στη Θεσσαλονίκη

στην παραλία μετά από καιρό

τουρίστας πιο πολύ

παρά κάτοικος

περπατώ

με μαύρα γυαλιά

να αποφύγω να σε συναντήσω

κι από την άλλη ξέρω πως κυκλοφορείς

ελεύθερη, τριγύρω μου

κάποιες στιγμές νιώθω την ανάσα σου

δε γυρίζω

κρύβομαι σε αγκαλιές που ανήκουν σε άλλους

αλλά πρόσκαιρα τις ενθουσιάζω

και χάνομαι σε μια κατασκευή παραμυθιού

χωρίς καμιά προοπτική

σύντομα θα επιστρέψουν

στις αγκαλιές τους πάλι

ανίκανες να διαχειριστούν την αλήθεια

που τους προσφέρω

από το φτωχικό μου πια υστέρημα σε αγάπη

εξ αιτίας σου

(ο Φατιχ Ακιν στο πάρτυ έναρξης)

αργά στα πάρτυ απομακρύνομαι , βλέπω τους διάσημους

από μακριά, ξέρω πως δεν ανήκω από καιρό εδώ

είμαι πολύ έξω από το ψεύτικο παρόν τους

πιο ψεύτικος εγώ από αυτούς, πιο μόνος, δεν έχω καλύτερη απόδειξη

από τα δώρα στη γιορτή μου, δώρα που μου δείχνουν

τι με περιβάλει, μια πραγματικότητα του πρακτικού

εμένα τον αθεράπευτα ονειροπόλο

με προσγειώνουν, με αναταράξεις

με εξαφανίζουν, με διεκπεραιώνουν

και δέχομαι στην απελπισία της δίνης να μου αρκούν

(η Anne Bederke)

πόσο φοβάμαι αυτά τα σκληρά μάτια

οποιουδήποτε πια με προσεγγίζει

πόσο φοβάμαι να πω όχι

δεν μου αρκεί αυτό

θέλω τα πάντα

μόνο έτσι θα ανθίσω

σταμάτα να περιορίζεις τα όρια

σταμάτα να φοβάσαι

σταμάτα να γοητεύεσαι από τις ανακαλύψεις

κι απλά αγάπα με

γιατί μόνο έτσι θα με κάνεις τεράστιο

μόνο έτσι θα κατακτήσουμε τον κόσμο

αντι για απάντηση ούτε καν δακρύζεις

(ο Αλεξ Μπουσδούκος)

πέφτω στις ταινίες .βλέπω πολλές, πιο πολλές από όσες αντέχω

από τις 8 που είδα το τριήμερο, κρατώ μια την ¨"Ντάμα Κουπα"

η μόνη που με άγγιξε στη φάση που περνάω. Ο κόσμος στην αίθουσα λίγος

σα να ζει η πόλη ερήμην του φεστιβάλ και το φεστιβάλ ερήμην της πόλης

πόσο ίδιο με την αισθηματική μου ζωή, ανίκανος να πείσω οποιονδήποτε

να ζω ερήμην της ζωής αυτών που επιθυμώ να είναι η ίδια μου η ζωή

ανίκανος να πείσω για την συνέπεια των αισθημάτων μου

Ανάπηρος να τρέφομαι από τα περισσεύματα πανούργων πρωταγωνιστών που εγκλωβίζουν "τον ανθό" μέ λόγια, σε σχέσεις ασφυξίας. σε σχέσεις τελειωμένες . κι όμως ...

πιο μόνος από ποτέ, συνεχίζω, αντέχω, μια βδομάδα στη Θεσσαλονίκη, ίσως και περισσότερο, ίσως για πάντα...

(photos by Costas Potakidis )