μια βραδιά ενηλικίωσης

Μια νότα ήταν αρκετή για να αρχίσει η παλιάς κοπής ρόδα του χρόνου να γυρίζει
προς τα πίσω…
…είναι αήττητη τελικά η μνήμη της παιδικής ηλικίας κι η πιο αδίστακτη. Η πιο σκληρή κι η πιο λανθασμένη απ΄όλες τις άλλες μνήμες
γιατί
όλα της μοιάζουν τεράστια και μεγάλα.
όλα της φαίνονται σημαντικά και καθοριστικά κι όταν μετά από 28 χρόνια αναμετριέσαι μαζί τους , μια νότα αρκεί για να σου ταρακουνήσει τα θεμέλια της ηλικίας που σχηματίστηκε σαν τερηδόνα πάνω στη μνήμη σου και να σου αποκαλύψει ότι δεν ήταν η δική σου γενιά που θα έκανε το σαμποτάζ.

Αντίθετα η δική σου γενιά και μαζί με αυτήν προφανώς κι εσύ πνίγηκε μέσα στην ιδιωτική ευαισθησία της , δημιουργώντας τα πιο θανατηφόρα κι αδικαιολόγητα τραύματα στους γύρω της.

Τι να το κάνω να ανατριχιάζεις με το κοπερτί, όταν κι εσύ ο ίδιος τις ώρες της αυτοκριτικής σου διαπιστώνεις ότι αντίστοιχα έχεις υπάρξει η αιτία να πονέσουν για πάρτη σου άλλοι τόσοι άνθρωποι, ουρλιάζοντας ότι όλη η ζωή τους ήταν ενας χωρισμός…

Όχι.
Κρατάς μόνο τις φορές που πόνεσες εσύ και πορεύεσαι ως μεταλλαγμένος drama queen.
Σαν άσπρη αρκούδα στο διάστημα, να ζητιανεύει τρυφερότητα στις πιο σκληρές κι απάνθρωπα ανταγωνιστικές καθημερινότητες που ο ίδιος κατασκεύασες
Γι αυτό κι η χθεσινή συναυλία στο Παλλάς είχε μια αίσθηση λύτρωσης κι ενηλικίωσης.
Όσο κι αν προσπάθησε η πραγματικά συγκλονιστική Σαβίνα Γιαννάτου κι ο απρόσμενα παιχνιδιάρης Γιάννης Παλαμίδας η ατμόσφαιρα είχε κάτι από συνέδριο παλαιών πτυχιούχων ευαισθησίας για την ψήφιση των πεπραγμένων των τελευταίων 28 χρόνων.

Κι όσοι από μας το έπιασαν , λυτρώθηκαν κι ίσως εγκατέλειψαν την σαθρή μνήμη της παιδικής τους ηλικίας. Οι άλλοι, απομιμήσεις πιγκουίνων ,παρέμεναν αγκαλιασμένοι με τα πλεχτά σκουφάκια τους, δίπλα δίπλα με το ταίρι τους, να αναζητούν το διαστημόπλοιο της απογείωσης, αγνοώντας ότι η καθημερινή τους ζωή είναι τοσο βαθιά θαμμένη, που μόνο με υπέρβαση προσωπική έχουν ελπίδες επιβίωσης.

γύρισα μια στιγμή και σε είδα.
πλημμύρισα θλίψη


Μετά
είδα τα μάτια της να με κοιτούν 26 χρόνια μετά
της χαμογέλασα
παράξενο που με γνώρισε
παράξενο που καθόμασταν στην ίδια σειρά
Μετά από 26 χρόνια 4 θέσεις απόσταση
γεράσαμε κι οι δύο

«…ήρθα με την κόρη μου…
σπούδασε αυτό που δεν κάναμε εμείς
…έχει καριέρα στην Αμερική καλή
…ήρθε για λίγες μέρες
…σκέφτηκα να έρθουμε εδώ…»

Μου είπες κι άλλα στο διάλλειμα
Ευτυχώς με έσωσε η παρουσία του Γιάννη και του Θοδωρή


σα λυτρωμένος σα πιο χαλαρός
Σκέφτηκα ότι είμαι πολύ μεγάλος πια
Για να θυμάμαι
Σκέφτηκα ότι είμαι αρκετά απελπισμένος
για να διεκδικήσω επιτέλους να ζήσω
χωρίς φαντάσματα του παρελθόντος

Και χειροκρότησα θερμά
Όλους τους καλλιτέχνες και τους ερασιτέχνες θεατρίνους της βραδιάς
Μα πιο πολύ χειροκρότησα
εγκάρδια
Την απροειδοποίητη ενηλικίωσή μου