"Χρονικό Διαστημα"μια παράσταση με ποιήματα της Κικής Δημουλά

Ερμηνεύει η Λουκία Μιχαλοπούλου

Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου

Art Direction: Θάνος Σαμαράς

Μουσική σύνθεση: Lolek

Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη

Η ποίηση της Κικής Δημουλά περνάει στο σώμα της κας Μιχαλοπούλου σαν ηλεκτρική εκκένωση , ανυπεράσπιστη αφήνεται στη σκηνή να την βιώσει σα μια εμπειρία , κάτι σα ζωή, η την αναπαράστασή της, ακροβατώντας στα προκαθορισμένα σημεία, κραυγής, οδύνης, μοναξιάς και έρωτα όπως στήν πρώτη αγάπη, με θυμό με χιούμορ με απελπισία.

Φοράει το πιο μασίφ γυναικείο κοστούμι, μόνο και μόνο για να συγκρατήσει τους σπασμούς του σώματος, σαν έρχεται σε επαφή με τη γνώση και μετά αρχίζουν οι λέξεις αβίαστα να κυκλοφορούν στον χώρο που αλλάζει φωτισμούς, και γωνίες, όχι για να μας βοηθήσει σε μια κάποια κατανόηση του επιλεγμένου υλικού, αλλά μόνο και μόνο να μας απογειώσει σε μια ταυτόχρονη εξωσωματική εμπειρία πλησιάσματος του άυλου, ενώ η γυναικεία φιγούρα που μας εκμυστηρεύεται τα σπαράγματα της ζωής της στη σκηνή, έχει σταματήσει να απαγγέλλει, έχει ξεχάσει να παίζει και μόνο ζει τον λόγο με τέτοια ένταση και φλόγα που θυμίζει εκλεκτό ακροβάτη συναισθημάτων .

Η κα Μιχαλοπούλου εκτίθεται στο πιο δύσκολο και ιδιωτικό στοίχημα και το κερδίζει με την ειλικρίνεια της προσέγγισής της. Καταργεί σχολές κι επιρροές κι αφήνεται το ενστικτό της, για να μεταδώσει το δικό της ρίγος πάνω στην ποίηση σα βιώμα αλλα και σαν κάλεσμα. Στο κατάμεστο υπόγειο, ο καθένας είχε ήδη μια δική του ανάγνωση, όμως πρώτη φορά αυτή η ανάγνωση γίνεται θέατρο και λειτουργεί συλλογικά κι ενδοφλέβια, δίνοντας σάρκα και οστά σε ένα υλικό που γεννήθηκε για να επιβιώσει στα χρόνια της ανικανοποίητης μοναξιάς. Στα χρόνια που μαθαίνουμε να σταματάμε να ακούμε, να νιώθουμε να ζούμε.

Και κατορθώνει να μας παρασύρει σε μια νέα ζωή. Τη μυστική ζωή των λέξεων όταν τις συναντούμε στα χρόνια ενός σκληρού μετά. Του μετά της γνώσης.

Περίεργο αλήθεια, οι πιο σκληρές οι πιο πονεμένες μνήμες πόσο μετουσιώνονται σε πείρα με τον χρόνο. Πόσο σε βοηθάν να κλείσεις τις πληγές σου , πόση αισιοδοξία σου χαρίζουν όταν διαπιστώνεις με απελπισία ότι “σε σωστή ώρα νυχτώνει”

Επίλογος:

Ερώτηση δημοσιογράφου: «Πρέπει να είμαστε όλοι λίγο μελαγχολικοί?

Κική Δημουλά: «Ναι. Και καλό είναι να είμαστε και λίγο απαισιόδοξοι. Γιατί αν είμαστε πολύ αισιόδοξοι είμαστε και λίγο αδρανείς. Νομίζω ότι η χαρά είναι λίγο κοιμήσικο πράγμα, ενώ η απαισιοδοξία είναι πάθος για τη ζωή, κινητοποιεί κάποια πράγματα μέσα μας. Μας έχει σε μια ενέργεια, σε μια επαγρύπνηση. Είναι η άλλη όψη, η σκοτεινή, της αισιοδοξίας».

+Το λιτό πρόγραμμα, επιτομή της σύγχρονης γραφιστικής

+ Η μουσική του Lolek

-Οι μόνο δυο παραστάσεις Ελπίζω να επαναληφθεί

photos by Thanos Samaras