πάντα γελαστοί...

… είχα ξεχάσει το τίτλο, εκεί στη μικρή κάμαρα του απομεσήμερου, μόλις άκουσα το πρώτο στίχο, ένιωσα το χτυποκάρδι, κι η μουσική μου γέμισε τα αυτιά.
Ήταν από εκείνες τις καρμικές συμπτώσεις που έχω αρχίσει να τις θεωρώ τόσο φυσικές πια, αυτό μιας παράλληλης ζωής που συναντήθηκε στην κάθετο της υποτεινούσης, ακυρώνοντας όλους τους αλγεβρικούς τύπους, πέρα από την λογική, μόνο η μουσική. Δεν είπα τίποτε. Χρόνια πριν στο παραμεθόριο βουνό, το σώμα μου να χορεύει στην ερημιά, με δάκρυα για μια απώλεια ιδιωτική. Κι αργότερα, όταν μέσα σε τραίνο το άκουσα από ραδιόφωνο ανάμεσα σε νυσταγμένους στρατιώτες και φοβισμένους αλβανούς, και πιο μετά σε μια παραθαλάσσια συναυλία, στο νησί, Σεπτέμβρης όπως σήμερα να τραγουδάνε όλοι και να χορεύω μόνο εγώ στο βάθος μεθυσμένος. Δεν τα πάω καλά με τα ελληνικά. Τα θεωρώ κατά βάθος πολύ μελοδραματικά, όμως αυτό το ζεϊμπέκικο, ναι έχει αυτό το δωρικό, που κατάσαρκα κατέχω. Μαζί πάντα γελαστοί , πάντα γελαστοί, αυτό το ζεϊμπέκικο υπόσχομαι να το χορέψουμε το συντομότερο, μαζί…

Της νύχτας οι αμαρτωλοί
και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο
και νευρικό τιμόνι.
Σε τόπους τριγυρίζουνε
σβησμένους απ' το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό,
για μιαν αγάπη σκάρτη.
Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη,
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι,
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί,
πάντα γελαστοί και γελασμένοι.

Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη,
μια πόλη χτίσαμε μαζί
κι ακόμα ζω στο νοίκι.
Έπεσα να σ' ονειρευτώ
σε ψάθα από φιλύρακι
είδα πως βγάζει η νύχτα φως
και τ' όστρακο πορφύρα.
Όσοι με το χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη,
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι,
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί,
πάντα γελαστοί και γελασμένοι.
(Από το δίσκο του Θάνου Μικρούτσικου «Στου αιώνα την παράγκα» (1996) πάνω σε στίχους του Άλκη Αλκαίου,με τη φωνή του Δημήτρη Μητροπάνου. )