Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2009

μια συναντηση ψεύτικων ονοματάτων με ήλιο κι ανθη μελιού



(ζωγραφική του Σίμου Τσακίρη)
...περπατάμε μαζί, με ρωτάς αν ντρέπομαι, για μια στιγμή δεν αντιλαμβάνομαι την ειρωνεία, όχι δεν ντρέπομαι απαντώ. περπατάμε μαζί και νιώθω τη μοναδικότητα αυτής της βόλτας να συγκρούεται στα βλέμματα των περαστικών. δεν σκέφτομαι. με μαθαίνεις να μη σκέφτομαι. να μη προγραμματίζω με μαθαίνεις να ονειρεύομαι με διακοπτόμενες εικόνες. στο σπίτι , στο πάνω δωμάτιο, στο παλιό πατρικό , στην γωνία του σκοτεινού περίπτερου, στα πίσω καθίσματα του γιοτ κλαμπ, στο νο 22 τα ξημερώματα Κυριακών οικογενειακών, περπατάμε να δούμε βιβλία, συναντάμε παλιούς σου εραστές παλιότερους φίλους μου, εξαφανίζεσαι, μετά ομολογείς ότι αυτό το μοναδικό που νιώθω, εσύ , η γενιά σου το μοιράζεται εύκολα με πολλούς, γρήγορα κι εύκολα, σαν παιχνίδι, χωρίς άλλα συναισθήματα έχει ήλιο, μου τρυπάει τα μάτια, βλέπω το άνθος από το μέλι, στις αγκαλιές ποιητών της χυδαιότητας να σπαρταρά, να αφήνεται, κι άλλο, κι άλλο πολλές φορές , ώσπου παύει να είναι μοναδικό, σχηματίζει το γρήγορο κι εύκολο σχήμα της γενιάς σου , την χυδαιότητα της κάτω επιθυμίας, χωρίς οργασμούς στο κεφάλι, μόνο σωματικά υγρά και διεκπαιρεωτικές καληνύχτες. κάθομαι να καπνίσω , βλέπεις γνωστούς τους μιλάς δεν τρέχει κάτι, συνεχίζουμε. είμαι απόλυτα μπερδεμένος κάτι σίγουρα δεν καταλαβαίνω, όταν αρχίζω να νιώθω την ουσία μου, όταν μετασχηματίζω το μαζί σε ένα, σβήνω οτιδήποτε του χτες, δεν με αφορά, κάνω χρόνο να επανέλθω, σα διαστρικό ταξίδι που θέλει προσοχή, γερά αντανακλαστικά, γνώση και φιλομάθεια, ταξιδεύω προσεκτικά ανάμεσα σε άγνωστους πλάνητες εραστές σου, δεν συγκρίνω, δεν αφομοιώνω, συρρικνώνομαι,ξεχνάμε τα βιβλία, σου παίρνω μια μουσική που ξέρω πως ποτέ δε θα ακούσεις, ποτέ δε θα δώσεις,ποτέ δε θα εντάξεις στην καθημερινή σου ζωή, εσύ θέλεις να χύσω κι εγώ ακολουθώ την επιθυμία σου, να γίνω ο μέτριος εραστής που σε βολεύει. έτσι ξεκινάει αυτή η εργάσιμη μέρα της πανσελήνου και συνεχίζει με τηλεφωνήματα και υποχρεώσεις. ραντεβού και γεύματα. άυπνος μπερδεμένος, αν όλο αυτό αξίζει, αν όλο αυτό μου αξίζει, αν μας αξίζει .ακούω τους φίλους, αξίζει γράφουν κι ας είναι λάθος, συνεχίζω, ηρεμώ.

τηλεφωνώ στο πρακτορείο, βγάζω εισιτήριο δεν σου το λέω. φεύγω. φεύγω, αναρωτιέμαι πνίγεται κανείς στα βρώμικα κανάλια που μυρίζουν σάπια ψάρια, η απλά παθαίνει επιπλέον μολύνσεις Μου αρκεί απλά να σαπίζω. Λεπρός και αποκρουστικός μολυσμένος από την χυδαιότητα που σε βολεύει, ίσως να είναι η σωτηρία μου και η τελική μου μοναξιά, η σωστή εικόνα για τους τίτλους του τέλους. Το σίγουρο είναι ότι εσύ δε θα το μάθεις ποτέ. μόνο όνομα ιδιότητα και σκόρ μη ξεχάσεις να σημειώσεις στο διπλό τηλέφωνο. μη μπερδευτείς ποτέ ξανά...

