Πίσω από τις κατεβασμένες γρίλιες
βλέπω τους ηλιοθεραπευτές περαστικούς
με λουλούδια στα χέρια να κατέρχονται
Αλλάζουν τα μαύρα ρούχα
με χρώματα
που κλέβουν από τα αφύλακτα πάρκα
στη σκιά τους φυτρώνουν απαλές ροζ ορτανσίες
κι ο δρόμος μοσχοβολά παλιά κολόνια του παππού
εκείνη που απρόσεκτα έχυσα το βράδυ της τελευταίας μας αγκαλιάς
Παραμένω καπνίζοντας
πίσω από το φως, με γρίλιες κατεβασμένες
ψάχνω τις σωστές λέξεις
από την τράπεζα μνήμης
όμως έχω φορτώσει την πιστωτική
και θέλει αλλαγή το πιν μου
για να μου δοθούν οι καινούργιες
οι αχρησιμοποίητες
οι νέες
Βολεύομαι όσο μπορώ με τις παλιές
βοηθάει και το σκοτάδι
ενώ έξω ο ήλιος ζωντανεύει τα πάντα
μέσα
στο μέσα τοπίο παραμένω τις σκονισμένες λέξεις
να αγκαλιάζω
μη μου φύγουν κι αυτές
σε ιαματικά λουτρά
παραθερίστριες
μήπως και ξανανιώσουν.
(Η φωτογραφια απο Import Export του Ulrich Seidl)
2 σχόλια:
Νομίζω πως θα άρεσε στην Κική Δημουλά αυτό το ποίημα,αυτά τα λόγια.Πίσω απο τις γρίλλιες κι εγώ,να ακούω τη βουή της άνοιξης γύρω από το κεφάλι μου,μέσα στα μάτια μου.
"...κι ο δρόμος μοσχοβολά παλιά κολόνια του παππού
εκείνη που απρόσεκτα έχυσα το βράδυ της τελευταίας μας αγκαλιάς"
τι εικόνα!
τελικά νέες λέξεις και αχρησιμοποίητες ή λέξεις χιλιοειπωμένες ντυμένες με νέα, δυναμικά και α-πρόβλεπτα αισθήματα?
Δημοσίευση σχολίου