επιστροφή στην πραγματικότητα
καλό μήνα σε όλους
με υπομονή
αναμονή
ειδήσεων
τηλεφωνείς από απόκρυψη
εξακολουθείς να επιμένεις άδοξα
χρονικά όρια αισθημάτων
δεν υφίστανται
η αγαπάς
η προσπερνάς
(προσοχή στο κενό μεταξύ θυμού και φόβου)
κυρίως
τον Ιούνιο
(Ενα εξαιρετικό κείμενο επίσης είναι απο το blog L' Aesthéte Soleil που είχε χαθεί για μεγάλο διάστημα πατήστε πάνω του για να το δίαβάσετε)
10 σχόλια:
ή μιλάς ή σιωπάς. κοιτώντας.
καλό σου μήνα! όμορφα υπομονετικό και αναμενόμενο.
wow, θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ αυτό κάποια στιγμή...
καλό σου μήνα!
mind the gap που λένε και στο λονδίνο
@b|a|s|n\i/a
Ευχαριστώ ευγενικέ.
Η σιωπή είναι το καλύτερο νομίζω.
@mahler76
Σε θεωρώ πολύ τυχερό που δεν χρειάζεται να το γράψεις τώρα που πλάκωσανε κι οι ζέστες
-))
@tovene592
Επίσης .
Αν και... ειδικότητα έχεις στη Βενετία και τα του Λονδίνου θαρρώ πως τα κατέχεις.
Μόνο που τελικά ισχύει παντού όπου υπάρχουν ανικανοποίητοι ανθρωποι.
μα πως μπορείτε και προσπερνάτε με τόση ευκολία?
@kyzikos
Είναι θέμα πείρας και κυρίως... ηλικίας. Το εξαιρετικό όταν συμβεί το διαισθάνεσαι άμεσα και ασκραδαμυκτί. -))
La Robe Et L’Echelle de Francis Cabrel
T’avais mis ta robe légère
Moi l’échelle contre un cerisier
T’a voulu monter la première
Et après
Y’a tant de façons, de manières
De dire les choses sans parler
Et comme tu savais bien le faire
Tu l’as fait
Un sourire, une main tendue
Et par le jeu des transparences
Ces fruits dans les plis du tissu
Qui balance
Il ne s’agissait pas de monter bien haut
Mais les pieds sur les premiers barreaux
J’ai senti glisser le manteau
De l’enfance
On n’a rien gravé dans le marbre
Mais j’avoue souvent y penser
Chaque fois que j’entends qu’un arbre
Est tombé
Un arbre c’est vite fendu
Le bois quelqu’un a du le vendre
S’il savait le mal que j’ai eu
A descendre
D’ailleurs en suis-je descendu
De tout ces jeux de transparence
Ces fruits dans les plis des tissus
Qui balancent
J’ai trouvé d’autres choses à faire
Et d’autres sourires à croiser
Mais une aussi belle lumière
Jamais
A la vitesse où le temps passe
Le miracle est que rien n’efface l’essentiel
Tout s’envole en ombre légère
Tout sauf ce bout de fièvre et de miel
Tout s’est envolé dans l’espace
Le sourire, la robe, l’arbre, et l’échelle
A la vitesse où le temps passe
Rien, rien n’efface l’essentiel
J’ai trouvé d’autres choses à faire
Et d’autres sourires à croiser
Mais une si belle lumière
Jamais
Et voila que du sol où nous sommes
Nous passons nos vies de mortels
A chercher ces portes qui donnent
Vers le ciel
Ευχαριστούμε για όλα -)
@
"εξακολουθείς να επιμένεις άδοξα
χρονικά όρια αισθημάτων
δεν υφίστανται
η αγαπάς
η προσπερνάς"
πολύ συνεσταλμένα,
επιτρέψτε μου...
ακραία η άποψή σας !
παλαιάς σχολής κι εποχής, θα έλεγα...
παλαιάς "κοπής"...
συμπτωματικά (!)
μόλις χτες βράδυ,
τόλμησα και ξανα διετύπωσα
την ίδια άποψη (!),
σε χώρο δημόσιου διαλόγου...
αυτό που σεις τόσο αληθινά
εκφράζετε παραπάνω,
το δίνω εδώ, κατά συγγραφή Ιωάννας Καρυστιάνη :
"... αγάπη ωστόσο, που έχει ανελαστικά προαπαιτούμενα και ρήτρα σε σκληρό νόμισμα"
ή άλλως
"το σπάνιο χάρισμα
της αυταπάρνησης και της χωρίς προϋποθέσεις αφοσίωσης"
μιά ακόμη κουβέντα που με εντυπωσίασε, έχει να κάνει με τα στρείδια !
"Πάντα θαυμαζα
την ευκολία- σαν τα στρείδια-
που έχουν οι συγκεκριμένοι
να ανοίγουν, να δεις το μαργαριτάρι
και μόλις αποτολμάς κι εσύ ένα βήμα να κάνεις
να κλείνουν απότομα ..."
προφανώς,
δεν έχετε ποτέ ακούσει μονόλογο στρειδιού...
audientur et altera pars...
να είστε καλά !
φιλικά :)
@foteini
σνεσταλμένη η εμφανισή σας, μα το δίχως άλλο καταλυτική.
τωόντι δεν έχω κάτσει να ακούσω μονόλογο στρειδιού
όσο κι αν υποψιάζομαι το στρείδι τι σημαίνει
στα ισπανικά το λένε concha κι έχει εννοια διττή
τη στιρέλλα! τη στιρέλλα!
Δημοσίευση σχολίου