Η διαρκής αναχώρηση της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

Η Ταινιοθήκη στα πλαίσια του αφιερώματος της στις γυναίκες δημιουργούς του πρωτοποριακού κινηματογράφου , χθες βράδυ ,πρόβαλε την μικρού μήκους ταινία της Fit , μια ασκηση του τόσο ιδιαίτερου ύφους της κας Τσαγγάρη και την μεγάλου μήκους "Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρας Γκόινγκ."

Παρα τη βροχή η αίθουσα ήταν γεμάτη απο νεους ανθρώπους που αγαπούν το σινεμά και καταχειροκρότησαν την χαμηλών τόνων, τόσο σημαντική, μα άγνωστη στον πολύ κόσμο ελληνιδα.

Καθόλου παράξενο για μιά χώρα που ασχολείται με το φαίνεσθαι, μα καθόλου με την ουσία .

Η Αθηνά-Ραχήλ έχει σπουδάσει Νεοελληνική Λογοτεχνία στη Φιλοσοφική Σχολή του πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές (Master of Arts) στις αναπαραστατικές τέχνες στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Στη συνέχεια, έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη σκηνοθεσία (Master of Fine Arts) στο Πανεπιστήμιο του Τέξας στο Ώστιν. Η πρώτη της ταινία μικρού μήκους Fit ήταν υποψήφια για Όσκαρ σπουδαστικής ταινίας το 1995. Δίδαξε σκηνοθεσία στο Πανεπιστήμιο του Τέξας (1997-2001). Το 1995 ίδρυσε το Διεθνές Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Cinematexas, το οποίο διευθύνει μέχρι σήμερα και το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο πρωτοποριακά φεστιβάλ στο χώρο του. Έχει τιμηθεί με πολλές σημαντικές υποτροφίες, μεταξύ των οποίων αυτή του Ιδρύματος Φουλμπράιτ, του Ιδρύματος Ροκφέλερ και της Eastman Kodak. Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ, που είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της, έχει συμμετάσχει σε περισσότερα από 20 διεθνή φεστιβάλ. Πρόσφατα προβλήθηκε στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης ως μια από τις πιο πρωτοποριακές και προκλητικές ταινίες της χρονιάς. Ηταν πίσω απο την παραγωγή της πρώτης ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου "Κινέττα", και του "Κυνόδοντα", έχει υπάρξει η σκηνοθέτις της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, σε dvd, και της παράστασης 2 του Δημήτρη Παπαιωάννου, είναι η αιτία αξέχαστων αφιερωμάτων του Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης οπως οι μεταμεσονύκτιες προβολές του orgasmic cinema διατηρώντας πάντα ενα αξιοθαύμαστο χαμηλό προφίλ. Τελευταία της δουλεία είχα δει στο άνοιγμα του Νεου Μουσείου της Ακρόπολης, ναι είναι αυτή ποιυ ζωντάνεψε τα αγαλματα στα τοιχώματα του μουσείου .

Αυτό τον καιρό ετοιμάζει τη νεα της ταινία "Ασπρα Σπίτια" σε δικό της σενάριο.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΤΡΑ ΓΚΟΙΝΓΚ

Η Πέτρα Γκόινγκ είναι εκπρόσωπος του Global Nomad Project, μιας παγκόσμιας περιθωριακής οργάνωσης που στέλνει τους πράκτορές της σε κάθε άκρη της γης για να καταγράψουν τις εμπειρίες τους οπλισμένοι με μάτια-φακούς. Περιοδικά, επιστρέφουν στα κεντρικά τής οργάνωσης και “φορτώνουν” τις εμπειρίες τους σε ένα αρχείο μνήμης, το οποίο είναι διαθέσιμο σε εικονικούς χρήστες που, στη συνέχεια, “νοικιάζουν” τους έτοιμους τόπους συνείδησης που βρίσκονται αποθηκευμένοι στη βάση δεδομένων GNP. Στο Μανχάταν, η Πέτρα συναντά έναν ανασφαλή εκτελεστή. Στο Τόκιο, πείθει έναν υποθερμικό γκάνγκστερ να γδυθεί. Στην Πράγα, ένας άντρας επιτίθεται από μια τούρτα, και πέφτει αναίσθητος. Στη Θεσσαλονίκη, χορεύει ένα παθιασμένο ταγκό. Και στη Αβάνα, συναντά την Μάικα για να εκπληρώσει μια παλιά υπόσχεση για ένα μάθημα κολύμβησης. Εκεί, διαπράττει μια αμαρτία, ασυγχώρητη για το επάγγελμά της: επιτρέπει στον εαυτό της να θυμηθεί… Αποτέλεσμα της ανάπτυξης σε συνεργασία με τους ηθοποιούς της μεταξύ 1995 και 2000, μέσω δραματικών αυτοσχεδιασμών και αυτοβιογραφικών στοιχείων, Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ, διατρέχει τη γεωγραφία και τα κινηματογραφικά είδη: από το σλάπστικ στον σουρεαλισμό, από το φιλμ νουάρ στην επιστημονική φαντασία, από την τραγωδία στο ταξιδιωτικό φιλμ, από τα πολυμέσα στο μελόδραμα. Η ταινία είναι μια σχιζοφρενική εκδοχή ταινίας δρόμου, μια περιήγηση μεταναστών, εξόριστων, αποτυχημένων επαναστατών. Ευρύτερα, Η διαρκής αναχώρηση είναι μια αλληγορία για τη φύση του κινηματογράφου και για τον ρόλο μας ως κατασκευαστές και ως έγκλειστοι της αυτοκρατορίας της εικόνας. Με μια φουτουριστική ερμηνεία του παρόντος, δηλώνει την κριτική της στην παγκοσμιοποίηση: όλοι μιλούν την ίδια γλώσσα -την εσπεράντο της αγγλικής- και όλα τα δωμάτια ξενοδοχείων, από το Τόκιο ως την Ταγγέρη, είναι πανομοιότυπα. Η διαρκής αναχώρηση της Πέτρα Γκόινγκ είναι μια παγκόσμια ιστορία αγάπης. ‘Eνας ύμνος στον αιώνα του κινηματογράφου. Μια ταινία για τη νέα χιλιετία των “τεχνομαδικών” οραμάτων.

Φεύγοντας απο την προβολή, ενιωθα να πετώ, γιατί άτομα σαν την Αθηνά-Ραχήλ σου υπενθυμίζουν ότι η ζωή αξίζει μόνο αν εισαι ξεβολεμένος, μόνο όταν βρίσκεσαι σε μια διαρκή αναχώρηση, γιατί μόνο τότε εισαι ετοιμος να αφουγκραστείς τον καιρό σου, να γευτείς τη ζωή στα όρια της και να μη πάψεις στιγμή να είσαι δημιουργικός.

Αλλη μιά διακριτική μα ουσιαστική παρουσία στο νεο πρόσωπο της ταινιοθήκης ομολογώ πως είναι η Βένια Βέργου και η πάντα θετικων προθέσεων Νίνα Βελιγράδη. Αξίζει μια βόλτα ως την Ταινιοθήκη. Σίγουρα θα ανακαλύψετε διαμάντια που αξίζει να δείτε. Είναι 100 μέτρα απο τη στάση Κεραμεικός του Μετρο.

και το σχετικό link με το πρόγραμμα : http://www.tainiothiki.gr/festivals/6intrgr1.html