Η δεύτερη γέννα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη

Τι κάνει άραγε ένα βιβλίο σημαντικό; Ο όγκος των σελίδων του, η πολυπλοκότητα της κατασκευής του, η προσωπικότητα του συγγραφέα του, η ευκολία ταύτισης με τους κεντρικούς ήρωες η μήπως η αλήθεια που περιέχει;

Γιατί αν ισχύει το τελευταίο τότε αναμφισβήτητα το νέο βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη είναι ένα σημαντικό έργο , που σε συγκλονίζει με την ειλικρίνεια της κατασκευής του και την απλότητα του λόγου του:

"Η σιωπή των αρσενικών έχει το δικό της τόνο. Η σιωπή έχει και χρώμα και μυρωδιά"

Ηρωίδα μια μάνα σε κατάσταση θρήνου. Βιώνει με τον δικό της πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο μια απώλεια. Μια τόσο σημαντική απώλεια που για να την αντέξει ανοίγει όλα τα θαμμένα από χρόνια βιώματά της, ανάκατα στο μυαλό της χρονικά, γεγονότα καθοριστικά, μπερδεμένα κι ανομολόγητα ,καλά κλεισμένα σε κουτιά ερμητικά, αξεδιάλυτα που ακόμη την πονούν. Απωθημένα και όνειρα προκειμένου να την βοηθήσουν να ξεδιαλύνει το τελευταίο, το πιο τραγικό το πιο αναπάντεχο.

Μια μάνα που σπαράσσεται σε ένα άδειο σπίτι. Μια σύγχρονη Εκάβη. Μια ηρωίδα από το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτσή , στα χρόνια της ανικανοποίητης επιθυμίας . Μια γνώριμή σημερινή ,αλλά φτιαγμένη με την στόφα της μεγάλης ελληνικής λογοτεχνίας και γι αυτό αυτόματα, παγκόσμια μορφή των αρχών του 21ου αιώνα, της εκμηδένισης του ατομικού πόνου. Της λήθης. Της άφατης μοναξιάς.

"Για μια στιγμή αισθάνθηκα μόνη και απροστάτευτη χωρίς σπίτι, χωρίς γονείς. Είναι η αρχή του έρωτα, η στιγμή του άλλου"

Ο λόγος της είναι σαν ένας εσωτερικός μονόλογος ανάμεικτος με τις πιο προχωρημένες ψυχαναλυτικές διαδικασίες του Ισιγκούρο. Ο Γρηγοριάδης εύκολα δανείζεται και δημιουργεί ένα πρόσωπο που είναι απέναντι του, το αντίθετο του και το ζωντανεύει με μαεστρία αναγεννησιακού καλλιτέχνη, το ενστερνίζεται και με τη μεταφυσική διαδικασία της γραφής το κάνει δικό του, μέρος του όλου του.

"Επληττα που υπήρχε παρόν"

Θέλει πολύ γνώση και εγκεφαλικότητα για να πείσεις στην περιγραφή της απλότητας, θέλει πολύ δουλειά. Κι ο Γρηγοριάδης δεν τεμπέλιασε.

Τελειώνοντας το βιβλίο έμεινα για ώρα σκεφτικός. Ένας λυγμός αυθόρμητα μου βγήκε. Ένιωσα λυτρωμένος με τον τρόπο που αισθάνεσαι όταν πρωτοαντικρίζεις την Πιετά. Ένα μικρό κομψοτέχνημα που το απρόβλεπτο και σχεδόν ανορθόδοξο τέλος του σε απογειώνει.

κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη και σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!!!