στην παραλία

Πόσο ίδιοι πόσο διαφορετικοί
πόση νοσταλγία κρύβεται στα μάτια
παίζουν σκάκι στις παραλίες με τα παιδιά τους
περιποιούνται με στοργή τους γέροντές τους
ζητάνε δανεικά να πάνε στις πατρίδες τους
να δουν το σπίτι τους τους γονείς τους
και τα βράδια οι άντρες πίνουν
φτηνές μπύρες
κάνοντας βόλτα στον κεντρικό δρόμο
ενώ οι γυναίκες καθαρίζουν τα σπίτια τους
ακούγοντας Τσαΐκόφσκι δυνατά

το ελληνικό καλοκαίρι των ξένων
είναι λίγο πιο ελληνικό τελικά
από των γηγενών

κι έχει κι αυτή την μελαγχολία
της ξενιτιάς
ανάμεσα στη χαρά της θάλασσας και των διακοπών
σαν υπενθύμιση
του μεταβατικού της ζωής

όπως στις αρχαίες τραγωδίες
και στα ρεμπέτικα τα δικά μας

μια σταγόνα μελαγχολία
μια σταλαματιά ξεχασμένου πόνου

σκέφτομαι
αυτό το διαφορετικό που με περιτριγυρίζει
πόσο ίδιο με το εσωτερικό δικό μου
είναι

πόσο μοιάζουν οι εμιγκρέδες μεταξύ τους
και πόσο ξένος είμαι τελικά
ο ίδιος εγώ
και μόνο που πέρασα το φράγμα της ηλικίας
που επιτρέπεται να νιώθεις τα πράγματα με αθωότητα
κι όχι με την απελπισία της γνώσης