"on the run" απο την ομάδα: default.co

σκηνοθετική επιμέλεια: Καλλιρρόη Παπαδοπούλου

χορογραφία: default co. σε συνεργασία με τους χορευτές

μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου

κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη

σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα

video: Ανδρέας Κοσιώνης

φωτογραφίες: Τάσος Βρεττός

σκηνικές κατασκευές : Φρέντυ Γκίζας

οπτική επικοινωνία : designers united, (Δημητρης Κολιαδήμας, Δημήτρης Παπάζογλου)

παραγωγή: default.co

εως και τις 27 Σεπτεμβρίου 2009

Ώρα 21:30 Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8-12, (μετρό Κεραμεικός , ακριβώς πίσω απο το Πειραιώς 131)

Ερμηνεύουν: (αλφαβητικά)

Βασίλης Δημάς

Ξένια Θεμελή

Μαρκέλλα Μανωλιάδη

Αλεξία Μπεζίκη

Αλέξης Τσιάμoγλου

Κώστας Χρυσαφίδης

Παίζουν ζωντανά οι μουσικοί:

Δημήτρης Δαλέζης: τρομπέτα, κρουστά

Δημήτρης Τάτσης: κιθάρα, κρουστά

Χρύσανθος Χριστοδούλου: electronics, φωνή

Είναι παρήγορο να διαπιστώνεις ότι υπάρχουν καλλιτέχνες που αγαπούν τόσο αυτό που κάνουν, ώστε να καταθέτουν ομαδικά χωρίς ίχνος εγωιστικής έπαρσης, την πρόταση τους την καλλιτεχνική, αν δεν είναι σπάνιο στον ελλαδικό χώρο. Η παράσταση θα μπορούσε να ήταν έργο χειροποίητης ποίησης της Έμιλι Ντίκινσον, αν ζούσε σήμερα κι έπρεπε να εκφραστεί, γιατί ο χορός είναι απλά το βολικότερο μέσο, λόγω σπουδών της ομάδας, η αφορμή να ξεδιπλώσουν μια σειρά προβληματισμών αλλά τι παράδοξο και λύσεων, πάνω στην ταχύτητα της καθημερινότητας, στον χρόνο και την ωρίμανση μέσα από τις σχέσεις, το πολυδιάστατο της συναισθηματικής νοημοσύνης και την προσαρμογή του ονείρου στην πιο επίπεδη πραγματικότητα

Ένα ποίημα λοιπόν, χωρίς λέξεις, μόνο τίτλους στο φόντο , κεφάλαια μιας αναζήτησης της ταυτότητας, μιας γενιάς που αρχίζει να διεκδικεί την επιδραστικότητά της στα πράγματα. Μια γενιά που νιώθει ότι το περιθώριο δεν την αφορά, έστω κι αν όλος ο πολιτιστισμικός μηχανισμός κάνει τα αδύνατα δυνατά να της πνίξει τη φωνή.

Κι η φωνή της default co είναι δυνατή, καθαρή και ξέρει απολύτως τι αναζητά. Από την πρωτότυπη σύλληψη ως την επαγγελματική εκτέλεση. Από την ζωντανή μουσική, μέχρι τους κινηματογραφικούς φωτισμούς. Τρέχει για τη ζωή, τον χρόνο, την απώλεια, τη γνώση, την συνύπαρξη. Τρέχει χωρίς να σταματά, ξεπερνώντας με σκηνοθετική βιρτουοζιτέ τα επίπεδα του εδάφους, μεταμορφώνοντας τους τοίχους σε πατώματα και τον ουρανό σε πραγματική ζωή. Σχολιάζει με χιούμορ, θυμό , γνώση και ελπίδα τα θέματα που την απασχολούν. Πλησιάζει με τρυφερότητα την ανακάλυψη των σχέσεων στη δύσκολη εποχή της μη επικοινωνίας , χωρίς ποτέ να μπερδεύεται σε αόριστες κοινοτοπίες. Ξέροντας απο την αρχή τη θέλει να πεί και κυρίως πως αυτό να το μετασχηματίσει επικοινωνιακά σε κίνηση ρυθμική και ρέουσα σα φυσική αναπνοή.Ποτέ δεν περίμενα ότι θα παρακολουθήσω κάτι τόσο σύγχρονο, απλό και εφευρετικό από Έλληνες καλλιτέχνες, που να νιώθω ότι με αφορά και με συναρπάζει, και ταυτόχρονα τόσο απλό όπως μόνο οι εμπνευσμένες παραστάσεις περιέχουν

Γιο ώρα περπατώντας από την οδό Αλκμήνης μέχρι το Θησείο συζητούσα με την συντροφιά μου αυτή τη μοναδική εμπειρία. Και βλέποντας αργά τη νύχτα τη φωτισμένη Ακρόπολη, σκέφτηκα πως είναι καιρός να ξαναπιστέψω σ' αυτό το dna που υπόγεια διαπερνά την πόλη, κι ας το αγνοούν οι επίσημοι φορείς. Συγκρατώ το όνομα της Καλλιρρόης Παπαδοπούλου και του Χρύσανθου Χριστοδούλου, είμαι σίγουρος ότι ήρθαν για να ταράξουν νερά και καταστάσεις. Οι 6 χορευτές ηδη έχουν δείξει και παλιότερα τις δυνατότητές τους και οι "σχετικοί" τους αναγνωρίζουν τις δυνατότητές τους.

Περιμένοντας το μετρό για το σπίτι μια φίλη απο την συντροφιά είπε την καταλυτική φράση.

-Παιδιά, δε νοιώθετε όπως τότε παλι,ά σε κείνη την κατάληψη που πρωτοείδαμε την "Ομάδα Εδάφους";

Κι όλα τα ασπρομάλικα "παιδιά" συμφωνήσαμε...