Υδρα

κοιμάσαι

ακούω την αναπνοή σου να ανακατεύεται με το κύμα που σκάει

κάτω από το ανοιχτό μπαλκόνι

κάθομαι τυλιγμένος με την μπλε κουβέρτα σου

έχει πολύ σκοτάδι

καθόλου αστέρια

κι έναν κρύο υγρό αέρα

που με κρατά άυπνο

χωρίς πίσω σκέψεις

απολαμβάνω τη νύχτα αυτή

και μου αρκεί αυτό το σκηνικό

νιώθω

την αλλαγή

μάταια προσπαθώ να θυμηθώ

τα πριν από αυτή τη συνάντηση

διαλύθηκαν σαν ακουαρέλες

στη βροχή

αυτό να είναι άραγε

η ευτυχία...

η γαλήνη...

κοιτώ τη θάλασσα

δεν την διακρίνω

την ακούω

κι ανάμεσα της

ακούω την ανάσα σου

κι αυτό τώρα

μου αρκεί

σκέφτομαι

πόσο εύκολα με έκανες

να ξεκαθαρίσω το τοπίο μου

να αποσυμπιεστώ

να ξαναγίνω πάλι εγώ

ήρεμος

και θέλω

να σε γεμίσω φιλιά

ευγνωμοσύνης

κι αγκαλιές σφιχτές

μα φοβάμαι μη σε ξυπνήσω

θα περιμένω

να το δω

πως λειτουργεί

το πρωί

στην επιστροφή

στις "κανονικές" συνθήκες

των αστικών ρυθμών μας

αυτό

θα περιμένω να το δω

πόσο βιώσιμο θάναι

στην πόλη

η απλά μια αλλη απρογραμμάτιστη

φυγή από την πληκτική καθημερινότητα

που δε λειτουργεί

σε συνθήκες καθημερινότητας

ο πόνος κι η απόρριψη

τούτη την μαγική νύχτα

μπορεί να υποχώρησαν

αλλά δε μπορώ να κάνω ότι δεν υπήρξαν ποτέ

γι αυτό

σε αναμονή

του αύριο

σε αναμονή παραμένω

μιας νέας μέρας

μιας νέας ιστορίας ίσως

μιας νέας ζωής το πιθανότερο

με σένα

η χωρίς...

(photo: S.T.F )