με κέφι. Μα ούτε αυτό του αρκεί. Συγκεντρώνει ανένταχτους καλλιτέχνες μουσικούς να ανασυστήσουν μουσικές μνήμες για να επενδύσει στο φιλμικό μας συναίσθημα από την Λίνα Νικολακοπούλου ως τον Ηλία Λιούγκο και τον Γιώργη Χριστοδούλου.
Η ταινία σε ακινητοποιεί. Είναι σα πολιτιστικός πυροβολισμός στο βόλεμα σου.
Και σε κάνει να θες να δεις κι άλλο κι άλλο για όλους όσους τα τηλεοπτικά μέσα των εργολαβουν αποκρύπτουν από το φόβο της γνώσης.
Στο Ολύμπιον το βράδυ του Σαββάτου δε θα δακρύσει κανείς, τη συγκίνησή μας θα την πνίξει ο θυμός για την μνήμη μας που την θέλουν κενή. Γιατί η μνήμη μας είναι το μέλλον μας κι αυτή η ταινία ανήκει ήδη στην μυθολογία του μέλλοντός μας.

4 σχόλια:

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Μπαλάντα για το Νίκο
(Στίχοι Λίνας Νικολακοπούλου)

Ένα βουνό
μια θάλασσα
και κάποιο πανηγύρι
όμορφος σαν τον άγγελο
με μάτια θαλασσί
με μαύρο το πουκάμισο
και μιας ρακής ποτήρι
σαν μέθυσε απ' τον έρωτα
μια λύρα αρπάει χρυσή

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο

Με το φεγγάρι
τράβαγε
και τ' άστρα λιτανεία
κι απ' τ΄ άσπρα-μαύρα του Θεού
χιλιόμετρα ταινία
πιάνει φως κι ασβέστη, γράφει
κι όταν δύσει ο ήλιος, βάφει
με το αλάτι των κυμάτων
πλάθει Οδύσσειες σωμάτων

κι είπε: κόσμε, δεν σου ανήκω
μα αν με θες, με λένε Νίκο

logia είπε...

πολύ μεγάλη επιτυχία στην ταινία του Αντώνη εύχομαι
και περιμένουμε τη σειρά μας οι εν Αθήναις,,,

BOSKO είπε...

εγώ τώρα τι να πω πέραν ενός μεγάλου "ευχαριστώ";
θα τα πούμε από κοντά αυτό το Σαββατόβραδο στο Ολύμπιον!

μαριάννα είπε...

Καλή επιτυχία!
Περιμένουμε νέα... Θα είμαστε κι εμείς μαζί σας με τη σκέψη μας.