Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

στη μέση της πόλης


η πόλη έχει τη μουσική της

έχει αυτή τη φωνή της francoiz στ' αυτιά μου

όταν την περιτριγυρίζω

είσοδος έξοδος παραμονή αναχώρηση

μπλε φώτα και πράσινα μάτια

εξομολογήσεις στα cafe

χέρια αποχαιρετισμού

φιλιά τυχαίων συναντήσεων

ανάμεσα σε ταινίες

με εξιστορήσεις άλλων ζωών

βρίσκω το χρόνο να ζω τη δική μου ζωή



τα βράδια βλέπω τα πιο splatter όνειρα

ξυπνώ σε νεκροτομεία

αναγνωρίζοντας πτώματα προσφιλών

κάθε βράδυ

σκοτώνω δυο με τρεις

αν συνεχίσει θα αφανίσω

όλους όσους αγαπώ

η δική μου ταινία είναι ο θάνατος των άλλων


το πρωί τρώω σοκολάτες

και τα νύχια μου


τα βράδια πίνω north γαλάζια με πάγο

στα μπαρ με καλωσορίζουν με τοla vie devant soi της francoiz

πόσο προβλέψιμος είμαι

δεν αποτελώ έκπληξη γι κανένα πια

ένας γραφικός μποέμ

που τό 'σκασε από τη βιβλιοθήκη του

και απαιτεί να ενταχθεί


σήμερα προβλέπω να διακτινιστώ

στο πάρτι των ημερών ανεξαρτησίας

στον ιδιωτικό γαλαξία των δακρύων μου


επιστρέφω στη σιωπή

τροπαιούχος μυροβλύτης ασκητής


(ηθελες να δεις το σπίτι μου, ήθελες να μπεις στη ζωή μου
απέφυγα να ομολογήσω ότι δεν εχω σπίτι όπως και ζωή )

11 σχόλια:

Ο ψεύτικος Πέτρος είπε...

δεν θα αντεξεις για πολυ να ζεις μεσα στις ζωες των αλλων
προλαβε το κακο

ασωτος γιος είπε...

North με παγο ε? Μ.. σα να σε βλεπω με τα μαυρα και το βλεμα "πουτανα ζωη στην εχω φερει" να χαμογελας στους περαστικους συμπαθητικα : φατε τη σκονη μας ειμαστε απο αλλο πλανητη και ειμαστε παντα νεοι και ωραιοι

natasha hassiotis είπε...

τρώγε σοκολάτες...θα κάνεις κοιλίτσες και παχάκια. η αλήθεια είναι ότι θα 'θελα να ήμουν κι εγώ στη θεσ/νίκη με τη μπουμπού για βόλτες.

ολα θα πανε καλα... είπε...

Καλημέρα,αισθηματική μου ηλικία...
Οι εξομολογήσεις στα καφέ μου αρέσουν πολύ και μου δίνουν το άλλοθι - αυτοί οι χώροι - για να προβώ σε λόγια τολμηρά,αληθινά και άλλα πολλά...Μάλιστα,όσο πιο θορυβώδες το καφέ,τόσο περισσότερο ανεβαίνει η έμπνευση στο κεφάλι μου.Και η τόλμη.

tovenito είπε...

η μέση της πόλης είναι η αρχή του τέλους..

logia είπε...

κόκκινη καλημέρα...
και γω τρώω τα νύχια μου...

Ανώνυμος είπε...

@
συγκρατώ τις όμορφες λέξεις:
πόλη, μουσική, πράσινα μάτια, café, εξομολογήσεις, φιλιά, ταινίες, σοκολάτες, μπαρ, μποέμ, βιβλία, σιωπή, ασκητής,
ιδιωτικός γαλαξίας δακρύων.

υποκλίνομαι.

Ανώνυμος είπε...

@
συγνώμη, ξέχασα να υπογράψω το σχόλιο.

m.p.M

Caesar είπε...

η πόλη θα είναι πάντα σαν την αγαπημένη φίλη που σε καλωσορίζει οποιαδήποτε στιγμή και σε συντροφεύει στα στέκια της κερνώντας φιλιά & ζεστα ποτά

Talisker είπε...

Απο τα πιο ωραια ποστ που εχω διαβασει

εδω και ωρες που μπλοκαρω..

μετα απο μερες
και το μονο που μου θυμισε ποσο μου εχει λειψει να γραφω ετσι !

Ανώνυμος είπε...

Εμένα, πάλι, μ' αρέσει ο Γρηγοριάδης δίπλα στον Ταχτσή και τον Ιωάννου. Πρέπει να κάνουν καλή παρέα οι τρεις τους.

Ευτυχώς, ο πρώτος έχει ακόμα δρόμο μπροστά του.
Οι άλλοι δύο την έκαναν (ή τους την έκαναν) νωρίς.
Δυστυχώς.

Καλημέρα.