Ingmar Bergman in memoriam

Τρία χρόνια μετά , με μια μέρα καθυστέρηση,
έφτασε στο ταχυδρομείο του μυαλού μου
ετούτο το σημείωμα. Ο χαρακτήρας δεν είναι καθαρός
δε μπορώ να ορκιστώ ότι είναι δικό του.
Αποκύημα της φαντασίας μου, λόγω καύσωνα ίσως
η πάλι ένα ακόμη παραμύθι μεταφυσικό από το άβατο της μνήμης:

" ποτε μου δεν εργαστηκα

συνηθως αγαπουσα

κι ετσι το αποτελεσμα της δουλειας μου

ηταν το αποτελεσμα της αγαπης μου

τωρα εχω φυγει μακρια

κρατω για το ταξιδi

τις ωρες τις νυκτερινες που αγορια μυημενα

ξενυχταγαν βλεποντας τις αγαπες μου

σε οθονες

και γυναικες λιγο μεγαλυτερες μετα τον πρωτο χωρισμο

την πρωτη πικρα

βλεπανε δυο δυο η και περισσοτερες

σε θερινους τις αγαπες μου

δε γυρισα ταινιες

χειρουργουσα συναισθηματα

προεβλεπα δεινα

εξηγουσα με απλοτητα

τις θεραπευτικες ιδιοτητες της ψυχαναλυσης

τα τελευταια χρονια με ειχαν ξεχασει

αλλες "αγαπες" διαλεγαν

κουραστηκαν να σκεφτονται

βαρεθηκαν να αναλυονται

πιστεψαν στα εφε και την φαντασμαγορια

οι πολλοι

αλλα απο δω πανω

βλεπω καλα

τα νεα παιδια

πως αγαπουν να ανακαλυπτουν

τις αγαπες μου

σχεδον μοναχοι

μια που κανεις δεν μιλαει πια για μενα...

κι ολο και μεγαλωνει αυτος ο κυκλος

των παιδιων που θελουν

να σκεφτουν για την ουσια τους

που βρισκουν τον θεο

και εδω

μεσα στις ταινιες μου

εναν θεο αλλιωτικο

θεο της σκεψης

της ανθρωπινης αδυναμιας

της ανεπαρκειας

δεν μπορω να σας πω που βρισκομαι ακριβως

εσεις θελω να προσδιορισετε επειγοντως

που βρισκεστε

και τι πραγματικα επιλεγετε

για μελλον

εσεις

εγω ησυχασα πια... "