μια συναντηση ψεύτικων ονοματάτων με ήλιο κι ανθη μελιού

(ζωγραφική του Σίμου Τσακίρη)
...περπατάμε μαζί, με ρωτάς αν ντρέπομαι, για μια στιγμή δεν αντιλαμβάνομαι την ειρωνεία, όχι δεν ντρέπομαι απαντώ. περπατάμε μαζί και νιώθω τη μοναδικότητα αυτής της βόλτας να συγκρούεται στα βλέμματα των περαστικών. δεν σκέφτομαι. με μαθαίνεις να μη σκέφτομαι. να μη προγραμματίζω με μαθαίνεις να ονειρεύομαι με διακοπτόμενες εικόνες. στο σπίτι , στο πάνω δωμάτιο, στο παλιό πατρικό , στην γωνία του σκοτεινού περίπτερου, στα πίσω καθίσματα του γιοτ κλαμπ, στο νο 22 τα ξημερώματα Κυριακών οικογενειακών, περπατάμε να δούμε βιβλία, συναντάμε παλιούς σου εραστές παλιότερους φίλους μου, εξαφανίζεσαι, μετά ομολογείς ότι αυτό το μοναδικό που νιώθω, εσύ , η γενιά σου το μοιράζεται εύκολα με πολλούς, γρήγορα κι εύκολα, σαν παιχνίδι, χωρίς άλλα συναισθήματα έχει ήλιο, μου τρυπάει τα μάτια, βλέπω το άνθος από το μέλι, στις αγκαλιές ποιητών της χυδαιότητας να σπαρταρά, να αφήνεται, κι άλλο, κι άλλο πολλές φορές , ώσπου παύει να είναι μοναδικό, σχηματίζει το γρήγορο κι εύκολο σχήμα της γενιάς σου , την χυδαιότητα της κάτω επιθυμίας, χωρίς οργασμούς στο κεφάλι, μόνο σωματικά υγρά και διεκπαιρεωτικές καληνύχτες. κάθομαι να καπνίσω , βλέπεις γνωστούς τους μιλάς δεν τρέχει κάτι, συνεχίζουμε. είμαι απόλυτα μπερδεμένος κάτι σίγουρα δεν καταλαβαίνω, όταν αρχίζω να νιώθω την ουσία μου, όταν μετασχηματίζω το μαζί σε ένα, σβήνω οτιδήποτε του χτες, δεν με αφορά, κάνω χρόνο να επανέλθω, σα διαστρικό ταξίδι που θέλει προσοχή, γερά αντανακλαστικά, γνώση και φιλομάθεια, ταξιδεύω προσεκτικά ανάμεσα σε άγνωστους πλάνητες εραστές σου, δεν συγκρίνω, δεν αφομοιώνω, συρρικνώνομαι,ξεχνάμε τα βιβλία, σου παίρνω μια μουσική που ξέρω πως ποτέ δε θα ακούσεις, ποτέ δε θα δώσεις,ποτέ δε θα εντάξεις στην καθημερινή σου ζωή, εσύ θέλεις να χύσω κι εγώ ακολουθώ την επιθυμία σου, να γίνω ο μέτριος εραστής που σε βολεύει. έτσι ξεκινάει αυτή η εργάσιμη μέρα της πανσελήνου και συνεχίζει με τηλεφωνήματα και υποχρεώσεις. ραντεβού και γεύματα. άυπνος μπερδεμένος, αν όλο αυτό αξίζει, αν όλο αυτό μου αξίζει, αν μας αξίζει .ακούω τους φίλους, αξίζει γράφουν κι ας είναι λάθος, συνεχίζω, ηρεμώ.

τηλεφωνώ στο πρακτορείο, βγάζω εισιτήριο δεν σου το λέω. φεύγω. φεύγω, αναρωτιέμαι πνίγεται κανείς στα βρώμικα κανάλια που μυρίζουν σάπια ψάρια, η απλά παθαίνει επιπλέον μολύνσεις Μου αρκεί απλά να σαπίζω. Λεπρός και αποκρουστικός μολυσμένος από την χυδαιότητα που σε βολεύει, ίσως να είναι η σωτηρία μου και η τελική μου μοναξιά, η σωστή εικόνα για τους τίτλους του τέλους. Το σίγουρο είναι ότι εσύ δε θα το μάθεις ποτέ. μόνο όνομα ιδιότητα και σκόρ μη ξεχάσεις να σημειώσεις στο διπλό τηλέφωνο. μη μπερδευτείς ποτέ ξανά...

τι ειρωνία, δέκα λεπτά μετά την ερώτησή σου, ντράπηκα που είμασταν μαζι, νράπηκα για την φυγή σου, ντράπηκα για το ταλέντο σου στο παιχνίδι . Αλλά μη σε νιάζει αυτό. Η δική μου ντροπή δεν είναι τίποτα μπροστά στις ορδές νέων καθημερινών παικτών. Αρκεί να μη ξεχνάτε τα προσωπικά σας σκορ. Που ξέρεις ίσως κάποτε δοθουν για βραβεια αξιοθρήνητα μπρελόκ αισθηματικής ηλικίας...