τι ειρωνία, δέκα λεπτά μετά την ερώτησή σου, ντράπηκα που είμασταν μαζι, νράπηκα για την φυγή σου, ντράπηκα για το ταλέντο σου στο παιχνίδι . Αλλά μη σε νιάζει αυτό. Η δική μου ντροπή δεν είναι τίποτα μπροστά στις ορδές νέων καθημερινών παικτών. Αρκεί να μη ξεχνάτε τα προσωπικά σας σκορ. Που ξέρεις ίσως κάποτε δοθουν για βραβεια αξιοθρήνητα μπρελόκ αισθηματικής ηλικίας...

12 σχόλια:

ολα θα πανε καλα... είπε...

διάβασα το κείμενο αρκετές φορές.Πόσο σου μοιάζω...Ίσως γι αυτό κάτι να μου είπε το nickname,αισθηματική ηλικία...
Ζούμε την εποχή μιας γρήγορης εναλλαγής προσώπων,εικόνων,γεύσεων,εντυπώσεων.Σα να ζούμε τη ζωή σε fast forward.

logia είπε...

περνάω και ξαναπερνάω από δω.
διαβάζω τα κείμενα και ό,τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
η αγάπη σου είναι επώδυνη και γκρίζα.
η δική μου είναι απλή και ρόδινη.
πώς γίνεται;
τους ίδιους δρόμους περπατάμε
με άλλη αίσθηση όμως,
με άλλο βλέμμα κοιταγμένους.
μιλάς για τη λάθος αγάπη.
και μιλάς για το φευγιό.
αλλά ξέρω, πως ένα αόρατο χέρι σε γραπώνει απ' το πουκάμισο και σε τραβάει προς τα πίσω.
ένα νήμα υπάρχει που σε δένει.
δεν νομίζω πως δεν μπορείς να το κόψεις.
ή να βγάλεις το πουκάμισο και να το αφήσεις αδειανό σε κείνο το χέρι.
μάλλον σ' αρέσει να παιδεύεσαι.
μάλλον σε πλημμυρίζει εκείνη η ανεξήγητη ευχαρίστηση-ηδονή, που νοιώθουμε όταν γινόμαστε θύματα.
να λειώνουμε στο βούρκο της μιζέριας μας, να κλαίμε και να μας αρέσει.
και μην μου πει κανείς πως δεν το έχει νοιώσει...
κοιμάσαι σε ένα όνειρο κακό και θέλω να σε σκουντήσω να ξυπνήσεις.
μα εσύ λες άσε με.
και βυθίζεσαι.
και πονάς.
και δε θες να ξυπνήσεις.
μπορώ να σου γράφω μέχρι αύριο. σαν να μιλάμε καθισμένοι γύρω από ένα μεταλλικό τραπεζάκι, νά ναι πρωί, να έρθει βράδυ και μεις ακόμη εκεί.
μα ίσως δε θες να μ΄ακούσεις.
γιαυτό θα σταματήσω εδώ.
με μια ευχή:
να είσαι πάλι καλά. ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

γιατί σταμάτησες να περνάς απ΄το μπλογκ μου;
έλα να σε κεράσω χρώματα και καφεδάκι και ίσως, έστω και για λίγο σου φτειάξω τη διάθεση...
καλημέρα

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@ ολα θα πάνε καλά
Ναι έτσι ζούμε. Ετσι ζώ. Αγνίζομαι να παίρνω αναπνοές στα κλεφτά αγωνίζομαι να προλάβω, μη χάσω τη σειρά μου. Αγωνίζομαι σπαταλώντας ενέργεια αχρηστη αντι να κάνω φίκους ακριβώς σε αυτά που θέλω για να κατακτήσω την ευτυχία μου.
Κι είναι οδυνηρό, όταν η ηλικία, τα τόσα μαζεμένα
γεγονότα με αποδιοργανώνουν. Οπως στα χρόνια της μελέτης που τα καλύτερα πάρτυ γίνονταν την περίοδο των εξεταστικών...


