ενα

καθώς το καλοκαίρι εξατμίζεται στον αέρα

κι οι μέρες λιγοστεύουν

κοιτώ

τις αποσκευές που θα ταξιδέψουν

τον φίλο που ανέμελα κοιμάται

την εικόνα του άδειου δωματίου μου

αύριο

μέσα στην νύχτα ακούω τη φωνή σου

να μου το λέει

ναι

σου κάνω σήμα

πιο σιγά

να μη ξυπνήσει ο ταξιδιώτης

τακτοποιώ τις δύσκολες μέρες

στα συρτάρια

ταξίδια, λόγια, τηλέφωνα,

ταξίδια ανομολόγητα

λόγια της δουλειάς

τηλέφωνα του φθινοπώρου

ακούω το τραγούδι που μου στέλνεις

με αμηχανία

στο μέσα σκοτάδι μου

ανάβει λάμπα θυέλλης

που σβήνει ξαφνικά

λόγω της απουσίας σου

μόνο μαζί νιώθω να είμαστε ένα

πως μεταφράζεται κάτι τέτοιο σε συναίσθημα

που να αντέχεται τις ώρες του ...χωρίς

διαβάζω λεξικά, ψάχνω παλιές γραφές

να μάθω

από αύριο

το έρημο δωμάτιο να μάθω

να γεμίζω

άμαθος από τέτοιες διαδικασίες

κι αθώος όσο ένας "τρελός Πιερό"

έξω από το κάδρο της κάμερας

και μετά η σιωπή ενός ύπνου

που αρνείται να έρθει

πως μαθαίνει κανείς να κοιμάται

ξανά, όταν τα μέσα κύτταρα έχουν εντελώς ξυπνήσει ;

ζητώντας ανεξέλεγκτα να επαναφέρουν σκουριασμένες απο χρόνια λειτουργείες...

Παραμένω άγρυπνος στα Εξάρχεια του Σηάτλ

περιμένοντας το παυσίπονο ξημέρωμα

και το μαζί

που μου μαθες

πριν εξαφανιστείς

στο τρίτο κουδούνι του φθινοπώρου.

Photo by Θάνος Σαμαράς

Music Comp. by S.V.