τοξική αγάπη

ξημερώματα εξακολουθώ να παίζω αυτό το παιχνίδι της κανονικότητας που ορίσαμε, με ψυχραιμία. έρχεσαι κάθεσαι δίπλα μου μυρίζοντας σουβλάκια που μόλις έφαγες, μου χαμογελάς συνωμοτικά και στήνεσαι στο φωτογράφο σε λίγο αρχίζει η τελετή, κάτι νεκρό πλανιέται στην ατμόσφαιρα, βγαίνω να καπνίσω , έρχεσαι μαζί μου , καπνίζεις κι εσύ ο τρόπος που με κοιτάς στα μάτια, μου είναι από καιρό, προβλέψιμος, δε με ταράζει πια με σώζουν φίλοι από τα παλιά , σα σαλιγκάρια μετά τη βροχή που εμφανίζονται έχω αφήσει ένα αναπάντητο mail, που 'χει μια ωραία λέξη μέσα. θέλω να σου μιλήσω για την αγάπη σου, πόσο "τοξική" τελικά είναι, αλλά προτιμώ να συνεχίσω να κάνω τον αδιάφορο. σε βλέπω πως θες να με παρασύρεις σχηματίζεις προστατευτικό κλοιό γύρω μου, κι όμως σε νιώθω σα πετρελαιοκηλίδα στη θάλασσα που περιέχω. δεν φοβάμαι πια, μα να, είναι που θεραπεύομαι απο την τοξική σου αγάπη και δεν εχω ανάγκη τα χάπια-συναισθηματα σου, πάνω μου. ισως να νιώθω ακόμη και ενόχληση , μα εχω περιθώρια γι αυτό δεν αντιδρώ. ακόμη τα συμπτώματα υπάρχουν άλλα με χαμηλότερα συστατικά, τηλεφωνώ στην άμεση δράση του καιρού, αλλά το τηλέφωνο ειναι ανενεργό κι έτσι προτιμώ να το ζήσω το αποψινό κι όπου με βγάλει. και τώρα ξημερώματα σχεδόν, στέλνω λάθος σινιάλα από το λιμάνι, σε πλοία που χάσανε το δρόμο , αλλά έχουν εμπορεύματα πολύτιμα, μόνο που δεν το ξέρουν κι ίσως δε θέλουν να το μάθουν κι όλας, μα σίγουρα δεν είναι τοξικά και σίγουρα μπορώ , αν το αποφασίσω να μπαρκάρω μαζί τους , στα πιο ακανόνιστα δρομολόγια. ξημερώματα κι ολο και λιγότερα τοξικά απόβλητα αισθάνομαι μέσα μου, σα να τα απέβαλα ξαφνικά, σα να με ηρέμησε αυτή η λέξη του mail. πετάω το αποτσίγαρο στη θάλασσα, παραδόξως δε παίρνει φωτιά, σημάδι πως η πιο απρόβλεπτη εκδοχή υπάρχει μόνο στην κανονική ζωή.

photo by Manos Lambrakis (λιμάνι Ελευσίνα)