Οι 10 καλύτερες ταινίες της χρονιάς απο τον Ηλία Φραγκούλη

Σπάνια συμφωνώ, ακόμα σπανιότερα συμφωνώ με τον Ηλία Φραγκούλη, αλλά φέτος νομίζω ότι η ταύτιση των απόψεων στην κατάταξή του με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς που έκλεισε με καλύπτει απόλυτα και αντιγράφω αυτούσια την 10αδα του ,από το εξαιρετικά προσεγμένο στις κριτικές του blog

"Οι καλύτερες ταινίες της σεζόν 2008 - 2009
1. Η ΣΥΝΕΚΔΟΧΗ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ του Τσάρλι Κάουφμαν. Η ζωή, η τέχνη και το αναπόφευκτο. Η μεγάλη τριπλή ήττα. Φαντάσου τώρα πως το τέλος είναι ακόμη πιο μίζερο. Και πως κάποιος μας το υπαγορεύει. Μας το’ χει έτοιμο. Μπορείς ν’ αντέξεις τόση αλήθεια στο σινεμά; Εγώ, τι να πω... I’m just a little person.

2. ΑΣΕ ΤΟ ΚΑΚΟ ΝΑ ΜΠΕΙ του Τόμας Άλφρεντσον. Νέα κεφάλαια στην κινηματογραφική βαμπιρική μυθολογία σπάνια γράφονται. Εδώ, με επιπλέον χρωμοσώματα αμφιβολίας που αφορούν στη σεξουαλικότητα και κρίσεις ύπουλες γύρω από το «απέθαντο» της πρώτης αγάπης. Μια σοκαριστικά πολυεπίπεδη εμπειρία.

3. WATCHMEN του Ζακ Σνάιντερ. Μερικές ταινίες βλέπουν πιο μπροστά από το έτος παραγωγής τους. Αφήνουν για την ανθρωπότητα το ρόλο του υπερτιμημένου και οραματίζονται το θρίαμβο σ’ ένα μέλλον φαταλιστικό. Πόσο ειρωνικό! Υποθέτω πως είναι ζήτημα χρόνου, όπως είχε συμβεί και με το «Blade Runner». Αλλά... τον έχουμε το χρόνο;

4. Η ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΠΕΝΤΖΑΜΙΝ ΜΠΑΤΟΝ του Ντέιβιντ Φίντσερ. Κάποιοι τη σύγκριναν με την ιστορία του Φόρεστ Γκαμπ, λες κι αυτό είναι βρισιά. Κάποιοι τη φοβήθηκαν και τη χλεύασαν, σαν κάτι πιο ταπεινό κι απ’ τη ζωή, τη μέτρια, τη δική τους. Παραγνωρίζοντας το πιο τρομακτικό. Το μετά...

5. BRUNO του Λάρι Τσαρλς. Την πρώτη φορά που το είδα, στη μισή ταινία ούρλιαζα, στην υπόλοιπη κρατούσα το σαγόνι να μην πέσει. Όταν τέλειωσε, είπα πως αν ο Σάσα Μπάρον Κόεν μπορούσε να βρίσκεται εντός αιθούσης, θα μας έτριβε ένα σκατό στη μούρη. Και καλά θα έκανε!

6. ΤΟ ΧΥΜΑΔΙΟ του Τζόναθαν Λεβίν. Γεννιέσαι, πας σχολείο, πιάνεις δουλειά, κάνεις οικογένεια, πεθαίνεις. Άκου, πτώμα, να μαθαίνεις! Σου τη λέει ωμά και τίμια ο Λουκ Σαπίρο, από την αρχή. Το καλοκαίρι του 1994, δοκίμασε να κάνει το «δικό του». Ότι πιο ουτοπικό σε τούτη τη ζωή, δηλαδή...

7. WALL-E του Άντριου Στάντον. Αν βγάζαμε όλη την περιπέτεια με τα υπολείμματα του ανθρώπινου είδους στο έξω διάστημα, θα είχαμε μια από τις σπουδαιότερες και πιο μαγικά συναισθηματικές ερωτικές ιστορίες από καταβολής κινηματογράφου. Για δύο ρομπότ! Η ρομαντική αποθέωση της χρονιάς.

8. ΒΑΛΣ ΜΕ ΤΟΝ ΜΠΑΣΙΡ του Άρι Φόλμαν. Διαβάζοντας τις λέξεις μέσα από τα πυρά του πολέμου στο Λίβανο, μπορούσε κανείς να διακρίνει το αληθινό θέμα αυτού του εξαιρετικού, αυτοβιογραφικού και τόσο συγγενούς με ντοκιμαντέρ animation: η μνήμη τρώει τα σωθικά...

9. MILK του Γκας Βαν Σαντ. Οφείλει πολλά στο ντοκιμαντέρ για τον Χάρβεϊ Μιλκ από τα 1984, αλλά και πάλι είναι προς τιμήν του Βαν Σαντ το ότι απέφυγε να υπογράψει μια gay ακτιβιστική ντουντούκα, για να περάσει ένα μήνυμα σε όλους τους ανθρώπους: you gotta give them hope!

10. WANTED του Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ. Τσαμπουκάς αλά «Fight Club», αδρεναλινική δράση που καταρρίπτει νόμους της βαρύτητας και άλλες θνητές παπαριές, σκηνοθετημένα από τον μοναδικό άνθρωπο που μπορεί να λέει πως είναι ο διάδοχος του Τζέιμς Κάμερον σήμερα."

Ηλίας Φραγκούλης

Μπορώ μόνο να προσθέσω το συγκλονιστικό Hunger και το επι προσωπικού αγαπημένο RUMBA .