ξημέρωμα στη "Παναγιά στο Βουνό"

"Δε θέλω τώρα να ξυπνάω

τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας.
Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές
και τις κουβέντες τις μεγάλες,
κουβέντες που δεν λένε τίποτα

Δε θέλω τρίμματα
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα
και μια συνηθισμένη καλημέρα.

Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων
που σαν γυρνάνε απ’ το ταξίδι τους
διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου.

Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν
να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους..."

κομπάρσοι των συναισθημάτων μας, ανεβάζουμε τα λόγια, σα φιλικό χαιρετισμό, από απόσταση. την ίδια στιγμή μια σύμπτωση την ίδια εκείνη μέρα να στέλνεις τις μουσικές σου σε αυτόν που ποτέ δε θα σου απαντήσει κι εγώ, να θέλω να τα πω εκεί που ποτέ δε θα θελήσει ξανά να μ΄ακούσει. η ζωή είναι γεμάτη από τέτοιες μικρές στιγμές, που τις προσπερνάμε με αφάνταστη ταχύτητα και ξαφνικά, πάνω σε ένα πλοίο, ακούς το συγκεκριμένο ,από το φορητό ραδιοφωνάκι των διπλανών, και ξαφνικά σου έρχεται με μειλ από τον φίλο που καίγεται στον πυρετό του ερωτά του, που θέλει να το μοιραστεί με κάποιον, και ξαφνικά καταλαβαίνεις ότι όλες οι προσπάθειες σου μηδενίζονται, ακυρώνονται. είσαι πάλι εκεί εσύ κι ο έρωτας σου. στη μοναξιά των λέξεων. στη πιο κοινότοπη καλήμερα που σταμάτησε να σου αποστέλλεται . σε μια τρυφερή σκέψη που απάντησες με βρισιές. σε μια σιωπή που προκάλεσες σε μια αγάπη που ξέμαθε. σε ένα ταξίδι που δε τολμησες να ολοκληρώσεις σε μια απάντηση που ξέχασες από καιρό την ερώτησή της...

(merci pour video d.l.)