Τρίτη 15 Δεκεμβρίου 2009

ανακούφιση





Ανθολογούν τα κείμενα μου σαν ποίηση
δεν ξέρουν πως μια ανάγκη
που τώρα πια εκλείπει
ήταν
όχι μονάχα λόγια
πόζες λογοτεχνικές
αλίμονο
ανάγκη ήταν
που πλέον δεν υπάρχει




κρατώ μόνο τον στεναγμό ανακούφισης
εκείνον τον κρυφό που έβγαλες
σαν είπα την απόφαση
εκείνον που εκανα πως δεν άκουσα
θα βάραινε ακόμη πιό πολυ
την ατμόσφαιρα


ούτε ένα "μείνε", ένα "όχι" βρε αδελφέ για τα προσχήματα
θα ήταν αλλωστε εκ του ασφαλούς

μα ακόμη κι όταν για λίγο κιότεψα
κι επέστρεψα
βάσει κανόνων με το ζύγι στο χέρι
ακριβοδίκαια να μοιραστείς,
για όσο, για τόσο
ποτέ δε ρώτησες πόσο πονάει
τα δάκρυα τα πέρασες βροχή
η μια διαδικαστική υγρασία
της στιγμής




κρατώ την ανακούφιση σου
ναι
καθώς βυθίζομαι σε ερμητική σιωπή
και συ πετάς
στους παιχνιδότοπους που ψευδεπίγραφα
ονομάζεις ζωή.


με τιμούν οι ανθολόγοι
"να μια αγάπη που γεννήθηκε
για να γίνει λογοτεχνία"
μέσα μου όμως θα 'θελα να γίνει
Ζωή
η Ζωή μας ...
μαζί...
κι ας μη μας ανθολογούσε κανείς
ανώνυμοι ευτυχισμένοι
στους αιώνες των αιώνων













photo : Installation by Charlie Le Mindu













9 σχόλια:

candyblue είπε...

αμην.

Καλο ταξιδακι.καλες γιορτες.
Μεγάλη η ανακουφηση όντως.

logia είπε...

πώς γίνεται και αγαπάμε πάντα ό,τι μακρυά μας στέκεται;
Κι απλώνουμε το χέρι να τ' αγγίξουμε
κι "αυτό" ολοένα ξεμακραίνει;
και το χέρι μεγαλώνει ασταμάτητα σαν το μακρύ-μακρύ χέρι του καραγκιόζη, μα ποτέ δεν φτάνει να αγγίξει "αυτό"
που ολοένα φεύγει;
κι ύστερα ρίχνουμε στις πλάτες μας παλτό αξιοπρέπειας, μαζεύουμε το ξεχειλωμένο χέρι μας στην τσέπη και αποφασίζουμε το φευγιό μας, με την κρυφή ελπίδα να μας ρίξουμε απόχη;

όπου κι αν είσαι,
όπου κι αν πας,
ό,τι κι αν κάνεις,
να είσαι καλά
και να περάσεις όμορφα!

Dust in the wind (Σκόνη στον άνεμο) είπε...

Δεν ξέρω για πόσα χρόνια βασανίζεσαι άδικα...Τόσα συναισθήματα..τι κρίμα. Έχεις κλείσει τα μάτια της ψυχής σου που είναι τόσο όμορφη και δεν θα δείς ποτέ το άλλο σου μισό που είναι εκεί έξω και ψάχνει για σένα.
Η πληρότητα της ένωσης αυτής δεν συγκρίνεται με τίποτα!

natasha hassiotis είπε...

να λυσσάξεις κι εσύ και τα installations, τα Χριστούγεννα είναι ωραία. μου αρέσει το δέντρο, τα φωτάκια και τα μελομακάρονα. και τα δώρα.
Κίνηση για τη σωτηρία της Μαγείας των Χριστουγέννων

Ανώνυμος είπε...

http://www.e-poema.eu/blog.php?id=10&pid=

μα πές μας ότι πρέπει να πατήσουμε στην πρώτη φράση,,,,

Ανώνυμος είπε...

@
δεν ξέρω πώς γίνεται
κι εκφράζεις με λόγια, καμιά φορά, όσα έχω στο μυαλό
ή
αμίλητά μου παράπονα...

κι άκου τώρα, λέει :

"κρατώ μόνο τον στεναγμό ανακούφισης,
εκείνον τον δυνατό που έβγαλες
σαν έσβυσα την εικόνα με τους κρίνους της άμμου"

κι ακόμα :

"ποτέ δε ρώτησες πόσο πονάει...
τα δάκρυα τα πέρασες βροχή"


κι ακόμα :

"να μια αγάπη που γεννήθηκε
για να γίνει λογοτεχνία ...
... ας μη μας ανθολογούσε κανείς"


να είσαι καλά,
όπου κι αν βρίσκεσαι,
αισθ.ηλ.

toumikrouadiorthotoumozart

Εντομοκτόνο είπε...

"κρατώ μόνο τον στεναγμό ανακούφισης
εκείνον τον κρυφό που έβγαλες
σαν είπα την απόφαση"



"Την πόρτα σου μονάχα την κουτή
για ρώτα τη
πως έφυγα
νομίζοντας πως θες να με φωνάξεις..."

Roadartist είπε...

Τα ποιήματα σου αισθηματική ηλικία μου άρεσαν πολύ.

b|a|s|n\i/a είπε...

μέσα σου έξω σου δίπλα σου γύρω σου να είναι πάντα να είσαι πάντα χαμογελαστά ολοκληρωμένος.
καλές σου γιορτές!