οι Αγγελοι του Τσάρλυ είναι τρείς....

Πεθαίνουν πραγματικά ποτέ τα είδωλα της pop;

Καθισμένος στο δροσερό floral μεσημέρι Σαββάτου

ολομόναχος με την αισθηματική ηλικία, σε προεόρτια διάθεση

σκέφτομαι για άλλη μια φορά

πεθαίνουν τα είδωλα της pop στ΄αλήθεια ποτέ?

Κόσμος που ξεφυλλίζει εφημερίδες

πίνει καφέδες

λιάζεται στην πλατεία

γδύνει με τα μάτια

τα εκλεκτά κομμάτια που περνούν

βαριέται πίσω από τα μαύρα γυαλιά

(κάθε καλοκαίρι όλο και λιγότερα

κάθε καλοκαίρι όλο και περισσότερες δηλώσεις απελπισίας)

ρεμβάζει τα λευκά σύννεφα

κοιτάζει

δεν κοιτάζει

κόσμος που συνεχίζει να ζει

με τα είδωλα της pop νεκρά αν πιστέψουμε τις τόσο αναξιόπιστες πια εφημερίδες

κι είναι ένα Σάββατο Ιουνίου

ζεστό

μελετημένα μοναχικό

ένα Σάββατο αναμονής

Σιγοψιθυρίζω το τραγουδάκι του τίτλου

που μου το θύμισε ο μακρινός φίλος

μέρες καθημερινής ανακάλυψης

μέρες τόσο παλιές

μέρες κάποιου άλλου

μέρες χωρίς ηλικία

πόσα είδωλα κλάψαμε όλα αυτά τα χρόνια...

πόση παγκοσμιοποιημένη απώλεια μοιραστήκαμε...

πόσες παιδικές ηλικίες συσσωρεύσαμε στον σκληρό της μνήμης...

Άραγε γι αυτό βουρκώνουμε ανύποπτες στιγμές

ανεξέλεγκτα πια?

Από την σωσμένη ποσότητα των απωλειών

που αρνούμαστε να ξεφορτώσουμε?

γι αυτό πέφτουν τα μαλλιά μας?

γι αυτό ασπρίζουν?

γι αυτό οι γυμνασμένοι μυς μας γίνανε πλαδαροί

και τα νιάτα μας εγκαταλείπουν?

Αυτό το κοινωνικό ασυνείδητο πόσο βαρύ μας πέφτει

τα Σάββατα της αναμονής το καλοκαίρι

με τις νεκρολογίες να μετατρέπονται σε συνθήματα τοίχου

της μεταβατικής εποχής ενός φόβου

που μας πυροβολεί από παντού

κι όποιος επιζήσει

ορίζεται να καταγράψει

εδώ :

"Μαντόνα είναι η σειρά σου"

Φυσικά σιγα που τα Εξάρχεια θά έμεναν απαθή στα γεγονότα

πλήρες φωτογραφικό ρεπορταζ

στα Ασματα και Μιασματα με αποκλειστικές συλλεκτικές πλέον φωτογραφίες