@logia
Αυτό το ουκάμισο θέλω να βγάλω για να ελεθερωθώ
βαριέμαι τη μιζέρια μου και τη γκρίνια που έχει
ατό το νηπενθες της χαρμολύπης
τόσο παλιακό, τόσο φτιαχτό
η δφύση μου είναι αισιόδοξη, η φύση μου είναι γεμάτη μουσική, πέρασα πολυ σιωπή για να το αποδχτώ
και τώρα, η ηλικία, το πρωτόγνωρο της ιστορίας, η νατιά μου που γέμισε με ποίηση εξαιτίας αυτού του προσώπου, δεν με βοηθούν να το χαρώ όπως εσυ.
μα θα το προσπαθήσω
το εχω κάνει φόκους και θα προσπαθήσω μια αλλου ειδους αγάπη να ζήσω ξεχνώντας τους λογοτεχνικούς μου ήρωες στα ράφια και σβύνοντας ολους τους μυστικούς εραστές απο τις όπερες που αγαπώ.
ξέρω αρκεί να αποφασίσω ότι φοράο τζήν κι όχι κοστούμι ξωτικού και φυσικά κάνενος είδους πουκάμισο που μόνο πίσω με τραβάει

logia είπε...

ελπίζω να μην μου κρατάς κακία που πήρα το θάρρος να σου γράψω αυτά...
δεν το παίζω δασκάλα, ούτε ειδική.
αν σε ήξερα θα μιλούσαμε με τις ώρες
η κουβέντα πάντα κάνει καλό!
και η πρόθεσή μου ήταν αυτή,
να σε δω χαρούμενο

logia είπε...

... εγώ πάντως στα χρόνια της μελέτης, στις εξεταστικές, συνήθως ήμουν τσακωμένη με το ταίρι μου και κρεμώμουν πάνω απο ένα τηλέφωνο...
μιας και διάβασα το σχετικό στην απάντηση στην @όλα θα πάνε καλά..

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

@logia
Κακία? Αντίθετα σα βαλσαμο με επανεφερες. Χάρηκα που σε εκανα να θυμηθείς αυτές τις στιγμές πάνω απο τα τηλέφωνα. Τώρα χαμογελάμε ναι. Τότε ήταν σχεδόν οδυνηρή η αναμονή (και κατέστρεφε ταυτόχονα το φόκους μας στο διάβασμα)

"Αισθηματική ηλικία" είπε...

Συγγνώμη για τα λάθη, γραφω απο ξενο μηχανημα με δυσκολια στα ελληνικα και τρωω γραμματα. ελπίζω να βγαίνει το νόημα εστω.

b|a|s|n\i/a είπε...

δεν ήταν λάθος το προηγούμενο. απλά το απαιτούμενο πεδίο δεν μπορεί να είναι κενό. και απλά ήθελα να αφουγκραστώ ότι είμαι εδώ. προσπαθώντας να βγάλω μία σκέψη από το μυαλό. να την αφήσω. μα τον μόνο που καταφέρνω είναι να γυαλίζει το βλέμμα. και να βυθίζεται σε σκέψεις. ίδιες. διαφορετικές. τόσο ίδιες. σαν να περνάς διάμεσα. από καθρέφτη. αντικρίζοντας σε τζάμι. που θολό μοιάζει. συναντήσεις βλεμμάτων.

Kος Μηδενικός είπε...

Ζούμε σε μια εποχή κυνικότητας και επιφανειακότητας. Δεν είναι δύσκολο κάποιος να το καταλάβει. Είναι στιγμές που θυμώνω με την έμφυτη τάση να ενθουσιάζομαι. Είναι στιγμές που εκνευρίζομαι που δεν μπορώ να πάω απλά με κάποιον. Είναι αμέτρητες όμως άλλες στιγμές που νιώθω τότο υγιής και ήρεμος...που δεν το χαλαλίζω φίλε μου για τίποτα. Άσε τους άλλους να ψάχνουν σκορ και mpv's. Αν είσαι καλά με τον εαυτό σου...τότε και μαλακίες να κάνεις...τις ξεπερνάς πολύ πιο γρήγορα!

logia είπε...

στον b|a|s|n\i/a
και γω Βασίλη περνούσα και ξαναπερνούσα και ήθελα στην αρχή μανάχα να πώ στην @αισθηματική ηλικία "είμαι, είμαι εδώ και σε ακούω"
και την τελευταία φορά μου βγήκε αβίαστα αυτός ο χείμαρος και μετά ένιωσα άβολα αλλά πια τα είχα πει όπως τα αισθανόμουν...
μακάρι να μπορέσαμε...
μακάρι να βοηθήσαμε...

Ζήνων είπε...

Νοιώθω να με έχετε κυριαρχήσει χωρίς να σας ξέρω...

mahler76 είπε...

ευτυχώς που η γενιά τους έχει και εκπροσώπους που ως εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.