Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009

λήθη του δημήτρη δημητριάδη


Εδώ σ'αυτό το γυμνό περιβάλλον
κάτω απ'αυτόν τον απροκάλυπτο ουρανό.
Μια συνεχής απώλεια η πραγματικότητα.
Μια συνεχής εκμηδένιση του τώρα.
Μόνοι όλοι.
Μόνοι τους.
Μαζί αλλά μόνοι.
Το ανελέητο μαζί.
Έτσι ζούμε.
Νομίζοντας.
Η Ζωή είναι ένα νομίζοντας.
Κι όποιος δεν έχει τι να βάλει φοράει τον εαυτό του.
Χαρά δεν είναι να ελπίζεις.
Είναι να μη φοβάσαι την απώλεια.
Χαρά είναι να ξέρεις.
Γόνιμη χαρά χωρίς καμιά προσδοκία.
Ξέρω να βλέπω το άλλο πρόσωπο πίσω απο το πρόσωπο.
Φύτρωσα μέσα στη θηριωδία.
Την είδα και την άκουσα.
Τίποτε δεν με παρηγόρησε.
Όλα έρχονται και χάνονται και είναι πάντα εδώ.
Ο κόσμος.
Με την αναγνωρίσιμη ακρίβεια του.
Με την αναγνωρίσιμη ασυνέπεια του.
Ο ανελέητος κόσμος.

Δημήτρης Δημητριάδης
photo by Thanos Samaras

5 σχόλια:

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Εχω τα μάτια της Σαρλότ μέσα μου
κατηφορίζοντας τη Σίνα
απλώνω το χέρι

κανεις


ισως καλύτερα μόνος
τούτη τη μαγική στιγμή


καλύτερα


ναι


θα κοιμηθω έχοντας τη φωνή της μαξιλάρι
κι ας μην εχω σώμα απόψε
αυλος
στα σεντόνια της λήθης
να αποκοιμηθώ

tovenito είπε...

πόσο μελαγχολικά γοητευτικές λέξεις..

logia είπε...

..."Τι άλλο είναι ο Παράδεισος τουλάχιστον για κείνους που υφίστανται την απάτη και τον μαγνητισμό της ύλης συνειδητά, παρά το πολυπόθητο και σπανιότατα κατορθωτό πέρασμα της ψυχής από την αφασία της γλώσσας στο παλλόμενο, γεώδες, αχειρότμητο και αλάξευτο βασίλειο των λέξεων, εν ζωή;...
Η αθανασία είναι οι λέξεις."...

Δημήτρης Δημητριάδης
"Πεθαίνω σα χώρα"

καλή σου μέρα

Μεγαλοκοπέλα είπε...

"Καλόμαθε η γριά στα σύκα", λένε οι κακεντρεχείς.

Unknown είπε...

Την καλησπέρα μου!