κρατώ σφιχτά ένα ασπρόμαυρο τραγούδι που μου 'στειλες μέσα στην νύχτα και με ξημέρωσε, απρόσμενα θυμίζοντας μου, ότι η θλίψη είναι αυτή που μου δίνει το κέφι να συνεχίζω να ζω.
κι η διαπίστωση πως οι κεφάτοι άνθρωποι είναι αυτοί που βίωσαν τον πόνο και την απώλεια.
όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα κρατώ ακόμη τα γοητευτικά μάτια ποτισμένα μέχρι τον πάτο τους με συννεφιά. κρατώ το βλέμμα που ποτέ δεν ανταλλάξαμε. κρατώ τον πανικό μου ανάμεσα σε τόσο κόσμο. κρατώ σφικτά το μυστικό μιας ανθισμένης αγκαλιάς που σου χρωστάω σε χρόνο μέλλοντα. κι ακόμα την υπόσχεση να είμαι εκεί, το πρώτο δάκρυ σου να το σκουπίσω με ένα φιλί στα μάτια.
8 σχόλια:
οι κεφατοι ανθρωποι ειναι αυτοι που βιωσαν το πονο και την απωλεια τοσο που θελησαν να τη ξεχασουν... για παντα.
μου αρέσουν πάντα οι εξομολογήσεις αργά τη νύχτα στο άλλο Πρόσωπο.Ειλικρινή λόγια που δε θα είχαμε ίσως την ίδια ευκολία να τα απευθύνουμε σε πραγματικό χρόνο,εκτός ασφαλούς περιβάλλοντος blog.
Και... πόσο μου αρέσουν οι σφιχτές αγκαλιές!
Καλημέρα.
...
[...]/
Ζωή που μετράς αιτίες και λάθη/[...]/Καρδιά μου πού πας χωρίς την αγάπη...
λόγια καρδιάς γεμάτα ευαισθησία...
καλημέρα!
(η γιαγιά μου θα έλεγε: "της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελά"... αλλά δεν θα συμφωνήσω)
καλέ, σιγά που κρατάς υποθήκη και τον μέλλοντα χρόνο! χα! που να κλάψει πικρά και να σκουπιστεί μόνο του το άτομο. άκου λέει!
(πάνω απ' όλα, δεν ξέρω αν το πρόσεξες αισθηματική μου ηλικία, είμαι καλός άνθρωπος.)
''που σου χρωστάω σε χρόνο μέλλοντα'' Απίστευτη σύλληψη απο έναν άνθρωπο γεμάτο.Την Καλημέρα μου!
σαν μερικά κουτιά που ανοίγουν. θυμώντας τα κλεισμένα. τόσο διαφορετικά. τόσο ίδια. χαμογελούμε συνειδητοποιώντας πως πάντα ανοιχτά είναι. απλά εμείς μερικές φορές περνάμε προσπερνώντας. και μερικές φορές διαμέσου. και είναι αυτή η συννεφιά που χρωματίζεται μαγευτικά. στην δύση. στην ανατολή. σαν το κέφι μίας θλίψης. που συνεχίζει. να ζει.
Δημοσίευση σχολίου